Latest News Archive

Please select Category, Year, and then Month to display items
Previous Archive
28 August 2024 | Story André Damons | Photo Supplied
Prof Patricks Voua Otomo
Prof Patricks Voua Otomo, Associate Professor and subject head of Department of Zoology and Entomology at the University of the Free State (UFS).

In an effort to alleviate the burden of water contamination, Prof Patricks Voua Otomo, Associate Professor in the Department of Zoology and Entomology at the University of the Free (UFS) is researching how mushrooms can be used to significantly reduce the toxicity of water.

The degradation of river systems in South Africa has been linked primarily to the inability of municipalities to properly treat wastewater. According to the 2022 Green Drop Report, out of the existing 850 wastewater systems across 90 municipalities, only 23 (or less than 3%) qualified for the Green Drop Certification. This underscores the depth and breadth of the wastewater treatment crisis in South Africa and its potential implications for human and environmental health.

In 2030, billions of people will still lack access to safe water, sanitation and hygiene services – the most basic human need for health and well-being. Target 6.1 of the United Nations (UN) Sustainable Development Goals (SDGs) – SDG 6 – aims to achieve universal and equitable access to safe and affordable drinking water for all, while target 6.3 is also looking to improve water quality by reducing pollution, eliminating dumping and minimising release of hazardous chemicals and materials, halving the proportion of untreated wastewater and substantially increasing recycling and safe re-use globally by 2030.

These challenges inform Prof Voua Otomo’s research, which focuses on the drivers of river pollution in the Qwaqwa region, ways to mitigate/remediate their effects, and the development of simple and quick methods to assess water quality. His research, which is part of the UFS 2023 Impact Report, has drawn attention to localised incidences of terrestrial and aquatic contamination linked to sewage sludge management by local wastewater treatment plants.

Using mycofiltration to reclaim the quality of contaminated water

In Qwaqwa, wastewater treatment plants, however, are not the only source of river pollution, as a significant amount of river pollutants emanates directly from the communities that often dispose of their household waste directly into the waterways. This has led to unacceptable levels of pharmaceuticals such as biphenyl-4-ylacetic acid (an anti-inflammatory), efavirenz (an HIV medicine), and carbamazepine (an epilepsy medicine) ending up in rivers.

To attempt to reclaim the quality of contaminated water, ongoing research in Prof Voua Otomo’s laboratory involves the use of ‘mycofiltration’, i.e., the use of fungal mycelia for the purpose of water filtration. This relatively untapped eco-friendly technology is attracting more attention, yet its real merits are only now being established and documented scientifically.

“Various species of fungi have been explored in bioremediation studies, and those belonging to the Pleurotus genus (edible mushrooms) have demonstrated an exceptional ability in the biosorption of contaminants,” says Prof Voua Otomo.

In his field of research, Prof Voua Otomo says snails can be used as bioindicators (i.e., organisms used to assess the health of an environment or ecosystem, particularly by indicating the presence and impact of pollutants or other environmental stressors) or biomonitors (i.e., organisms or a biological systems used to assess the health of an environment, particularly by detecting changes in the levels of pollutants or other harmful substances).

“We designed a mycofilter made of mycelia from the mushroom species Pleurotus ostreatus and filtrated water contaminated with the organic insecticide imidacloprid and the inorganic chemical iron (III). The results showed that mycofiltration could remove up to 94% of iron (III) and 31% of imidacloprid.

“Mycofiltration works through a process called adsorption, which is the process where molecules, ions, or particles from a gas, liquid, or dissolved solid, stick to a surface. This happens when the adsorbate (the substance being adsorbed) attaches to the adsorbent (the surface it adheres to),” Prof Voua Otomo explains.

Mycofiltration viable and affordable for water remediation

This research is the brainchild of Sanele Mnkandla, a final-year PhD student in Prof Voua Otomo’s laboratory. “A few years ago, she suggested looking at mycofiltration as a means to improve the quality of contaminated water. Freshwater snails were the most suitable organisms to help assess the improvement of the water quality after mycofiltration,” explains Prof Voua Otomo.

According to him, they are currently exploring ways to upscale the mycofilter to improve the quality of larger bodies of water, including rivers. The duration of the process depends on the size of the filter, the amount of water to be filtered and the targeted chemicals. Bigger filters, explains Prof Voua Otomo, will filter larger amounts of water over a relatively longer time whereas smaller ones will be saturated quickly. The process could last from minutes to days.

“We have published a technical note on the topic and a proof of concept. We are currently testing this technology using wastewater effluent in the Qwaqwa region. We are also exploring local applications in rainwater harvesting.

“Mycofiltration is certainly a viable and affordable option for water remediation, which can find a wide range of applications in South Africa,” he says. 

Watch the video below

News Archive

Artikel in Die Burger: Steeds is daar die kans vir heling deur Dr Franklin Sonn
2008-04-07

Steeds is daar die kans vir heling

Dr Franklin Sonn - Kanselier van die Universiteit van die Vrystaat en ’n oud-ambassadeur.


TOE gene-navorsers uiteindelik die menslike genoom georden het, is bevind dat menslike wesens inderdaad slegs in minder as 2 % onderling verskil en andersins ooreenstem.

Dít is die goeie nuus.

In die loop van die mens se ontwikkelingsgang en in die proses van ons sosiale organisering is godsdiens-, taal- en kultuurpatrone ontwikkel wat gelei het tot territorium-afbakening en volksvorming waaruit ’n hele geskiedenis van haat, nyd en bloedvergieting ontstaan het het wat ondanks die hoë peil van die beskawing wat die postmoderne mens bereik het, steeds voortwoed.

Dít is die slegte nuus.

Gebeure op die kampus van die Universiteit van die Vrystaat (UV) het ons op onnoemlik tragiese wyse herinner aan ons menslike mislukking dat ons – ondanks die oorheersende ooreenkomste tussen ons – ons liewer op grond van die bykans een persent onderlinge verskil vergrype pleeg wat selfs by diere ondenkbaar is. Dat dit boonop op die kampus van ’n universiteit gebeur, is des te ontstellender.

Dit strek ons universiteit egter tot eer dat die verwagte strafstappe onmiddellik gedoen is en dat geen poging aangewend is om selfverskonend verduidelikings te gee of die kombers oor die kop te trek nie.

IN ’n breër konteks wys prof. Hermann Giliomee tereg daarop dat die tydskrif The Economist ’n opname van Markinor gepubliseer het wat aantoon dat meerderhede in al die gemeenskappe te kenne gee dat rasseverhoudings sedert die koms van die demokrasie verbeter het.

Die afleiding daarvan is dat Suid-Afrika in al sy dimensies op die regte pad is en dat ons in die hoop op ’n beter toekoms vir ons almal voortleef. Die nasionale projek om godsdiens, taal en verskille te eerbiedig maar terselfdertyd ’n heterogene tapisserie van eenheid as nasie te bou is die meeste van ons se erns. Ondanks die terugslag is die universiteit verbind tot hierdie toekomsvisie van transformasie wat herhaaldelik leidinggewend deur die rektor, prof. Frederick Fourie, sowel as sy voorganger, prof. Stef Coetzee, uitgespel is.

Vir die UV gaan dit daarom om die pad van insluiting en eenheid diepgaande te bestuur sodat wit en swart die universiteit as tuiste vir almal sien en ervaar en om die idee van verdringing van een groep deur die ander te vermy of selfs te voorkom dat die toestand geskep word dat een groep in die proses op die vlug slaan. Ons is verbind tot die skepping van ’n nierassige universiteit en nie die toestand dat wittes buite woon en swartes binne of andersom nie.


Ons koester die begrip van medemenslikheid en agting vir ons almal se gelyke menswaardigheid op grond van ons oorheersende menslike ooreenkomste en gedeelde waardes. Ons staan rassisme teen, of dit nou van wit of van swart kom. Ons wil nie aan die eenkant versoening predik maar in waansinnige onderlinge verdeeldheid en agterdog voortleef nie. Almal moet die wonder beleef van die moontlikheid dat ons een kan wees.

Ons waardeer dit opreg dat daar van die kant van ons minister Naledi Pandor paslike veroordeling van die rassevoorval uitgespreek is, maar dat sy onmiddellik die fokus geplaas het op die geleenthede wat die geval vir al ons kampusse maar ook vir ons land bied.

Eweneens ervaar ons die reaksie van die rektore van nasionale universiteite as aandoenlik positief waar die vanselfsprekende veroordeling gepaardgegaan het met die oorheersende geneigdheid om as leiers van meer rassige kampusse intellektuele leiding te probeer gee in die bepaling van waar ons land staan in die hantering van rassisme, ons erfsonde.

Ons is maar alte bewus daarvan dat ons ongelukkige geskiedenis van kolonialisme en apartheid nog vars in die geheue is. In ons euforie oor die koms van die demokrasie, wat gegrond is op ons grondwetlike verklaring van ons eenheid, was ons nietemin miskien naïef om te dink dat ons in werklikheid nou een is. Dit was bloot die aanhef. Jody Kollapen van die Suid-Afrikaanse Menseregtekommissie het iets beet wanneer hy aanvoer dat ons wel versoening omhels het, maar naïef gedink het dat solank ons die konsep op ons lippe neem, dit alles sal regmaak. Ons stem saam dat daar inderdaad steeds baie werk te doen is.

Ons wil te maklik die omvang van die taak om ’n nierassige nasie te bou geringskat. Ons misken heel dikwels die inherente gebrek aan kapasiteit by mense om op hul Godgegewe ooreenkomste te fokus. Dit lyk asof mense veel meer geneig is om verskille, gewaand of eg, te beklemtoon. Dit is ’n deel van ons menslikheid. Daar is ’n ontstentenis van leiding van byvoorbeeld ons kerk. Die kerk verkondig met heilige preweling ons eenheid in Christus, maar verdedig onmiddellik daarna dawerend verdeeldheid in die kerk. Ons pas regstelling in die werkplek toe sonder om werklik aandag te gee aan en bronne beskikbaar te stel vir die hantering van geregverdigde swart woede en sonder om begryplike aanmatiging en meerderwaardigheid te versoen met ewe begryplike wit verydeling en vervreemding.

Ons ag diversiteit as ’n gegewe sonder om genoegsame werk daarvan te maak om die rykheid van ons heterogeniteit in te bou in die nierassige eenheidstaat wat ons voorsien. Ons begaan ook die fout om die erfsonde van rassisme as net ’n Suid-Afrikaanse fenomeen te eien en is geskok as ons opmerk hoe diep die kloof tussen groepe in Amerika steeds lê.

SENATOR BARACK OBAMA se toespraak in Philadelphia spreek tot die hart van die kwessie oor hoe moeilik dit is om medemenslik te wees en hoe ons sukkel om ons in ander skoene te plaas en so eenheid te bou.

Ons vergeet so maklik dat ons versugting na vrede nêrens sal kom as ons nie die aandrang verstaan dat niemand gevra word om af te skuif nie, maar dat mense bloot gevra word om op te skuif sodat almal sitplek kan kry sodat ons sodoende mekaar se menswaardigheid kan voel en verstaan. Ons almal het gelyke aanspraak op Suid-Afrikanerskap. Niemand het die reg om meerderwaardig te voel nie. Ons mag ook nie ruimte skenk aan die geboorte of oplewing van ’n nuwe veronderstelling dat gemeensaamheid gebou kan word deur rassevernedering aan die een kant en rassevergelding aan die ander kant nie. Ons in Suid-Afrika het ’n hoë prys betaal vir die beoefening asook die verdraagsaamheid. Ons moet enige vorm van rassehegemonie teenstaan.

Hoe erg die provokasie ook al by swart mense kan wees wanneer ons rassevergelding soek, ons mag dit nooit weer verdra nie. Aan die ander kant is dit ewe gevaarlik dat ons nasionale geesdrif vir vergifnis en versoening deur wit mense geag word as ’n geleentheid om terug te val in gemaksones van meerderwaardigheid en toe-eiening Ons is dit aan ons toekoms verskuldig om hierdie tendense onmiddellik raak te sien en te besweer. Dit verg dapper leierskap. Ons universiteit het rede om trots te wees op ons prestasies om groter oopheid en toeganklikheid te skep. Die afgelope 5 jaar het ons 61 studente uit lande soos die Soedan, Ethiopië, Kameroen, Botswana en Lesotho gedoktoreer. Boonop het 6 studente uit lande soos Korea en Indië by ons doktorsgrade verwerf en 11 uit lande soos Amerika en Duitsland. Dit is ons trots.

Ons aan die UV is dit aan ons land maar ook aan onsself verskuldig om nederig te bly en, waar nodig, ons hand diep in eie boesem te steek, maar terselfdertyd te beklemtoon dat ons nie gedefinieer wil word deur insidentele vergrype van ’n klein groep misleide studente nie – hoe erg hul optrede ook al is. Ons reken daarmee af, maar ons wil graag onsself erken as deelgenote aan die erfenis van die nasionale sonde van rassisme, maar ’n universiteit wat transformasie aktief nastreef. Ons is trots op ons oopheid en wat daaruit voortspruit. Op die oomblik is ons onsosiale tradisie van herkoms Afrikaans en Sotho en is ons daarop ingestel om, waar doenlik en waar dit vereis word, Engels as internasionale taal in te bou in ons pogings om mekaar te vind eerder om ons trotse kultuur tradisies te vergeet.

DIE raad, die senaat, die rektor, die personeel van die universiteit wil saam met studente en werkers opnuut geleenthede soek om in gesprek met mekaar te bly. Ons wil saam opgewonde bly oor die moontlikheid van heling, groei en transformasie wat die onlangse insident vir ons geskep het.

Artikel in Die Burger, Saterdag 22 Maart 2008

We use cookies to make interactions with our websites and services easy and meaningful. To better understand how they are used, read more about the UFS cookie policy. By continuing to use this site you are giving us your consent to do this.

Accept