Latest News Archive

Please select Category, Year, and then Month to display items
Categories
UFS News Media Release Research
Years
2017 2018 2019 2020 2021 2022 2023 2024
Months
January February March April May June July August September October November December
Previous Archive
21 May 2020 | Story Prof Karin van Marle | Photo Anja Aucamp
Prof Karin van Marle
In the build-up to Africa Day, I noticed – among others – the slogan ‘I love Africa’ flashing in neon colours that reminded me of music videos seen on MTV in the 1980s. The idea of Africa being loved not only by those living on the continent, but also by the rest of the world, had some moments in the same decade – with pop stars coming together, for example in USA for Africa and the UK version, Band Aid. Although these attempts might have warmed some hearts, it exposed the failure of this kind of sentimentality to contribute much to the continent. Can we think of how to love and engage with the continent in a different way?

Hannah Arendt, in her Thinking journal, contemplated the question, ‘why is it so difficult to love the world.' In response to a letter from her friend and mentor, Karl Jaspers in 1955, in which he wrote to her, “You bring with you shared memories of a lost past. You bring the wide world as it is today,” she wrote “Yes, I would like to bring the wide world to you this time. I’ve begun so late, really only in recent years, to truly love the world that I shall be able to do that now. Out of gratitude I want to call my book on political theories Amor Mundi” (1985: 264). Linked to the idea of loving the world in Arendt’s work, is also that of sharing the world with each other. Arendt famously accused Nazi Adolf Eichmann of refusing to share the world with others. For the purpose of Africa Day on 25 May, I revisited these notions of loving and sharing as reflected by Arendt. I raised the question – what does it mean to love Africa and to share the continent with others?

 For Arendt, the love of the world, and linked to it – the idea of solidarity – is something quite different from equality, care, and sentiment. Love of the world, for her, entails a critical engagement with the world. What could such a love mean in relation to Africa? 

In the prologue to The human condition (1958: 5), she underscores the importance of thought and her concern about thoughtlessness, which she describes as “the heedless recklessness or hopeless confusion or complacent repetition of ‘truths’ that have become trivial and empty”. She sets out that the central theme of the book is to focus on ‘what we are doing’ and that ‘the activity of thinking’ is left out of this work. In other works, Arendt turns to the importance of thinking and, in fact, commentators have noted an ongoing tension in her work between the life of action and the life of the mind. To love the world seems to include both a thorough engagement with what we are doing and a deep contemplation of what it is that we are doing. What has always struck me in her work, is the insistence on thinking and thinking anew each time, instead of merely following what is regarded as ‘truths’. Part of what it could mean to love Africa, is not to accept or repeat trivialities and not to become complacent, but to continuously search for new ways to understand and to respond.

A tension that accompanies the tension between a life of action and a life of thinking, is that between being with others and being alone. Human plurality is for Arendt ‘the basic condition of both action and speech’ (1958:175). Becoming part of the world is like ‘a second birth’ which takes place neither by ‘necessity’ nor by ‘utility’, but by taking ‘initiative’ (177). This birth or new beginning brings forth an ‘unexpectedness’ and ‘happens against the overwhelming odds of statistical laws and their probability’. Where the latter always ‘amounts to a certainty’, new beginnings ‘always appear in the guise of a miracle’ (178). It is by way of action that we become part of the world, share the world with others, and become entangled in the ‘web of relationships’ (181). Of course, for Arendt we always begin again, and the possibility for new ways of doing and forging new relationships is always there. 

Antjie Krog (2015:219) remembers Thabo Mbeki’s speech on the day the Constitution was adopted. “On an occasion such as this, we should, perhaps, start from the beginning. So, let me begin. I am an African. I owe my being to the hills and the valleys, the mountains and the glades, the rivers, the deserts, the trees, the flowers, the seas and the ever-changing seasons that define the face of our native land.” She praises Mbeki for considering the idea of ‘being ruled’ rather than ‘being a ruler’. She finds in his speech a “kind of radical relational enfoldedness with the land” that is vastly different from most discussions from all sides of the spectrum on land. To what extent are those of us living in Africa thinking differently and innovatively, for example about land, and about how we share it with others. How can we think anew about current discourses on the African Renaissance and also decolonisation?

Arendt is clear on the importance of solitude. She underscores the importance of thinking, and slow thinking, and obtaining distance from others, and from the world of action in order to do that. In her way, she was very wary of a certain kind of solidarity based on sentimentality. Engaged citizenship, for her, is always accompanied by a critical self-reflection. Arendt (2003) warned against the urge to act in haste without thinking; she warned against withering ‘under the weight of immediacy’. In a world and a continent with so many dire needs demanding attention and action, this does not mean that we should not act with urgency, but it underscores the importance of well-thought-out responses, of not falling back on old answers.

In short, loving Africa demands of us to engage critically, not to fall back on recipes and formulas, and not to follow rules blindly; it asks us to always begin again; to seek not only for new answers, but also for new questions.

 

This article was written by Prof Karin van Marle, Department of Public Law, Faculty of Law

News Archive

Volksblad: Moshoeshoe Memorial Lecture
2006-05-27

27 Mei 2006

Moshoeshoe het mense saamgebind
KONING MOSHOESHOE kon bewys dat verskeidenheid ’n bindende eienskap kan wees. Dit blyk ’n sleutelbeginsel van sy leierskap te wees – en dit is nie ’n maklike een om te begryp nie.

Jy bereik die grootste eenheid tussen onderskeidende entiteite waar jy relatief vrye ruimte aan hulle gee om hul eiesoortige kenmerke na vore te bring.

Dít blyk uit prof. Njabulo Ndebele se gedenklesing oor koning Moshoeshoe.
Lesotho; het; onder Moshoeshoe se leierskap mense van verskeie dele van die subkontinent gelok.
Dié mense het hierheen gevlug van die verwoesting wat as lifaqane bekend geword het toe Shaka sy koninkryk met militêre onderwerping verstewig het.

Ndebele het gesê daar is algemene ooreenkoms dat die oorloë wat hieruit gespruit het, die maatskaplike grondslae van talle samelewings in Suider-Afrika geskud het.

“Dit was in dié konteks dat Moshoeshoe leierskap getoon het.”
Prof. Frederick Fourie, rektor en visekanselier van die Universiteit van die Vrystaat (UV), het gesê die lesing vorm deel van ’n groter debat oor leierskapmodelle, veral die konsep van Afrika-leierskap, en die voortgesette diskoers oor nasiebou en versoening.

Die Moshoeshoe-projek is in 2004 aan die UV begin om met Suid-Afrika se eerste dekade van demokrasie saam te val.
Die projek was deel van die UV se eeufeesvieringe in 2004.
Met dié projek word geprobeer om ’n groot Afrika-leier te vereer en die UV se verbintenis tot transformasie te toon sodat ’n ware inklusiewe en nie-rassige universiteit geskep kan word.

“As die stigter van die Basoeto-nasie, word daar wyd erkenning aan koning Moshoeshoe vir sy buitengewone leierskapstyl gegee.

“Diplomasie, versoening en vreedsame naasbestaan is van die kenmerke van sy leierskap, soos getoon in sy pogings om verskillende groepe in een nasie te verenig,” sê Fourie.

KONING MOSHOESHOE, een van Afrika se eertydse groot leiers. Hy is meer as 130 jaar gelede dood. Foto: verskaf

Waarde van openbare spraak ‘nou bedreig’
AANDUIDINGS bestaan dat die waarde van openbare spraak wat hoog deur koning Moshoeshoe van Lesotho op prys gestel is, nou onder ernstige bedreiging kan wees.

Om dié rede dra hy die koning Moshoeshoe-gedenklesing op aan al dié mense in Suid-Afrika en elders wat die moed het om hul oorwoë mening uit te druk oor belangrike sake wat die samelewing in die gesig staar, het prof. Njabulo Ndebele, visekanselier van die Universiteit van Kaapstad, gesê.

Ndebele, wêreldbekende skrywer, het gesê dié lesing kom op ’n kritieke punt in Suid-Afrika se nuwe demokrasie.
Dié lesing, om die buitengewone nalatenskap van een van Afrika se groot leiers te eer, is eergisteraand op die kampus van die Universiteit van die Vrystaat (UV) gelewer en het ’n staande toejuiging deur ’n groot gehoor uitgelok.

Ndebele het gesê die mense wat hul menings uitdruk oor belangrike sake, kan rubriekskrywers, redakteurs, kommentators, alle soorte kunstenaars, akademici, koerantbriefskrywers, nie-gewelddadige optoggangers met plakkate en strokiesprentkunstenaars wees “wat ’n spieël voor ons oë sit”.

“Selfs wanneer hulle dit waag op heilige gebied, soos sommige strokiesprentkunstenaars onlangs gedoen het, herinner hulle ons net dat selfs die heilige misbruik kan word vir doeleindes wat min met heiligheid te doen het.

“Dit is hul manier om ons te help, dalk meer diepsinnig as wat ons besef, om daardie einste ruimte van heiligheid in ons lewe te bewaar.

“Hulle verdiep ons insigte deur ons begrip te verdiep.
“Dit is gepas om hul dapperheid te vier,” het Ndebele gesê.
“Hulle herinner ons dat leierskap nie al is wat ons doen wanneer ons in ’n sekere magsposisie geplaas is om ’n organisasie of ’n sekere instelling te stuur nie.”

Hy het gesê onder die mense wat gevier moet word, sluit hy nie dié in wat deur haatspraak ander aanhits om geweld te pleeg; teen; mense; wat hul andersdenkende menings lug nie.

“Dit is nie met dapperheid dat hulle aanhits nie, maar weens hul toevlug tot die narkotiese beskerming van die skare.”

Mense voel glo ál kwesbaarder
Vise-kanselier lewer Moshoeshoe-gedenklesing
’n TOENEMENDE aantal hoogs intelligente, sensitiewe en toegewyde Suid-Afrikaners oor die klas-, ras- en kulturele spektrum heen bely dat hulle – soos nog nooit tevore nie – onseker en kwesbaar voel sedert 1994.

Só het prof. Njabulo Ndebele, vise-kanselier van die Universiteit van Kaapstad, gesê in die Universiteit van die Vrystaat (UV) se eerste koning Moshoeshoe-gedenklesing.

Die onderwerp was Reflections on the leadership challenges in South Africa.
Wanneer ontembare optimiste beken hulle voel dinge is van stryk, versprei die naarheid van angs. “Dit moet iets te doen hê met ’n ophoping van gebeure wat die gevoel van dreigende inploffing oordra.”

’n Gevoel heers dat Suid-Afrika ’n baie komplekse samelewing het wat liewer eenvoudige, gesentraliseerde beheer voortbring in die hoop dat dienslewering dan beter en vinniger gedryf kan word. Die kompleksiteit van beheer word dan in ’n enkele struktuur van gesag gevestig, eerder as in die afgewentelde strukture soos wat in die Grondwet beoog word.

Dat die afgewentelde strukture nie hul grondwetlik-gedefinieerde rolle verwerklik nie, moenie toegeskryf word aan die mislukking van die beheermeganisme nie.

“Dit is te vroeg om te sê dat wat ons sedert 1994 bereik het, nie gewerk het nie,” het Ndebele gesê.
Dit lyk of ’n kombinasie van omstandighede tot die “gevoel van ontknoping” lei.
“Ek wil dit vermy om te sê: ‘Kyk na Khutsong’, asof u sal verstaan wat ek bedoel wanneer ek sê u moet na Khutsong kyk.”
Sulke kennis lei tot wanhoop, want dit roep ’n werklikheid op wat só oorweldigend is dat dit fatalisties kan wees.
Ndebele het gesê niks kon meer vreesaanjaend wees as toe ’n komplot van die Boeremag oopgevlek en sekere Boeremaglede aangekeer is nie.

Sekere Boeremaglede het van ’n maksimum-sekuriteit-tronk ontsnap. “Sover ek weet, is hulle nie weer gevang nie.
“Wat is gedoen om die gaping te oorbrug?” was een van sy vrae hieroor.
“Van só ’n belangrike saak weet die publiek nie baie nie. Die karige kommunikasie kan die gevaarlike boodskap uitdra dat óf niks gedoen word nie, óf die staat in dié saak misluk.”

Hy het gevra: “Hoekom het die kwessie van munisipale afbakening tot die situasie in Khutsong gelei? Dit lyk of die probleem voortgaan, sonder ’n oplossing in sig.”

’n Aantal soortgelyke, oënskynlik plaaslike rebellies het oor die land heen plaasgevind. “Is hier ’n patroon?”
Ndebele het na die onlangse verhoor van oud-adj.pres. Jacob Zuma, wat van verkragting aangekla was, verwys.
Dié drama blyk ver van oor te wees. Dit beloof “om ons almal sonder verligting te hou, in ’n toestand van angs”.
Die gemene draad van dié gebeure is die gevoel van ’n oneindige spiraal van probleme wat vertroue tap. Daar kan ’n sterk suggestie in al dié gebeure wees “dat ons dalk nooit sosiale samehang in Suid-Afrika gehad het nie...”

“Wat ons sekerlik oor dekades gehad het, is ’n mobiliserende visie. Kan dit wees dat die mobiliserende visie onder die gewig van die werklikheid en omvang van maatskaplike heropbouing kraak en dat die legitieme raamwerk om oor dié probleme te debatteer ineenstort?”

‘Swart mense staar hulself in die gesig’
DIE swart meerderheid staar homself nou in die gesig: dalk werklik vir die eerste keer sedert 1994.
Só het prof. Njabulo Ndebele gesê toe hy die koning Moshoeshoe-gedenklesing by die Universiteit van die Vrystaat in Bloemfontein gelewer het.

Hy het gesê dit lyk of Suid-Afrika ’n meganisme nodig het om selfvertroue te bou.
Deur dié meganisme “kan ons die situasie waarin ons is, erken, wat dit ook al is”.
“Ons het ’n meganisme nodig wat die verskillende posisies van die mededingers sal bevestig en hul eerlikheid sal bekragtig op ’n manier wat die publiek vertroue sal gee dat werklike oplossings moontlik is.”

Dit is dié soort “openheid wat nooit maklik kom nie”, wat lei tot deurbraak-oplossings.
Ndebele het gesê ’n komplekse demokrasie soos Suid-Afrika s’n kan nie oorleef met ’n enkele gesag nie.
Net veelvuldige owerhede binne ’n grondwetlike raamwerk “het ’n ware kans”.
“Kan ’n deel van die probleem wees dat ons nie in staat is om die idee van ‘opposisie’ te hanteer nie?
“Ons is verskrik dat enige van ons ‘die opposisie’ kan word.
“Dit is tyd dat ons die koms voorsien van ’n oomblik wanneer daar nie meer ’n enkele, oorweldigende, dominante politieke mag is soos wat nou die geval is nie.”

Ndebele het gesê: “Ek glo ons het dalk ’n oomblik bereik wat nie fundamenteel verskillend is nie van die ontnugterende, tóg hartversterkende nasiebourealiteite wat gelei het tot Kemptonpark in die vroeë jare negentig.”

“Die verskil tussen toe en nou is dat die swart meerderheid nie nou na wit landgenote oor die onderhandelingstafel kyk nie.

“Die swart meerderheid staar homself in die gesig: dalk werklik vir die eerste keer sedert 1994.”
Dit is weer “tyd vir visie”, het Ndebele gesê.

We use cookies to make interactions with our websites and services easy and meaningful. To better understand how they are used, read more about the UFS cookie policy. By continuing to use this site you are giving us your consent to do this.

Accept