Latest News Archive

Please select Category, Year, and then Month to display items
Previous Archive
04 September 2019 | Story Leonie Bolleurs | Photo Charl Devenish
Jon Jacobson
Delivering the 31st Sophia Gray Memorial Lecture and Exhibition in Bloemfontein, was Jon Jacobson from Metropolis Design in Cape Town.

What is inside and what is outside? What is coming alive in the light? Minimalism. Hugeness. Shadows. Soft. Art. Complex. Conversation. Ambiguity. Clarity. All phrases and words used by the most recent Sophia Gray laureate, Jon Jacobson from Metropolis Design in Cape Town, to describe aspects of his work.

He delivered the 31st Sophia Gray memorial lecture in Bloemfontein. The name of his lecture at this prestigious event, organised by the UUFS Department of Architecture, was in [de] finite. Jacobson is the first graduate in the department’s MArch with Design.

Nature plays a big role in many of his projects, with a blurred distinction between the inside and the outside of the structures he builds. His designs fulfil the desire of a union with nature. 

A detailed investigation

Jacobson creates places and spaces to celebrate being. “Architecture is undeniably art, but it is also embodied in the completeness of the lived moment,” he says. 

Every project starts with a detailed investigation. “What social theory will we engage with? How progressive is it? What attitude will we take to the environment, to the theory of family? What other personal concerns will we be worried about? It is important to engage critically with this information. Important to build a philosophical base for each project,” says Jacobson.

He also believes it is important to consciously ensure that form follows idea with the same intensity that it follows function and that it does not blindly follow other form. 

At Metropolis, Jon and his team are client centred in their approach to design. Jon explains the process: “Some of the content is brought from the client’s personal and social aspiration and some from contemporary architecture culture, but the most potent component is the hidden set of ideas that emerge from our own engagements with the living world such as popular science, geology, art, music, literature, philosophy, theology, mysticism, and many others. And this emerges in the hidden sense of the word, in its architecture content.”

Content approach to design

In house design, Jon categorises the content that informs the architecture of the house: content pertaining to the individual, their philosophy, values and beliefs, content derived from culture, architecture and the arts, passion, religion, politics, and content referring to the natural world and its processes. Content from each of these spheres is present in any of his work. 

Jon says a major implication of a content approach to design is that it requires a design framework that is largely operative at a level of idea rather than at the level of form. This contributes to creating architecture rather than just buildings. 

His design method allows conscious control over the relationship between the ideas, the forms, and the poetics of the projects. “And at any point in the building process, it is possible to trace back and to critically assess whether any particular form is aligning with the core ideas of the project,” Jon indicates. 

Jon’s first taste of grappling with the infinite of architecture was with a garden pavilion he built for rest and relaxation. “For the first time I felt that we integrated planning, content, sight, programme, structure, and materiality into one unified whole that was expressed with a minimum of means and that was more than just the sum of its part,” he states.

He strongly believes that the individual is at the centre of every architectural project. He says the belief systems, type of social needs, family dynamics, physical habits, and spatial practices of their clients need to be investigated in detail in order to facilitate a meaningful spatial experience.

He continues: “We see our role as designers to saturate the environment with the meaning that enhances our clients’ daily experience in every possible way – from the ergonomic and the practical to the spiritual. In the process, the logics and tradition of architecture and the ego of the architect sometimes need to make way for human need and aspiration.”


News Archive

You touch a woman, you strike a rock
2004-11-02

Prof. Engela Pretorius van die Departement Sosiologie in die Fakulteit Geesteswetenskappe by die Universiteit van die Vrystaat het die kwessie omtrent feminisme aangespreek tydens haar intreerede met die onderwerp, You touch a woman, you strike a rock: Feminism(s) and emancipation in South Africa .

Prof. Pretorius het gesê: “Die geskiedenis van feminisme oor die algemeen kan in drie fases verdeel word, waarna verwys word as golwe. Eerste-golf-feminisme (19de eeu) het die fokus geplaas op die beskerming van vroueregte in die openbare terrein, spesifiek die reg om te stem, die reg tot onderrig en die reg om middelklas beroepe en professies te betreë.

Vroeë tweede-golf-feminisme word onthou vir hoe dit moederskap geteoretiseer het as synde ‘n onderdrukkende instelling. Slagspreuke van die 1970s was die persoonlike is polities en susterskap is magtig. Prof. Pretorius sê beide slagspreuke bevestig die idee dat vroue universeel onderdruk en uitgebuit word en slegs deur erkenning van dié situasie kan vroue die strukture wat hul onderdruk verander.

‘n Belangrike aspek van die derde golf van die feminisme-teorie is post-moderne feminisme wat diversiteit en verskille onderstreep. Die poging van hierdie feministe is afgestem op alle vorme van onderdrukking. Vroue van kleur het ook hul ontevredenheid uitgespreek gedurende die derde-golf-feminisme. Die feminisme van vroue van kleur word gekenmerk deur verskeie kwessies en talryke intellektuele standpuntinnames wat neerslaga vind in verskillende terme, soos Afrika feminisme of ‘womanism, sê prof. Pretorius.

Afrika-feminisme dui protes aan teen die wit/westerse geskiedenis en die wit/westerse dominansie binne feminisme. Afrika-vroue het besef dat hul onderdrukking verskillend is van dié van wit vroue en daarom is ‘n ander proses van bevryding nodig. Die Westerse feministiese praktyk om swart vroue by die bestaande feministiese ontologie te voeg, is nie voldoende nie omdat hul unieke ondervindings van slawerny, kolonialisme, onderdrukking deur mans en armoede nie uitgedruk word nie.

‘Womanism’ het tot stand gekom as gevolg van ‘n eksplisiete rassekritiek teen feminisme. Dit is ten gunste van die positiewe uitbeelding van swart mense. Dit word gekenmerk deur kulturele kontekstualisasie, die sentraliteit van die gesin en die belangrikheid daarvan om mans in te sluit.

Die geskiedenis van vroue in Suid-Afrika is verwant aan hul geskiedenis van onderdrukking as gevolg van patriargie. Vroue van verskillende rasse, kulture en klasse het patriargie op verskillende wyses in en variërende mate van erns ervaar. Onder voor-koloniale patriargie het vroue min sê gehad oor huwelikskeuses omdat mans dié besluite gedomineer het.

Die Nederlandse en Britse patriargale erfenis het neerslag gevind in die ideologie van die volksmoeder. Onderwyl dit veral manlike skrywers was wat die beeld van die vrou as versorger en tuisteskepper bevorder het, het vroue self ook hieraan ‘n aandeel gehad, sodat die volksmoeder volwaardig deel geword het van die Afrikaner nasionalistiese mitologie. Alhoewel middel- en werkersklas vroue met dié beeld geïdentifiseer het, het nie alle Afrikaanse vroue die ideologie aanvaar nie.

Onder die Victoriaanse erfenis was Britse vroue beperk to die private eerder as die openbare lewe. Die skeefgetrekte onderrigsisteem wat vroue in huishoudelike loopbane gekanaliseer het, die mag van mans oor hul vroue se eiendom en ‘n tekort aan toegang tot mag en geld het verseker dat vroue by die huis gebly het.

Wit Engelssprekende-vroue het die grootste geleentheid gehad om patriargie uit te daag vanweë hul toegang tot onderwys en die blootstelling aan liberale waardes, sê prof. Pretorius. Liberale vroue soos Helen Joseph en Helen Suzman het ‘n belangrike rol gespeel om in 1930 stemreg vir wit vroue in Suid-Afrika te verseker en het voortgegaan om ‘n rol te speel in die bevryding van swart vroue gedurende die vryheidstryd.

Die feminisme wat onder swart vroue ontwikkel het, was ‘n erkenning van die gemeenskaplike stryd met swart mans om die verwydering van die juk van eksterne onderdrukking en eksploitasie. Swart vroue in aktiewe en onafhanlike politiese rolle het tegelykertyd mans se aannames omtrent hul meerderwaardigheid asook die rassewette van die staat uitgedaag. Daarom kan ons sê dat die feminisme wat hier ontwikkel het, te voorskyn gekom het as gevolg van vroue se betrokkenheid by en toewyding tot nasionale bevryding, sê prof. Pretorius.

Institusionalisering is nie herlei tot magsvoordele nie, want gelykheid is nie in beleidsprogramme geïnkorporeer nie. Die hervestiging van sleutel aktiviste van die vrouebeweging in die regering het die stryd om genderbillikheid verander na ‘n projek wat deur die regering gelei word, sê prof. Pretorius. Ongelukkig word terreine van verandering buite die grense van die regering verwaarloos. Dit kan slegs aangespreek word deur ‘n aktiewe en feministiese stem in die burgerlike samelewing.

“Dit is my oortuiging dat formele instellings vir vroue binne die staat oor die lang termyn slegs effektief kan wees indien daar ‘n effektiewe feministiese vroue-beweging buite die staat in stand gehou word wat die grondslag waarop sosiale beleid gevorm word, kan uitdaag en bevraagteken. Daarom, A luta continua (die stryd duur voort),” sê prof. Pretorius.

Mediaverklaring
Uitgereik deur: Lacea Loader
Mediaverteenwoordiger
Tel: (051) 401-2584
Sel: 083 645 2454
E-pos: loaderl.stg@mail.uovs.ac.za
2 November 2004

We use cookies to make interactions with our websites and services easy and meaningful. To better understand how they are used, read more about the UFS cookie policy. By continuing to use this site you are giving us your consent to do this.

Accept