Latest News Archive

Please select Category, Year, and then Month to display items
Previous Archive
20 August 2020 | Story Dr Nadine Lake | Photo Supplied
Dr Nadine Lake is a lecturer and Programme Director of the Gender Studies programme in the Centre for Gender and Africa Studies

The transition to democracy in South Africa has been characterised by an uphill battle towards equality. Inequalities shaped by race, gender, and class politics have been amplified since the outbreak of COVID-19. While South Africans initially thought they might be spared the devastation wrought by the virus, it is now certain that nobody is immune, regardless of race, class, age, gender, or social location. In an unprecedented manner, South Africans have become accustomed to hearing from government through President Cyril Ramaphosa’s state addresses on COVID-19 and its spread throughout the country. Although the initial national addresses were regarded as a panacea for some in a time of uncertainty, they are increasingly considered ignorant of broader human rights and the future of the populace. The South African situation is different from those struggling with the pandemic in the Global North, because of structural inequalities that have exacerbated an already precarious outlook on the economic and social stability of the country.

Gender-based violence needs immediate attention

In addition to recently emphasising a zero-tolerance attitude towards corruption in South Africa, President Ramaphosa surprised the nation when he emphasised that our country is dealing with two pandemics. First, COVID-19 has laid bare the slow pace of economic transformation and a crumbling health infrastructure. Second, gender-based violence has emerged as something that needs immediate attention. While it is true that gender-based violence has been and remains a burning issue in the country, it is important to identify the paradox that exists between the liberal agenda couched in the language of women’s rights on the one hand, and the blind eye turned towards slow economic transformation and high unemployment on the other. This emphasis on a liberal political agenda during a time of crisis is not new and has formed part of what we have come to know as political pinkwashing in Western democracies. Pinkwashing has been defined as a practice whereby states seek to create a more positive image of their nation, government, and human rights record, among other things, by speaking about and promoting LGBT rights (Lind, 2014, p. 602). While the African National Congress (ANC) may not be ready to fly the rainbow flag, it is worth noting the tensions between human rights and women’s rights, which have become part of political discourse, or more accurately, politicking. 

GBV and rape culture part of the social fabric

South Africa is reported as the country with the highest rape statistics in the world. In 2018/2019, the South African Police Services reported 52 420 cases of sexual offences. Non-profit organisations such as the One in Nine Campaign, however, highlight that only one in nine women report a sexual offence, and therefore a realistic estimate is likely much higher than the recorded statistics. Furthermore, according to a survey conducted by the South African Medical Research Council, one in four South African men have admitted to committing rape. These statistics demonstrate that gender-based violence and rape culture form part of the social fabric and that women are disproportionately affected by violence. In the first week of the South African lockdown, more than 87 000 cases of gender-based violence complaints were reported. One of the rape cases that received prominent media attention during the first phase of the lockdown, was that of a police officer who raped his wife. The Minister of Police, Bheki Cele, quickly gained the reputation of a rape apologist when he stated that the man who raped his wife was her husband and not the police, because he was not in a police uniform, and the rape did not happen at the police station. This absurd response reinforces common rape myths and reduces the seriousness of sexual offences. Although opposition political parties such as the Democratic Alliance (DA) have called for the removal of Minister Cele, who was deemed unfit for office, these calls have fallen on deaf ears. The message conveyed is that men in positions of authority are exempt from punishment and speak and act with impunity when it comes to sexual violence. 

#MeToo

Gender-based violence and rape is not specific to South Africa. The normative position of violence against women is widespread and deeply entrenched in institutions, cultures, and traditions worldwide. Movements such as #MeToo, which emerged in 2017 as an outcry against sexual violence and abuse, gained rapid momentum and started to see the prosecution of sexual predators such as Harvey Weinstein and Jeffrey Epstein in the United States. The global solidarity against sexual abuse shown by women on social media has shown that relentless pressure on patriarchal systems forces accountability, and refuses men permission to perpetrate violence against women with impunity.

As we reflect on Women’s Month 2020 in South Africa, it is necessary to observe a moment of silence to victims of sexual abuse and femicide. We pay respect to Fezekile Khuzwayo, Uyinene Mrwetyana, Tshegofatso Pule, Naledi Phangindawo, Nompumelelo Tshaka, Nomfazi Gabada, Nwabisa Mgwandela, Altecia Kortjie, and Lindelwa Peni, and the many other women who have suffered misogynistic violence. Women’s Month provides us with the opportunity to take hands and speak out against the micro-aggressions and brutal acts of gender-based violence that should not form part of what we define as a truly democratic South Africa. 

Opinion article by Dr Nadine Lake, lecturer and Programme Director of the Gender Studies programme in the Centre for Gender and Africa Studies, University of the Free State


News Archive

Artikel in Die Burger: Steeds is daar die kans vir heling deur Dr Franklin Sonn
2008-04-07

Steeds is daar die kans vir heling

Dr Franklin Sonn - Kanselier van die Universiteit van die Vrystaat en ’n oud-ambassadeur.


TOE gene-navorsers uiteindelik die menslike genoom georden het, is bevind dat menslike wesens inderdaad slegs in minder as 2 % onderling verskil en andersins ooreenstem.

Dít is die goeie nuus.

In die loop van die mens se ontwikkelingsgang en in die proses van ons sosiale organisering is godsdiens-, taal- en kultuurpatrone ontwikkel wat gelei het tot territorium-afbakening en volksvorming waaruit ’n hele geskiedenis van haat, nyd en bloedvergieting ontstaan het het wat ondanks die hoë peil van die beskawing wat die postmoderne mens bereik het, steeds voortwoed.

Dít is die slegte nuus.

Gebeure op die kampus van die Universiteit van die Vrystaat (UV) het ons op onnoemlik tragiese wyse herinner aan ons menslike mislukking dat ons – ondanks die oorheersende ooreenkomste tussen ons – ons liewer op grond van die bykans een persent onderlinge verskil vergrype pleeg wat selfs by diere ondenkbaar is. Dat dit boonop op die kampus van ’n universiteit gebeur, is des te ontstellender.

Dit strek ons universiteit egter tot eer dat die verwagte strafstappe onmiddellik gedoen is en dat geen poging aangewend is om selfverskonend verduidelikings te gee of die kombers oor die kop te trek nie.

IN ’n breër konteks wys prof. Hermann Giliomee tereg daarop dat die tydskrif The Economist ’n opname van Markinor gepubliseer het wat aantoon dat meerderhede in al die gemeenskappe te kenne gee dat rasseverhoudings sedert die koms van die demokrasie verbeter het.

Die afleiding daarvan is dat Suid-Afrika in al sy dimensies op die regte pad is en dat ons in die hoop op ’n beter toekoms vir ons almal voortleef. Die nasionale projek om godsdiens, taal en verskille te eerbiedig maar terselfdertyd ’n heterogene tapisserie van eenheid as nasie te bou is die meeste van ons se erns. Ondanks die terugslag is die universiteit verbind tot hierdie toekomsvisie van transformasie wat herhaaldelik leidinggewend deur die rektor, prof. Frederick Fourie, sowel as sy voorganger, prof. Stef Coetzee, uitgespel is.

Vir die UV gaan dit daarom om die pad van insluiting en eenheid diepgaande te bestuur sodat wit en swart die universiteit as tuiste vir almal sien en ervaar en om die idee van verdringing van een groep deur die ander te vermy of selfs te voorkom dat die toestand geskep word dat een groep in die proses op die vlug slaan. Ons is verbind tot die skepping van ’n nierassige universiteit en nie die toestand dat wittes buite woon en swartes binne of andersom nie.


Ons koester die begrip van medemenslikheid en agting vir ons almal se gelyke menswaardigheid op grond van ons oorheersende menslike ooreenkomste en gedeelde waardes. Ons staan rassisme teen, of dit nou van wit of van swart kom. Ons wil nie aan die eenkant versoening predik maar in waansinnige onderlinge verdeeldheid en agterdog voortleef nie. Almal moet die wonder beleef van die moontlikheid dat ons een kan wees.

Ons waardeer dit opreg dat daar van die kant van ons minister Naledi Pandor paslike veroordeling van die rassevoorval uitgespreek is, maar dat sy onmiddellik die fokus geplaas het op die geleenthede wat die geval vir al ons kampusse maar ook vir ons land bied.

Eweneens ervaar ons die reaksie van die rektore van nasionale universiteite as aandoenlik positief waar die vanselfsprekende veroordeling gepaardgegaan het met die oorheersende geneigdheid om as leiers van meer rassige kampusse intellektuele leiding te probeer gee in die bepaling van waar ons land staan in die hantering van rassisme, ons erfsonde.

Ons is maar alte bewus daarvan dat ons ongelukkige geskiedenis van kolonialisme en apartheid nog vars in die geheue is. In ons euforie oor die koms van die demokrasie, wat gegrond is op ons grondwetlike verklaring van ons eenheid, was ons nietemin miskien naïef om te dink dat ons in werklikheid nou een is. Dit was bloot die aanhef. Jody Kollapen van die Suid-Afrikaanse Menseregtekommissie het iets beet wanneer hy aanvoer dat ons wel versoening omhels het, maar naïef gedink het dat solank ons die konsep op ons lippe neem, dit alles sal regmaak. Ons stem saam dat daar inderdaad steeds baie werk te doen is.

Ons wil te maklik die omvang van die taak om ’n nierassige nasie te bou geringskat. Ons misken heel dikwels die inherente gebrek aan kapasiteit by mense om op hul Godgegewe ooreenkomste te fokus. Dit lyk asof mense veel meer geneig is om verskille, gewaand of eg, te beklemtoon. Dit is ’n deel van ons menslikheid. Daar is ’n ontstentenis van leiding van byvoorbeeld ons kerk. Die kerk verkondig met heilige preweling ons eenheid in Christus, maar verdedig onmiddellik daarna dawerend verdeeldheid in die kerk. Ons pas regstelling in die werkplek toe sonder om werklik aandag te gee aan en bronne beskikbaar te stel vir die hantering van geregverdigde swart woede en sonder om begryplike aanmatiging en meerderwaardigheid te versoen met ewe begryplike wit verydeling en vervreemding.

Ons ag diversiteit as ’n gegewe sonder om genoegsame werk daarvan te maak om die rykheid van ons heterogeniteit in te bou in die nierassige eenheidstaat wat ons voorsien. Ons begaan ook die fout om die erfsonde van rassisme as net ’n Suid-Afrikaanse fenomeen te eien en is geskok as ons opmerk hoe diep die kloof tussen groepe in Amerika steeds lê.

SENATOR BARACK OBAMA se toespraak in Philadelphia spreek tot die hart van die kwessie oor hoe moeilik dit is om medemenslik te wees en hoe ons sukkel om ons in ander skoene te plaas en so eenheid te bou.

Ons vergeet so maklik dat ons versugting na vrede nêrens sal kom as ons nie die aandrang verstaan dat niemand gevra word om af te skuif nie, maar dat mense bloot gevra word om op te skuif sodat almal sitplek kan kry sodat ons sodoende mekaar se menswaardigheid kan voel en verstaan. Ons almal het gelyke aanspraak op Suid-Afrikanerskap. Niemand het die reg om meerderwaardig te voel nie. Ons mag ook nie ruimte skenk aan die geboorte of oplewing van ’n nuwe veronderstelling dat gemeensaamheid gebou kan word deur rassevernedering aan die een kant en rassevergelding aan die ander kant nie. Ons in Suid-Afrika het ’n hoë prys betaal vir die beoefening asook die verdraagsaamheid. Ons moet enige vorm van rassehegemonie teenstaan.

Hoe erg die provokasie ook al by swart mense kan wees wanneer ons rassevergelding soek, ons mag dit nooit weer verdra nie. Aan die ander kant is dit ewe gevaarlik dat ons nasionale geesdrif vir vergifnis en versoening deur wit mense geag word as ’n geleentheid om terug te val in gemaksones van meerderwaardigheid en toe-eiening Ons is dit aan ons toekoms verskuldig om hierdie tendense onmiddellik raak te sien en te besweer. Dit verg dapper leierskap. Ons universiteit het rede om trots te wees op ons prestasies om groter oopheid en toeganklikheid te skep. Die afgelope 5 jaar het ons 61 studente uit lande soos die Soedan, Ethiopië, Kameroen, Botswana en Lesotho gedoktoreer. Boonop het 6 studente uit lande soos Korea en Indië by ons doktorsgrade verwerf en 11 uit lande soos Amerika en Duitsland. Dit is ons trots.

Ons aan die UV is dit aan ons land maar ook aan onsself verskuldig om nederig te bly en, waar nodig, ons hand diep in eie boesem te steek, maar terselfdertyd te beklemtoon dat ons nie gedefinieer wil word deur insidentele vergrype van ’n klein groep misleide studente nie – hoe erg hul optrede ook al is. Ons reken daarmee af, maar ons wil graag onsself erken as deelgenote aan die erfenis van die nasionale sonde van rassisme, maar ’n universiteit wat transformasie aktief nastreef. Ons is trots op ons oopheid en wat daaruit voortspruit. Op die oomblik is ons onsosiale tradisie van herkoms Afrikaans en Sotho en is ons daarop ingestel om, waar doenlik en waar dit vereis word, Engels as internasionale taal in te bou in ons pogings om mekaar te vind eerder om ons trotse kultuur tradisies te vergeet.

DIE raad, die senaat, die rektor, die personeel van die universiteit wil saam met studente en werkers opnuut geleenthede soek om in gesprek met mekaar te bly. Ons wil saam opgewonde bly oor die moontlikheid van heling, groei en transformasie wat die onlangse insident vir ons geskep het.

Artikel in Die Burger, Saterdag 22 Maart 2008

We use cookies to make interactions with our websites and services easy and meaningful. To better understand how they are used, read more about the UFS cookie policy. By continuing to use this site you are giving us your consent to do this.

Accept