Latest News Archive

Please select Category, Year, and then Month to display items
Previous Archive
06 September 2023 | Story André Damons | Photo Supplied
radiation dose distribution
The patient is still under anaesthesia, the placement of the brachytherapy applicators is completed, and they are connected to the Iridium source for the radiation to be given.

Medical personnel at the Universitas Academic Hospital and the University of the Free State (UFS) in Bloemfontein became the first in Southern Africa to use Interstitial brachytherapy as a method for treating cervical cancer. 

A multidisciplinary team, consisting of an anaesthetist, clinical oncologists, application specialists, medical physicists, radiation therapy radiographers and professional nurses, completed the first interstitial cervical cancer brachytherapy in Southern Africa at Universitas Academic Complex in June this year.

Prof Alicia Sherriff, Head of the UFS Department of Oncology and a clinical oncologist, explained: “Brachytherapy is a method of internal radiation therapy, where a source of radiation is placed inside or near the cancer. This type of radiation travels only a short distance and makes it possible to deliver curative doses to the cancer while staying within the tolerance of the surrounding bladder, rectum, and small bowel.” 

She further emphasised that intracavitary brachytherapy has been an essential component of the curative management of cervical cancer since 1938.

According to her, feasibility studies were published for the use of applicators that combine intracavitary and interstitial brachytherapy in 2006. In 2014 prospective clinical trials started reflecting on the clinical value to improve local control for the locally advanced cervical cancers with combining intracavitary and interstitial brachytherapy to get higher doses of radiation where the cancer has grown outside of the cervix. Interstitial brachytherapy where the applicators are placed into the tissue with cancer are also used in prostate and breast cancer. 

Second-most common cancer in South African women

As per the Catalan Institute of Oncology (ICO) and the International Agency for Research on Cancer (IARC) information Centre on Human Papilloma Virus and cancer publication of March 2023, the current new diagnoses of cervical cancer annually in South Africa are 10,702 with 5,870 patients passing away annually due to cervical cancer. It is the second-most common cancer in women in South Africa and the most common among women between 15 and 44. Due to late/delayed presentation and diagnoses most cervical cancer patients seen have more advanced stages where the cancer has infiltrated outside of the cervix into the surrounding tissue.

“At the Universitas Academic Complex we have been approaching cervical brachytherapy with CT (Computer Tomography)-based image guidance for more than a decade already and the past five years we have been doing Adaptive CT-based image guided brachytherapy. 

“This means that with each brachytherapy treatment the cancer and all the surrounding normal organs are delineated based on a new CT image to ensure that we consider how the cancer has shrunk from one brachytherapy to the next and to see how we can limit the dose to the surrounding organs but at the same time achieve the highest possible dose of radiation with each treatment,” says Prof Sherriff. 

Planning to expand the use to other cancers

The intracavitary brachytherapy applicators which are used most frequently are placed within the cervix and uterus and deliver high doses there but cannot address the infiltration into the surrounding tissue adequately, she continued. “That is where these additional needles that are placed via the Venezia applicator into the surrounding tissue give the ability to also reach those areas with high-dose radiation while sparing the organs.”

Prof Sherriff explained that the interstitial brachytherapy does add additional time, expertise and logistical planning to the management and would not be utilised for all cervical cancer patients, but for those patients with locally advanced disease whose general health would support a more aggressive approach. The other academic training institutions are aiming to add interstitial brachytherapy to their platforms as well as at the UFS which is also planning to expand the use to other cancers. 

Save more lives

The MEC for Health in the Free State province, Mathabo Leeto, has congratulated medical professionals on this groundbreaking medical intervention. 

She said this breakthrough is in line with goals set by the United Nations in not only the provision of quality health services, but also and importantly, saving lives.

“This milestone is responsive to our targets for improvement of women’s health and reducing mortality. It is responsive also to Goal 3 of the United Nations’ Sustainable Development Goals which seeks to reduce global maternal mortality ratio, ensure universal access to sexual and reproductive health-care services, including for family planning, information and education, and the integration of reproductive health into national strategies and programmes,” she said.

“Hopefully this breakthrough will help us save many more lives. I wish to congratulate everyone who contributed to this innovative way of cancer treatment and assure you that your province and the people are indebted to you,” concluded Leeto.

 


The medical staff who were involved in the first interstitial cervical cancer brachytherapy in Southern Africa were, from left: Dr Marnus Booyens (Anaesthetist); Dr Karin Vorster (Head Clinical unit and Clinical Oncologist); Dr Willie Shaw (Head of Medical Physics for the division of Radiation Oncology); Khalil Ben Fredj (Application Specialist ELEKTA for the TIMEA region and medical physicist); Prof Alicia Sherriff (HOD Oncology and clinical oncologist); Dr Dedri O’Reilly(medical physicist); Chantel Stroebel (Radiation therapy radiographer at brachytherapy); Dr Lourens Strauss (Medical physicist); Karl Sachse (Medical physicist); Sr Angelique Engelbrecht (professional nurse); Marga Claassen (Clinical and Commercial Account Specialist, SA for Elekta and Medical physicist).

News Archive

Artikel in Die Burger: Steeds is daar die kans vir heling deur Dr Franklin Sonn
2008-04-07

Steeds is daar die kans vir heling

Dr Franklin Sonn - Kanselier van die Universiteit van die Vrystaat en ’n oud-ambassadeur.


TOE gene-navorsers uiteindelik die menslike genoom georden het, is bevind dat menslike wesens inderdaad slegs in minder as 2 % onderling verskil en andersins ooreenstem.

Dít is die goeie nuus.

In die loop van die mens se ontwikkelingsgang en in die proses van ons sosiale organisering is godsdiens-, taal- en kultuurpatrone ontwikkel wat gelei het tot territorium-afbakening en volksvorming waaruit ’n hele geskiedenis van haat, nyd en bloedvergieting ontstaan het het wat ondanks die hoë peil van die beskawing wat die postmoderne mens bereik het, steeds voortwoed.

Dít is die slegte nuus.

Gebeure op die kampus van die Universiteit van die Vrystaat (UV) het ons op onnoemlik tragiese wyse herinner aan ons menslike mislukking dat ons – ondanks die oorheersende ooreenkomste tussen ons – ons liewer op grond van die bykans een persent onderlinge verskil vergrype pleeg wat selfs by diere ondenkbaar is. Dat dit boonop op die kampus van ’n universiteit gebeur, is des te ontstellender.

Dit strek ons universiteit egter tot eer dat die verwagte strafstappe onmiddellik gedoen is en dat geen poging aangewend is om selfverskonend verduidelikings te gee of die kombers oor die kop te trek nie.

IN ’n breër konteks wys prof. Hermann Giliomee tereg daarop dat die tydskrif The Economist ’n opname van Markinor gepubliseer het wat aantoon dat meerderhede in al die gemeenskappe te kenne gee dat rasseverhoudings sedert die koms van die demokrasie verbeter het.

Die afleiding daarvan is dat Suid-Afrika in al sy dimensies op die regte pad is en dat ons in die hoop op ’n beter toekoms vir ons almal voortleef. Die nasionale projek om godsdiens, taal en verskille te eerbiedig maar terselfdertyd ’n heterogene tapisserie van eenheid as nasie te bou is die meeste van ons se erns. Ondanks die terugslag is die universiteit verbind tot hierdie toekomsvisie van transformasie wat herhaaldelik leidinggewend deur die rektor, prof. Frederick Fourie, sowel as sy voorganger, prof. Stef Coetzee, uitgespel is.

Vir die UV gaan dit daarom om die pad van insluiting en eenheid diepgaande te bestuur sodat wit en swart die universiteit as tuiste vir almal sien en ervaar en om die idee van verdringing van een groep deur die ander te vermy of selfs te voorkom dat die toestand geskep word dat een groep in die proses op die vlug slaan. Ons is verbind tot die skepping van ’n nierassige universiteit en nie die toestand dat wittes buite woon en swartes binne of andersom nie.


Ons koester die begrip van medemenslikheid en agting vir ons almal se gelyke menswaardigheid op grond van ons oorheersende menslike ooreenkomste en gedeelde waardes. Ons staan rassisme teen, of dit nou van wit of van swart kom. Ons wil nie aan die eenkant versoening predik maar in waansinnige onderlinge verdeeldheid en agterdog voortleef nie. Almal moet die wonder beleef van die moontlikheid dat ons een kan wees.

Ons waardeer dit opreg dat daar van die kant van ons minister Naledi Pandor paslike veroordeling van die rassevoorval uitgespreek is, maar dat sy onmiddellik die fokus geplaas het op die geleenthede wat die geval vir al ons kampusse maar ook vir ons land bied.

Eweneens ervaar ons die reaksie van die rektore van nasionale universiteite as aandoenlik positief waar die vanselfsprekende veroordeling gepaardgegaan het met die oorheersende geneigdheid om as leiers van meer rassige kampusse intellektuele leiding te probeer gee in die bepaling van waar ons land staan in die hantering van rassisme, ons erfsonde.

Ons is maar alte bewus daarvan dat ons ongelukkige geskiedenis van kolonialisme en apartheid nog vars in die geheue is. In ons euforie oor die koms van die demokrasie, wat gegrond is op ons grondwetlike verklaring van ons eenheid, was ons nietemin miskien naïef om te dink dat ons in werklikheid nou een is. Dit was bloot die aanhef. Jody Kollapen van die Suid-Afrikaanse Menseregtekommissie het iets beet wanneer hy aanvoer dat ons wel versoening omhels het, maar naïef gedink het dat solank ons die konsep op ons lippe neem, dit alles sal regmaak. Ons stem saam dat daar inderdaad steeds baie werk te doen is.

Ons wil te maklik die omvang van die taak om ’n nierassige nasie te bou geringskat. Ons misken heel dikwels die inherente gebrek aan kapasiteit by mense om op hul Godgegewe ooreenkomste te fokus. Dit lyk asof mense veel meer geneig is om verskille, gewaand of eg, te beklemtoon. Dit is ’n deel van ons menslikheid. Daar is ’n ontstentenis van leiding van byvoorbeeld ons kerk. Die kerk verkondig met heilige preweling ons eenheid in Christus, maar verdedig onmiddellik daarna dawerend verdeeldheid in die kerk. Ons pas regstelling in die werkplek toe sonder om werklik aandag te gee aan en bronne beskikbaar te stel vir die hantering van geregverdigde swart woede en sonder om begryplike aanmatiging en meerderwaardigheid te versoen met ewe begryplike wit verydeling en vervreemding.

Ons ag diversiteit as ’n gegewe sonder om genoegsame werk daarvan te maak om die rykheid van ons heterogeniteit in te bou in die nierassige eenheidstaat wat ons voorsien. Ons begaan ook die fout om die erfsonde van rassisme as net ’n Suid-Afrikaanse fenomeen te eien en is geskok as ons opmerk hoe diep die kloof tussen groepe in Amerika steeds lê.

SENATOR BARACK OBAMA se toespraak in Philadelphia spreek tot die hart van die kwessie oor hoe moeilik dit is om medemenslik te wees en hoe ons sukkel om ons in ander skoene te plaas en so eenheid te bou.

Ons vergeet so maklik dat ons versugting na vrede nêrens sal kom as ons nie die aandrang verstaan dat niemand gevra word om af te skuif nie, maar dat mense bloot gevra word om op te skuif sodat almal sitplek kan kry sodat ons sodoende mekaar se menswaardigheid kan voel en verstaan. Ons almal het gelyke aanspraak op Suid-Afrikanerskap. Niemand het die reg om meerderwaardig te voel nie. Ons mag ook nie ruimte skenk aan die geboorte of oplewing van ’n nuwe veronderstelling dat gemeensaamheid gebou kan word deur rassevernedering aan die een kant en rassevergelding aan die ander kant nie. Ons in Suid-Afrika het ’n hoë prys betaal vir die beoefening asook die verdraagsaamheid. Ons moet enige vorm van rassehegemonie teenstaan.

Hoe erg die provokasie ook al by swart mense kan wees wanneer ons rassevergelding soek, ons mag dit nooit weer verdra nie. Aan die ander kant is dit ewe gevaarlik dat ons nasionale geesdrif vir vergifnis en versoening deur wit mense geag word as ’n geleentheid om terug te val in gemaksones van meerderwaardigheid en toe-eiening Ons is dit aan ons toekoms verskuldig om hierdie tendense onmiddellik raak te sien en te besweer. Dit verg dapper leierskap. Ons universiteit het rede om trots te wees op ons prestasies om groter oopheid en toeganklikheid te skep. Die afgelope 5 jaar het ons 61 studente uit lande soos die Soedan, Ethiopië, Kameroen, Botswana en Lesotho gedoktoreer. Boonop het 6 studente uit lande soos Korea en Indië by ons doktorsgrade verwerf en 11 uit lande soos Amerika en Duitsland. Dit is ons trots.

Ons aan die UV is dit aan ons land maar ook aan onsself verskuldig om nederig te bly en, waar nodig, ons hand diep in eie boesem te steek, maar terselfdertyd te beklemtoon dat ons nie gedefinieer wil word deur insidentele vergrype van ’n klein groep misleide studente nie – hoe erg hul optrede ook al is. Ons reken daarmee af, maar ons wil graag onsself erken as deelgenote aan die erfenis van die nasionale sonde van rassisme, maar ’n universiteit wat transformasie aktief nastreef. Ons is trots op ons oopheid en wat daaruit voortspruit. Op die oomblik is ons onsosiale tradisie van herkoms Afrikaans en Sotho en is ons daarop ingestel om, waar doenlik en waar dit vereis word, Engels as internasionale taal in te bou in ons pogings om mekaar te vind eerder om ons trotse kultuur tradisies te vergeet.

DIE raad, die senaat, die rektor, die personeel van die universiteit wil saam met studente en werkers opnuut geleenthede soek om in gesprek met mekaar te bly. Ons wil saam opgewonde bly oor die moontlikheid van heling, groei en transformasie wat die onlangse insident vir ons geskep het.

Artikel in Die Burger, Saterdag 22 Maart 2008

We use cookies to make interactions with our websites and services easy and meaningful. To better understand how they are used, read more about the UFS cookie policy. By continuing to use this site you are giving us your consent to do this.

Accept