Latest News Archive

Please select Category, Year, and then Month to display items
Previous Archive
31 August 2020 | Story André Damons | Photo Supplied
Prof Ivan Turok
Prof Ivan Turok

The number of people infected by the coronavirus is linked to the density of urban living. South Africa’s townships and informal settlements are bearing the brunt of the disease, on top of all their existing problems of unemployment, poverty, hunger, and crime. This is a disturbing situation and demands greater attention across society.

This is according to Prof Ivan Turok from the Human Sciences Research Council (HSRC), the Department of Economics and Finance, and the Centre for Development Support at the University of the Free State (UFS), who has recently been awarded a Research Chair in City-Region Economies at the UFS by the South African Research Chairs Initiative (SARChI).

Prof Turok was part of a webinar discussion on ‘Urban Living Post-COVID-19’ with Dr Geci Karuri-Sebina – who manages the research programme at South African Cities Network and who has two decades’ experience working and publishing in the fields of urban development, innovation, and foresight – and Mr Thireshen Govender, architect and founder of UrbanWorks. They analysed how COVID-19 challenges urban living, social distancing, and the de-densification of cities as South Africa heads towards 70% of its population living in urban areas.

According to Prof Turok, urban density has been blamed for the spread of the virus. “The fear of people crowding together has caused negative reactions from government, from business, and from households. This is unlikely to be a short-lived, temporary phenomenon. It will be with us for some time to come.”

“The virus poses an ongoing risk to society, with the prospect of second and third waves taking hold. A lockdown could be re-imposed and further efforts could be made to enforce distancing and de-densification of cities, particularly our densest settlements,” said Prof Turok.

 

De-risking urban density

There was a simple but compelling idea at the heart of his presentation, which should also be “at the heart of a more effective and inclusive response to the pandemic”. At the moment, the government’s response to the crisis facing our poorest communities is uninspiring. “We need a more positive vision for the future than wearing masks and washing our hands.”

“We need to be bolder and more imaginative about de-risking urban density. In other words, making crowded neighbourhoods safer and more secure for people to live in. Density poses multiple risks to residents. How do we reduce these risks in ways that generate wider benefits, rather than business as usual – forcing people to change their behaviour and follow protocols?”

With reference to New York, which was severely affected by the virus, Prof Turok showed that it was not density per se that was the problem, but rather the type of density. The densest part of the city (Manhattan) was far less affected by the virus than poorer outlying communities. “This gives us a clue that more floor space in taller buildings helps to prevent crowding and makes density more liveable,” said Prof Turok.

The reality in South Africa is also different when you drill down and distinguish between different kinds of places. Big cities have been affected worse than towns and rural areas – in terms of the incidence of infections and the number of deaths. Within cities, there have been far more problems in the townships and informal settlements than in the suburbs. In Cape Town, for example, the southern and northern suburbs and the central city have been barely affected by the virus. However, infections have been very high on the Cape Flats, including Khayelitsha, Langa, Gugulethu, Philippi, and Mitchells Plain.

“Population densities in some of these areas are more than 100 times higher than in the affluent suburbs. The differences are very striking.”

“Incomes on the Cape Flats are also much lower than elsewhere in the city. So, there is a correspondence between density and the disease, unlike New York,” says Prof Turok.

All the discussions about the pandemic so far has focused on the negative aspects of urban density for the risk of transmission. This ignores all the benefits of dense urban living. Intense human interaction fosters learning and creativity, which raises productivity and innovation. Concentrated populations generate economies of scale in the provision of infrastructure and institutions such as universities. Cities give firms greater choice of workers and vice versa.

 

Pure population density and economic density

Prof Turok continued by saying that physical distancing can be socially and economically damaging. “Attempts to force people apart through de-densification undermine all kinds of personal networks, weaken the social fabric of communities, and erode the economic advantages of proximity that are so important for cities.”

“We need to understand that people crowding together in dense informal settlements is a symptom of something more fundamental, namely poverty. The pressure on land reflects the fact that low-income households can’t afford the space standards of middle- and upper-income groups. Forcing people apart (or to stay home) to reduce the risk of transmission just treats the symptoms of the problem. It cannot be a lasting solution. It doesn’t build resilience to confront the multiple challenges facing poor communities,” said Prof Turok.

A key part of a lasting solution can be summed up as building economic density. This involves increasing investment in two- or three-storey buildings to give people more living space and to free up land at ground-floor level to accommodate essential infrastructure and more public space for markets and social interaction. A better living and working environment would strengthen community resilience to public-health problems and promote all-round development. The idea of economic density offers a practical vision that can inspire hope in a better future, rather than the status quo of wearing masks in crowded places.

“We need to de-risk urban density through tangible investment, rather than forced distancing or dispersal. This will help to bring about far-reaching improvements to people’s lives in cities. At the moment, the lack of economic density in impoverished communities is a much bigger problem than excessive population densities.”

News Archive

Artikel in Die Burger: Steeds is daar die kans vir heling deur Dr Franklin Sonn
2008-04-07

Steeds is daar die kans vir heling

Dr Franklin Sonn - Kanselier van die Universiteit van die Vrystaat en ’n oud-ambassadeur.


TOE gene-navorsers uiteindelik die menslike genoom georden het, is bevind dat menslike wesens inderdaad slegs in minder as 2 % onderling verskil en andersins ooreenstem.

Dít is die goeie nuus.

In die loop van die mens se ontwikkelingsgang en in die proses van ons sosiale organisering is godsdiens-, taal- en kultuurpatrone ontwikkel wat gelei het tot territorium-afbakening en volksvorming waaruit ’n hele geskiedenis van haat, nyd en bloedvergieting ontstaan het het wat ondanks die hoë peil van die beskawing wat die postmoderne mens bereik het, steeds voortwoed.

Dít is die slegte nuus.

Gebeure op die kampus van die Universiteit van die Vrystaat (UV) het ons op onnoemlik tragiese wyse herinner aan ons menslike mislukking dat ons – ondanks die oorheersende ooreenkomste tussen ons – ons liewer op grond van die bykans een persent onderlinge verskil vergrype pleeg wat selfs by diere ondenkbaar is. Dat dit boonop op die kampus van ’n universiteit gebeur, is des te ontstellender.

Dit strek ons universiteit egter tot eer dat die verwagte strafstappe onmiddellik gedoen is en dat geen poging aangewend is om selfverskonend verduidelikings te gee of die kombers oor die kop te trek nie.

IN ’n breër konteks wys prof. Hermann Giliomee tereg daarop dat die tydskrif The Economist ’n opname van Markinor gepubliseer het wat aantoon dat meerderhede in al die gemeenskappe te kenne gee dat rasseverhoudings sedert die koms van die demokrasie verbeter het.

Die afleiding daarvan is dat Suid-Afrika in al sy dimensies op die regte pad is en dat ons in die hoop op ’n beter toekoms vir ons almal voortleef. Die nasionale projek om godsdiens, taal en verskille te eerbiedig maar terselfdertyd ’n heterogene tapisserie van eenheid as nasie te bou is die meeste van ons se erns. Ondanks die terugslag is die universiteit verbind tot hierdie toekomsvisie van transformasie wat herhaaldelik leidinggewend deur die rektor, prof. Frederick Fourie, sowel as sy voorganger, prof. Stef Coetzee, uitgespel is.

Vir die UV gaan dit daarom om die pad van insluiting en eenheid diepgaande te bestuur sodat wit en swart die universiteit as tuiste vir almal sien en ervaar en om die idee van verdringing van een groep deur die ander te vermy of selfs te voorkom dat die toestand geskep word dat een groep in die proses op die vlug slaan. Ons is verbind tot die skepping van ’n nierassige universiteit en nie die toestand dat wittes buite woon en swartes binne of andersom nie.


Ons koester die begrip van medemenslikheid en agting vir ons almal se gelyke menswaardigheid op grond van ons oorheersende menslike ooreenkomste en gedeelde waardes. Ons staan rassisme teen, of dit nou van wit of van swart kom. Ons wil nie aan die eenkant versoening predik maar in waansinnige onderlinge verdeeldheid en agterdog voortleef nie. Almal moet die wonder beleef van die moontlikheid dat ons een kan wees.

Ons waardeer dit opreg dat daar van die kant van ons minister Naledi Pandor paslike veroordeling van die rassevoorval uitgespreek is, maar dat sy onmiddellik die fokus geplaas het op die geleenthede wat die geval vir al ons kampusse maar ook vir ons land bied.

Eweneens ervaar ons die reaksie van die rektore van nasionale universiteite as aandoenlik positief waar die vanselfsprekende veroordeling gepaardgegaan het met die oorheersende geneigdheid om as leiers van meer rassige kampusse intellektuele leiding te probeer gee in die bepaling van waar ons land staan in die hantering van rassisme, ons erfsonde.

Ons is maar alte bewus daarvan dat ons ongelukkige geskiedenis van kolonialisme en apartheid nog vars in die geheue is. In ons euforie oor die koms van die demokrasie, wat gegrond is op ons grondwetlike verklaring van ons eenheid, was ons nietemin miskien naïef om te dink dat ons in werklikheid nou een is. Dit was bloot die aanhef. Jody Kollapen van die Suid-Afrikaanse Menseregtekommissie het iets beet wanneer hy aanvoer dat ons wel versoening omhels het, maar naïef gedink het dat solank ons die konsep op ons lippe neem, dit alles sal regmaak. Ons stem saam dat daar inderdaad steeds baie werk te doen is.

Ons wil te maklik die omvang van die taak om ’n nierassige nasie te bou geringskat. Ons misken heel dikwels die inherente gebrek aan kapasiteit by mense om op hul Godgegewe ooreenkomste te fokus. Dit lyk asof mense veel meer geneig is om verskille, gewaand of eg, te beklemtoon. Dit is ’n deel van ons menslikheid. Daar is ’n ontstentenis van leiding van byvoorbeeld ons kerk. Die kerk verkondig met heilige preweling ons eenheid in Christus, maar verdedig onmiddellik daarna dawerend verdeeldheid in die kerk. Ons pas regstelling in die werkplek toe sonder om werklik aandag te gee aan en bronne beskikbaar te stel vir die hantering van geregverdigde swart woede en sonder om begryplike aanmatiging en meerderwaardigheid te versoen met ewe begryplike wit verydeling en vervreemding.

Ons ag diversiteit as ’n gegewe sonder om genoegsame werk daarvan te maak om die rykheid van ons heterogeniteit in te bou in die nierassige eenheidstaat wat ons voorsien. Ons begaan ook die fout om die erfsonde van rassisme as net ’n Suid-Afrikaanse fenomeen te eien en is geskok as ons opmerk hoe diep die kloof tussen groepe in Amerika steeds lê.

SENATOR BARACK OBAMA se toespraak in Philadelphia spreek tot die hart van die kwessie oor hoe moeilik dit is om medemenslik te wees en hoe ons sukkel om ons in ander skoene te plaas en so eenheid te bou.

Ons vergeet so maklik dat ons versugting na vrede nêrens sal kom as ons nie die aandrang verstaan dat niemand gevra word om af te skuif nie, maar dat mense bloot gevra word om op te skuif sodat almal sitplek kan kry sodat ons sodoende mekaar se menswaardigheid kan voel en verstaan. Ons almal het gelyke aanspraak op Suid-Afrikanerskap. Niemand het die reg om meerderwaardig te voel nie. Ons mag ook nie ruimte skenk aan die geboorte of oplewing van ’n nuwe veronderstelling dat gemeensaamheid gebou kan word deur rassevernedering aan die een kant en rassevergelding aan die ander kant nie. Ons in Suid-Afrika het ’n hoë prys betaal vir die beoefening asook die verdraagsaamheid. Ons moet enige vorm van rassehegemonie teenstaan.

Hoe erg die provokasie ook al by swart mense kan wees wanneer ons rassevergelding soek, ons mag dit nooit weer verdra nie. Aan die ander kant is dit ewe gevaarlik dat ons nasionale geesdrif vir vergifnis en versoening deur wit mense geag word as ’n geleentheid om terug te val in gemaksones van meerderwaardigheid en toe-eiening Ons is dit aan ons toekoms verskuldig om hierdie tendense onmiddellik raak te sien en te besweer. Dit verg dapper leierskap. Ons universiteit het rede om trots te wees op ons prestasies om groter oopheid en toeganklikheid te skep. Die afgelope 5 jaar het ons 61 studente uit lande soos die Soedan, Ethiopië, Kameroen, Botswana en Lesotho gedoktoreer. Boonop het 6 studente uit lande soos Korea en Indië by ons doktorsgrade verwerf en 11 uit lande soos Amerika en Duitsland. Dit is ons trots.

Ons aan die UV is dit aan ons land maar ook aan onsself verskuldig om nederig te bly en, waar nodig, ons hand diep in eie boesem te steek, maar terselfdertyd te beklemtoon dat ons nie gedefinieer wil word deur insidentele vergrype van ’n klein groep misleide studente nie – hoe erg hul optrede ook al is. Ons reken daarmee af, maar ons wil graag onsself erken as deelgenote aan die erfenis van die nasionale sonde van rassisme, maar ’n universiteit wat transformasie aktief nastreef. Ons is trots op ons oopheid en wat daaruit voortspruit. Op die oomblik is ons onsosiale tradisie van herkoms Afrikaans en Sotho en is ons daarop ingestel om, waar doenlik en waar dit vereis word, Engels as internasionale taal in te bou in ons pogings om mekaar te vind eerder om ons trotse kultuur tradisies te vergeet.

DIE raad, die senaat, die rektor, die personeel van die universiteit wil saam met studente en werkers opnuut geleenthede soek om in gesprek met mekaar te bly. Ons wil saam opgewonde bly oor die moontlikheid van heling, groei en transformasie wat die onlangse insident vir ons geskep het.

Artikel in Die Burger, Saterdag 22 Maart 2008

We use cookies to make interactions with our websites and services easy and meaningful. To better understand how they are used, read more about the UFS cookie policy. By continuing to use this site you are giving us your consent to do this.

Accept