Latest News Archive

Please select Category, Year, and then Month to display items
Previous Archive
21 May 2020 | Story Prof Karin van Marle | Photo Anja Aucamp
Prof Karin van Marle

In the build-up to Africa Day, I noticed – among others – the slogan ‘I love Africa’ flashing in neon colours that reminded me of music videos seen on MTV in the 1980s. The idea of Africa being loved not only by those living on the continent, but also by the rest of the world, had some moments in the same decade – with pop stars coming together, for example in USA for Africa and the UK version, Band Aid. Although these attempts might have warmed some hearts, it exposed the failure of this kind of sentimentality to contribute much to the continent. Can we think of how to love and engage with the continent in a different way?

Hannah Arendt, in her Thinking journal, contemplated the question, ‘why is it so difficult to love the world.' In response to a letter from her friend and mentor, Karl Jaspers in 1955, in which he wrote to her, “You bring with you shared memories of a lost past. You bring the wide world as it is today,” she wrote “Yes, I would like to bring the wide world to you this time. I’ve begun so late, really only in recent years, to truly love the world that I shall be able to do that now. Out of gratitude I want to call my book on political theories Amor Mundi” (1985: 264). Linked to the idea of loving the world in Arendt’s work, is also that of sharing the world with each other. Arendt famously accused Nazi Adolf Eichmann of refusing to share the world with others. For the purpose of Africa Day on 25 May, I revisited these notions of loving and sharing as reflected by Arendt. I raised the question – what does it mean to love Africa and to share the continent with others?

 For Arendt, the love of the world, and linked to it – the idea of solidarity – is something quite different from equality, care, and sentiment. Love of the world, for her, entails a critical engagement with the world. What could such a love mean in relation to Africa? 

In the prologue to The human condition (1958: 5), she underscores the importance of thought and her concern about thoughtlessness, which she describes as “the heedless recklessness or hopeless confusion or complacent repetition of ‘truths’ that have become trivial and empty”. She sets out that the central theme of the book is to focus on ‘what we are doing’ and that ‘the activity of thinking’ is left out of this work. In other works, Arendt turns to the importance of thinking and, in fact, commentators have noted an ongoing tension in her work between the life of action and the life of the mind. To love the world seems to include both a thorough engagement with what we are doing and a deep contemplation of what it is that we are doing. What has always struck me in her work, is the insistence on thinking and thinking anew each time, instead of merely following what is regarded as ‘truths’. Part of what it could mean to love Africa, is not to accept or repeat trivialities and not to become complacent, but to continuously search for new ways to understand and to respond.

A tension that accompanies the tension between a life of action and a life of thinking, is that between being with others and being alone. Human plurality is for Arendt ‘the basic condition of both action and speech’ (1958:175). Becoming part of the world is like ‘a second birth’ which takes place neither by ‘necessity’ nor by ‘utility’, but by taking ‘initiative’ (177). This birth or new beginning brings forth an ‘unexpectedness’ and ‘happens against the overwhelming odds of statistical laws and their probability’. Where the latter always ‘amounts to a certainty’, new beginnings ‘always appear in the guise of a miracle’ (178). It is by way of action that we become part of the world, share the world with others, and become entangled in the ‘web of relationships’ (181). Of course, for Arendt we always begin again, and the possibility for new ways of doing and forging new relationships is always there. 

Antjie Krog (2015:219) remembers Thabo Mbeki’s speech on the day the Constitution was adopted. “On an occasion such as this, we should, perhaps, start from the beginning. So, let me begin. I am an African. I owe my being to the hills and the valleys, the mountains and the glades, the rivers, the deserts, the trees, the flowers, the seas and the ever-changing seasons that define the face of our native land.” She praises Mbeki for considering the idea of ‘being ruled’ rather than ‘being a ruler’. She finds in his speech a “kind of radical relational enfoldedness with the land” that is vastly different from most discussions from all sides of the spectrum on land. To what extent are those of us living in Africa thinking differently and innovatively, for example about land, and about how we share it with others. How can we think anew about current discourses on the African Renaissance and also decolonisation?

Arendt is clear on the importance of solitude. She underscores the importance of thinking, and slow thinking, and obtaining distance from others, and from the world of action in order to do that. In her way, she was very wary of a certain kind of solidarity based on sentimentality. Engaged citizenship, for her, is always accompanied by a critical self-reflection. Arendt (2003) warned against the urge to act in haste without thinking; she warned against withering ‘under the weight of immediacy’. In a world and a continent with so many dire needs demanding attention and action, this does not mean that we should not act with urgency, but it underscores the importance of well-thought-out responses, of not falling back on old answers.

In short, loving Africa demands of us to engage critically, not to fall back on recipes and formulas, and not to follow rules blindly; it asks us to always begin again; to seek not only for new answers, but also for new questions.

 

This article was written by Prof Karin van Marle, Department of Public Law, Faculty of Law

News Archive

Artikel in Die Burger: Steeds is daar die kans vir heling deur Dr Franklin Sonn
2008-04-07

Steeds is daar die kans vir heling

Dr Franklin Sonn - Kanselier van die Universiteit van die Vrystaat en ’n oud-ambassadeur.


TOE gene-navorsers uiteindelik die menslike genoom georden het, is bevind dat menslike wesens inderdaad slegs in minder as 2 % onderling verskil en andersins ooreenstem.

Dít is die goeie nuus.

In die loop van die mens se ontwikkelingsgang en in die proses van ons sosiale organisering is godsdiens-, taal- en kultuurpatrone ontwikkel wat gelei het tot territorium-afbakening en volksvorming waaruit ’n hele geskiedenis van haat, nyd en bloedvergieting ontstaan het het wat ondanks die hoë peil van die beskawing wat die postmoderne mens bereik het, steeds voortwoed.

Dít is die slegte nuus.

Gebeure op die kampus van die Universiteit van die Vrystaat (UV) het ons op onnoemlik tragiese wyse herinner aan ons menslike mislukking dat ons – ondanks die oorheersende ooreenkomste tussen ons – ons liewer op grond van die bykans een persent onderlinge verskil vergrype pleeg wat selfs by diere ondenkbaar is. Dat dit boonop op die kampus van ’n universiteit gebeur, is des te ontstellender.

Dit strek ons universiteit egter tot eer dat die verwagte strafstappe onmiddellik gedoen is en dat geen poging aangewend is om selfverskonend verduidelikings te gee of die kombers oor die kop te trek nie.

IN ’n breër konteks wys prof. Hermann Giliomee tereg daarop dat die tydskrif The Economist ’n opname van Markinor gepubliseer het wat aantoon dat meerderhede in al die gemeenskappe te kenne gee dat rasseverhoudings sedert die koms van die demokrasie verbeter het.

Die afleiding daarvan is dat Suid-Afrika in al sy dimensies op die regte pad is en dat ons in die hoop op ’n beter toekoms vir ons almal voortleef. Die nasionale projek om godsdiens, taal en verskille te eerbiedig maar terselfdertyd ’n heterogene tapisserie van eenheid as nasie te bou is die meeste van ons se erns. Ondanks die terugslag is die universiteit verbind tot hierdie toekomsvisie van transformasie wat herhaaldelik leidinggewend deur die rektor, prof. Frederick Fourie, sowel as sy voorganger, prof. Stef Coetzee, uitgespel is.

Vir die UV gaan dit daarom om die pad van insluiting en eenheid diepgaande te bestuur sodat wit en swart die universiteit as tuiste vir almal sien en ervaar en om die idee van verdringing van een groep deur die ander te vermy of selfs te voorkom dat die toestand geskep word dat een groep in die proses op die vlug slaan. Ons is verbind tot die skepping van ’n nierassige universiteit en nie die toestand dat wittes buite woon en swartes binne of andersom nie.


Ons koester die begrip van medemenslikheid en agting vir ons almal se gelyke menswaardigheid op grond van ons oorheersende menslike ooreenkomste en gedeelde waardes. Ons staan rassisme teen, of dit nou van wit of van swart kom. Ons wil nie aan die eenkant versoening predik maar in waansinnige onderlinge verdeeldheid en agterdog voortleef nie. Almal moet die wonder beleef van die moontlikheid dat ons een kan wees.

Ons waardeer dit opreg dat daar van die kant van ons minister Naledi Pandor paslike veroordeling van die rassevoorval uitgespreek is, maar dat sy onmiddellik die fokus geplaas het op die geleenthede wat die geval vir al ons kampusse maar ook vir ons land bied.

Eweneens ervaar ons die reaksie van die rektore van nasionale universiteite as aandoenlik positief waar die vanselfsprekende veroordeling gepaardgegaan het met die oorheersende geneigdheid om as leiers van meer rassige kampusse intellektuele leiding te probeer gee in die bepaling van waar ons land staan in die hantering van rassisme, ons erfsonde.

Ons is maar alte bewus daarvan dat ons ongelukkige geskiedenis van kolonialisme en apartheid nog vars in die geheue is. In ons euforie oor die koms van die demokrasie, wat gegrond is op ons grondwetlike verklaring van ons eenheid, was ons nietemin miskien naïef om te dink dat ons in werklikheid nou een is. Dit was bloot die aanhef. Jody Kollapen van die Suid-Afrikaanse Menseregtekommissie het iets beet wanneer hy aanvoer dat ons wel versoening omhels het, maar naïef gedink het dat solank ons die konsep op ons lippe neem, dit alles sal regmaak. Ons stem saam dat daar inderdaad steeds baie werk te doen is.

Ons wil te maklik die omvang van die taak om ’n nierassige nasie te bou geringskat. Ons misken heel dikwels die inherente gebrek aan kapasiteit by mense om op hul Godgegewe ooreenkomste te fokus. Dit lyk asof mense veel meer geneig is om verskille, gewaand of eg, te beklemtoon. Dit is ’n deel van ons menslikheid. Daar is ’n ontstentenis van leiding van byvoorbeeld ons kerk. Die kerk verkondig met heilige preweling ons eenheid in Christus, maar verdedig onmiddellik daarna dawerend verdeeldheid in die kerk. Ons pas regstelling in die werkplek toe sonder om werklik aandag te gee aan en bronne beskikbaar te stel vir die hantering van geregverdigde swart woede en sonder om begryplike aanmatiging en meerderwaardigheid te versoen met ewe begryplike wit verydeling en vervreemding.

Ons ag diversiteit as ’n gegewe sonder om genoegsame werk daarvan te maak om die rykheid van ons heterogeniteit in te bou in die nierassige eenheidstaat wat ons voorsien. Ons begaan ook die fout om die erfsonde van rassisme as net ’n Suid-Afrikaanse fenomeen te eien en is geskok as ons opmerk hoe diep die kloof tussen groepe in Amerika steeds lê.

SENATOR BARACK OBAMA se toespraak in Philadelphia spreek tot die hart van die kwessie oor hoe moeilik dit is om medemenslik te wees en hoe ons sukkel om ons in ander skoene te plaas en so eenheid te bou.

Ons vergeet so maklik dat ons versugting na vrede nêrens sal kom as ons nie die aandrang verstaan dat niemand gevra word om af te skuif nie, maar dat mense bloot gevra word om op te skuif sodat almal sitplek kan kry sodat ons sodoende mekaar se menswaardigheid kan voel en verstaan. Ons almal het gelyke aanspraak op Suid-Afrikanerskap. Niemand het die reg om meerderwaardig te voel nie. Ons mag ook nie ruimte skenk aan die geboorte of oplewing van ’n nuwe veronderstelling dat gemeensaamheid gebou kan word deur rassevernedering aan die een kant en rassevergelding aan die ander kant nie. Ons in Suid-Afrika het ’n hoë prys betaal vir die beoefening asook die verdraagsaamheid. Ons moet enige vorm van rassehegemonie teenstaan.

Hoe erg die provokasie ook al by swart mense kan wees wanneer ons rassevergelding soek, ons mag dit nooit weer verdra nie. Aan die ander kant is dit ewe gevaarlik dat ons nasionale geesdrif vir vergifnis en versoening deur wit mense geag word as ’n geleentheid om terug te val in gemaksones van meerderwaardigheid en toe-eiening Ons is dit aan ons toekoms verskuldig om hierdie tendense onmiddellik raak te sien en te besweer. Dit verg dapper leierskap. Ons universiteit het rede om trots te wees op ons prestasies om groter oopheid en toeganklikheid te skep. Die afgelope 5 jaar het ons 61 studente uit lande soos die Soedan, Ethiopië, Kameroen, Botswana en Lesotho gedoktoreer. Boonop het 6 studente uit lande soos Korea en Indië by ons doktorsgrade verwerf en 11 uit lande soos Amerika en Duitsland. Dit is ons trots.

Ons aan die UV is dit aan ons land maar ook aan onsself verskuldig om nederig te bly en, waar nodig, ons hand diep in eie boesem te steek, maar terselfdertyd te beklemtoon dat ons nie gedefinieer wil word deur insidentele vergrype van ’n klein groep misleide studente nie – hoe erg hul optrede ook al is. Ons reken daarmee af, maar ons wil graag onsself erken as deelgenote aan die erfenis van die nasionale sonde van rassisme, maar ’n universiteit wat transformasie aktief nastreef. Ons is trots op ons oopheid en wat daaruit voortspruit. Op die oomblik is ons onsosiale tradisie van herkoms Afrikaans en Sotho en is ons daarop ingestel om, waar doenlik en waar dit vereis word, Engels as internasionale taal in te bou in ons pogings om mekaar te vind eerder om ons trotse kultuur tradisies te vergeet.

DIE raad, die senaat, die rektor, die personeel van die universiteit wil saam met studente en werkers opnuut geleenthede soek om in gesprek met mekaar te bly. Ons wil saam opgewonde bly oor die moontlikheid van heling, groei en transformasie wat die onlangse insident vir ons geskep het.

Artikel in Die Burger, Saterdag 22 Maart 2008

We use cookies to make interactions with our websites and services easy and meaningful. To better understand how they are used, read more about the UFS cookie policy. By continuing to use this site you are giving us your consent to do this.

Accept