Latest News Archive

Please select Category, Year, and then Month to display items
Previous Archive
17 June 2020 | Story Charlene Stanley
International studies group
Dr Kundai Manamere and Dr Hlengiwe Dlamini

The International Studies Group continues to keep critical issues in Africa on the research agenda, with two of its postdoctoral research fellows awarded prestigious international research grants.

Dr Hlengiwe Dlamini won a CODESRIA (Council for the Development of Social Science Research in Africa) award as part of the organisation’s ‘Meaning-making Research Initiatives’. These initiatives focus on supporting research that contributes to agendas for imagining, planning, and creating African futures.

“I was over the moon when I heard that I received this award!” says an excited Dr Dlamini. “The competition was a tough one. Applications were received from 430 female applicants and just 12 were retained, including mine.”  
 
Her colleague in the ISG, Dr Kundai Manamere, who recently signed a book contract with Ohio University Press, has been awarded an African Peacebuilding Network (APN) 2020 Individual Research Fellowship, administered by the American Social Science Research Council.

“I am delighted to have received this award. As an early-career scholar, this is one of my several goals, and achieving it recognises and validates my work. This boosts my confidence and encourages me to keep working hard,” says Dr Manamere.

Examining border disputes
Dr Dlamini’s research project is a comparative study of two border disputes – between Cameroon and Nigeria over the Bakassi Peninsula borderland, and between Eswatini (formerly Swaziland) and South Africa over the demarcation of their borders, and how the international doctrine of uti possidetis juris, as an instrument of inter-state conflict resolution, applies to these disputes.

“The doctrine of uti possidetis juris (literally translated: as you possess, thus may you possess) states that frontiers inherited from colonialism cannot be changed under any circumstance. Cameroon won its case in the International Court of Justice in 2002 in its border dispute with Nigeria and this had a direct impact on Eswatini, which also had a border dispute with South Africa,” she explains.

“The post-apartheid South African governments have been hostile to the idea of adjusting their borders with Eswatini, while the Eswatini monarchy has relentlessly been pursuing what it calls ‘its stolen territories by the British and the Boers in the 19th century’.”

Dr Dlamini will be heading a team of four female researchers from different nationalities. As soon as international flights resume, two scholars from Canada and Sweden will head for Cameroon, while she and another researcher will start with archival research in Southern Africa, before embarking on fieldwork.

“There will be no rest for us. It is incumbent on me to assemble the data collected and use it to write two or three scholarly articles for journal publications,” says Dr Dlamini.


Migration issues and public health interventions
Dr Manamere’s research focuses on documenting the experiences of former refugees and their host communities at Chambuta refugee camp, one of the five refugee camps established by the Zimbabwean government along the Mozambican border in the 1980s to accommodate asylum seekers fleeing from the Mozambican civil war.
“The project explores their experiences and examines their perceptions about conflict, displacement, refugee conditions, and the occurrence of diseases and intervention following a disease outbreak that killed nearly 200 people in August 1992. I use the Chambuta case to reflect on the politics of voice and representation in history – how official reports by governments and non-governmental organisations overshadow the experiences of refugees and host communities.”

The COVID-19 lockdowns in both South Africa and Zimbabwe have delayed Dr Manamere’s fieldwork plans. She will now first spend time collecting information from digitised archives and doing telephonic and online interviews.

ISG a melting pot for international research talent
Both researchers expressed their appreciation for the role the ISG has played in shaping their academic careers.
“By creating opportunities for me to network with renowned historians in my field, the ISG has expanded my circle of mentors. All these opportunities culminated into several achievements, including this award, forthcoming articles in leading international journals, presentations at international conferences, and a book due to be published by the Ohio University Press, one of the leading Africanist publishers in the world. To me, this is the best foundation for a successful academic career, and I am proud to be part of the group,” says Dr Manamere.

“The ISG creates one of the most convivial environments for intellectual production.  We are really flying high. The scholars of the ISG are making their mark in different ways. I am very grateful for the Stanley Trapido seminar series and other academic activities that constitute a vital crucible for the cross-fertilisation of our minds and for the acquisition of new methodologies and updates in our disciplines,” says Dr Dlamini.

Prof Ian Phimister, Head of the ISG, says the two researchers have brought great credit to the UFS and the ISG.“By winning such prestigious awards, Drs Dlamini and Manamere show themselves to be first-rate scholars. Their academic commitment and drive are exemplary. At the same time, their research projects, respectively on comparative African territorial boundary disputes and on Mozambican refugees' experiences of civil war, drought, and disease, have significant policy-making implications.”

News Archive

Artikel in Die Burger: Steeds is daar die kans vir heling deur Dr Franklin Sonn
2008-04-07

Steeds is daar die kans vir heling

Dr Franklin Sonn - Kanselier van die Universiteit van die Vrystaat en ’n oud-ambassadeur.


TOE gene-navorsers uiteindelik die menslike genoom georden het, is bevind dat menslike wesens inderdaad slegs in minder as 2 % onderling verskil en andersins ooreenstem.

Dít is die goeie nuus.

In die loop van die mens se ontwikkelingsgang en in die proses van ons sosiale organisering is godsdiens-, taal- en kultuurpatrone ontwikkel wat gelei het tot territorium-afbakening en volksvorming waaruit ’n hele geskiedenis van haat, nyd en bloedvergieting ontstaan het het wat ondanks die hoë peil van die beskawing wat die postmoderne mens bereik het, steeds voortwoed.

Dít is die slegte nuus.

Gebeure op die kampus van die Universiteit van die Vrystaat (UV) het ons op onnoemlik tragiese wyse herinner aan ons menslike mislukking dat ons – ondanks die oorheersende ooreenkomste tussen ons – ons liewer op grond van die bykans een persent onderlinge verskil vergrype pleeg wat selfs by diere ondenkbaar is. Dat dit boonop op die kampus van ’n universiteit gebeur, is des te ontstellender.

Dit strek ons universiteit egter tot eer dat die verwagte strafstappe onmiddellik gedoen is en dat geen poging aangewend is om selfverskonend verduidelikings te gee of die kombers oor die kop te trek nie.

IN ’n breër konteks wys prof. Hermann Giliomee tereg daarop dat die tydskrif The Economist ’n opname van Markinor gepubliseer het wat aantoon dat meerderhede in al die gemeenskappe te kenne gee dat rasseverhoudings sedert die koms van die demokrasie verbeter het.

Die afleiding daarvan is dat Suid-Afrika in al sy dimensies op die regte pad is en dat ons in die hoop op ’n beter toekoms vir ons almal voortleef. Die nasionale projek om godsdiens, taal en verskille te eerbiedig maar terselfdertyd ’n heterogene tapisserie van eenheid as nasie te bou is die meeste van ons se erns. Ondanks die terugslag is die universiteit verbind tot hierdie toekomsvisie van transformasie wat herhaaldelik leidinggewend deur die rektor, prof. Frederick Fourie, sowel as sy voorganger, prof. Stef Coetzee, uitgespel is.

Vir die UV gaan dit daarom om die pad van insluiting en eenheid diepgaande te bestuur sodat wit en swart die universiteit as tuiste vir almal sien en ervaar en om die idee van verdringing van een groep deur die ander te vermy of selfs te voorkom dat die toestand geskep word dat een groep in die proses op die vlug slaan. Ons is verbind tot die skepping van ’n nierassige universiteit en nie die toestand dat wittes buite woon en swartes binne of andersom nie.


Ons koester die begrip van medemenslikheid en agting vir ons almal se gelyke menswaardigheid op grond van ons oorheersende menslike ooreenkomste en gedeelde waardes. Ons staan rassisme teen, of dit nou van wit of van swart kom. Ons wil nie aan die eenkant versoening predik maar in waansinnige onderlinge verdeeldheid en agterdog voortleef nie. Almal moet die wonder beleef van die moontlikheid dat ons een kan wees.

Ons waardeer dit opreg dat daar van die kant van ons minister Naledi Pandor paslike veroordeling van die rassevoorval uitgespreek is, maar dat sy onmiddellik die fokus geplaas het op die geleenthede wat die geval vir al ons kampusse maar ook vir ons land bied.

Eweneens ervaar ons die reaksie van die rektore van nasionale universiteite as aandoenlik positief waar die vanselfsprekende veroordeling gepaardgegaan het met die oorheersende geneigdheid om as leiers van meer rassige kampusse intellektuele leiding te probeer gee in die bepaling van waar ons land staan in die hantering van rassisme, ons erfsonde.

Ons is maar alte bewus daarvan dat ons ongelukkige geskiedenis van kolonialisme en apartheid nog vars in die geheue is. In ons euforie oor die koms van die demokrasie, wat gegrond is op ons grondwetlike verklaring van ons eenheid, was ons nietemin miskien naïef om te dink dat ons in werklikheid nou een is. Dit was bloot die aanhef. Jody Kollapen van die Suid-Afrikaanse Menseregtekommissie het iets beet wanneer hy aanvoer dat ons wel versoening omhels het, maar naïef gedink het dat solank ons die konsep op ons lippe neem, dit alles sal regmaak. Ons stem saam dat daar inderdaad steeds baie werk te doen is.

Ons wil te maklik die omvang van die taak om ’n nierassige nasie te bou geringskat. Ons misken heel dikwels die inherente gebrek aan kapasiteit by mense om op hul Godgegewe ooreenkomste te fokus. Dit lyk asof mense veel meer geneig is om verskille, gewaand of eg, te beklemtoon. Dit is ’n deel van ons menslikheid. Daar is ’n ontstentenis van leiding van byvoorbeeld ons kerk. Die kerk verkondig met heilige preweling ons eenheid in Christus, maar verdedig onmiddellik daarna dawerend verdeeldheid in die kerk. Ons pas regstelling in die werkplek toe sonder om werklik aandag te gee aan en bronne beskikbaar te stel vir die hantering van geregverdigde swart woede en sonder om begryplike aanmatiging en meerderwaardigheid te versoen met ewe begryplike wit verydeling en vervreemding.

Ons ag diversiteit as ’n gegewe sonder om genoegsame werk daarvan te maak om die rykheid van ons heterogeniteit in te bou in die nierassige eenheidstaat wat ons voorsien. Ons begaan ook die fout om die erfsonde van rassisme as net ’n Suid-Afrikaanse fenomeen te eien en is geskok as ons opmerk hoe diep die kloof tussen groepe in Amerika steeds lê.

SENATOR BARACK OBAMA se toespraak in Philadelphia spreek tot die hart van die kwessie oor hoe moeilik dit is om medemenslik te wees en hoe ons sukkel om ons in ander skoene te plaas en so eenheid te bou.

Ons vergeet so maklik dat ons versugting na vrede nêrens sal kom as ons nie die aandrang verstaan dat niemand gevra word om af te skuif nie, maar dat mense bloot gevra word om op te skuif sodat almal sitplek kan kry sodat ons sodoende mekaar se menswaardigheid kan voel en verstaan. Ons almal het gelyke aanspraak op Suid-Afrikanerskap. Niemand het die reg om meerderwaardig te voel nie. Ons mag ook nie ruimte skenk aan die geboorte of oplewing van ’n nuwe veronderstelling dat gemeensaamheid gebou kan word deur rassevernedering aan die een kant en rassevergelding aan die ander kant nie. Ons in Suid-Afrika het ’n hoë prys betaal vir die beoefening asook die verdraagsaamheid. Ons moet enige vorm van rassehegemonie teenstaan.

Hoe erg die provokasie ook al by swart mense kan wees wanneer ons rassevergelding soek, ons mag dit nooit weer verdra nie. Aan die ander kant is dit ewe gevaarlik dat ons nasionale geesdrif vir vergifnis en versoening deur wit mense geag word as ’n geleentheid om terug te val in gemaksones van meerderwaardigheid en toe-eiening Ons is dit aan ons toekoms verskuldig om hierdie tendense onmiddellik raak te sien en te besweer. Dit verg dapper leierskap. Ons universiteit het rede om trots te wees op ons prestasies om groter oopheid en toeganklikheid te skep. Die afgelope 5 jaar het ons 61 studente uit lande soos die Soedan, Ethiopië, Kameroen, Botswana en Lesotho gedoktoreer. Boonop het 6 studente uit lande soos Korea en Indië by ons doktorsgrade verwerf en 11 uit lande soos Amerika en Duitsland. Dit is ons trots.

Ons aan die UV is dit aan ons land maar ook aan onsself verskuldig om nederig te bly en, waar nodig, ons hand diep in eie boesem te steek, maar terselfdertyd te beklemtoon dat ons nie gedefinieer wil word deur insidentele vergrype van ’n klein groep misleide studente nie – hoe erg hul optrede ook al is. Ons reken daarmee af, maar ons wil graag onsself erken as deelgenote aan die erfenis van die nasionale sonde van rassisme, maar ’n universiteit wat transformasie aktief nastreef. Ons is trots op ons oopheid en wat daaruit voortspruit. Op die oomblik is ons onsosiale tradisie van herkoms Afrikaans en Sotho en is ons daarop ingestel om, waar doenlik en waar dit vereis word, Engels as internasionale taal in te bou in ons pogings om mekaar te vind eerder om ons trotse kultuur tradisies te vergeet.

DIE raad, die senaat, die rektor, die personeel van die universiteit wil saam met studente en werkers opnuut geleenthede soek om in gesprek met mekaar te bly. Ons wil saam opgewonde bly oor die moontlikheid van heling, groei en transformasie wat die onlangse insident vir ons geskep het.

Artikel in Die Burger, Saterdag 22 Maart 2008

We use cookies to make interactions with our websites and services easy and meaningful. To better understand how they are used, read more about the UFS cookie policy. By continuing to use this site you are giving us your consent to do this.

Accept