Latest News Archive

Please select Category, Year, and then Month to display items
Previous Archive
14 December 2021 Photo Supplied
For Dr Katleho Tsilo, one of the latest graduates from the University of the Free State (UFS) Faculty of Health Sciences says graduating from medical school is a dream come true for her and her family.

For Dr Katleho Tsilo, one of the newest graduates from the University of the Free State (UFS) Faculty of Health Sciences, graduating from medical school does not only represent the answered prayers, persistence and sheer grace, it is also a dream come true for her and her family.

Dr Tsilo graduated on Monday 13 December 2021 during the UFS’ year-end graduating ceremonies. 

“It still feels unreal that I was able to overcome the greatest challenge that I was presented with. In my entire medical school career, I have faced many great challenges, from not having any kind of funding at all, to initially not being accepted into medicine to really having to fight for my position each and every semester while also fighting with and for my fellow students in the various leadership positions aforementioned. 

“There were moments of weakness where I wished to just quit it all, but with support from the faculty and my family, I managed to hold on. My dream was and still is bigger that any challenge that I have ever encountered,” says Dr Tsilo. 

Had various leadership positions

During her student years, this Botshabelo native engaged in various leadership positions. She also had to overcome numerous obstacles including the imposter syndrome. According to her, coming from a poor background, with very little resources, she sometimes felt insecure about what she could offer and what she is capable of. Being a health worker during the COVID-19 pandemic was also very challenging because of the uncertainty of everything and how dangerous the work environment in the hospital was proving to be.

“I was privileged enough to be elected as part of the MSA (Medical Students Association) in the Academics portfolio, this is where I then came up with the idea of collecting textbook donations and gifting the less privileged students. I was also elected to be part of the Residence Committee of the new Health Sciences Residence, in the Finance Portfolio.”

Can’t imagine doing anything else

Though she did not always want to study medicine, she ultimately decided on this field as she could not imagine doing anything else. She believes it is a calling, as she always wanted to live a life full of purpose and helping other people. Helping put a smile on someone’s face when they are going through illness is enough to change one’s life, explains Dr Tsilo about her decision to study medicine. She will be doing her internship at the Leratong Hospital in Krugersdorp, Gauteng.

Dr Tsilo, who is hoping to go into Health Science Education or Public Health, says her motivation comes from her family background. “Having been surrounded by poverty for the greater part of my life pushed me to become the difference. I was and still am determined to not be another statistic. Another thing that really motivates me is being of some help to someone. I cannot change the whole world at one time but I can surely start with one person at a time. I believe so much in the power of giving, whether knowledge, time or resources So much that I started my own foundation: the Open Hands Foundation.”

According to Dr Tsilo, her journey to graduating was intimidating – having to adjust to being a student was already tough, however adjusting to being a medical student proved to be a whole new level of challenging. It came with a lot of late nights and very early mornings, months without seeing her family and having almost no luxurious pastimes. 

But she persevered because she always had a goal and was determined to reach it. She had a vision to complete this degree and do it in record time and that’s exactly what she did. “Your vision should always fuel your mission,” says Dr Tsilo. 

Besides medicine, her other passions include charity work – something she has been doing right through her student years. 

Passion for charity work 

“I love charity work and if you did not find me studying, that’s what you would find me, doing. Open Hands is where I exercise this passion. I collect clothes, shoes and food items for the less privileged in our communities.
To students struggling and also facing difficulties, I have this simple message: Don’t stop. Don’t stop working hard, don’t stop hoping and dreaming and if you need help of any kind, it is always available. Know that you are not struggling alone, struggle is part of the journey – it always seems impossible but as long as you don’t stop you will eventually reach your destination.”

Prof Lynette van der Merwe, who took up her new position as Academic Head in the Division Health Sciences Education, Faculty of Health Sciences on 1 December 2021, congratulated the new cohort of UFS doctors and reminded them of the three Cs in the MBChB programme in 2021 – courage, conviction and compassion. She also proposed a new “C” for the year ahead: Character.  

“Character is seen in how you treat those who can do nothing for you. It takes time to develop, and only grows through suffering and failing; no shortcuts, no life hacks here. Character makes you seek to be worth knowing, rather than well known. Adam Grant says: ‘Meaning is about making a difference, not having an audience. Your legacy is not how many footprints you leave.  It’s how long they last.’ Wherever life takes you from here, whatever happens to you or through you, do what is right, not easy. Be a person of value, not success.”

News Archive

Artikel in Die Burger: Steeds is daar die kans vir heling deur Dr Franklin Sonn
2008-04-07

Steeds is daar die kans vir heling

Dr Franklin Sonn - Kanselier van die Universiteit van die Vrystaat en ’n oud-ambassadeur.


TOE gene-navorsers uiteindelik die menslike genoom georden het, is bevind dat menslike wesens inderdaad slegs in minder as 2 % onderling verskil en andersins ooreenstem.

Dít is die goeie nuus.

In die loop van die mens se ontwikkelingsgang en in die proses van ons sosiale organisering is godsdiens-, taal- en kultuurpatrone ontwikkel wat gelei het tot territorium-afbakening en volksvorming waaruit ’n hele geskiedenis van haat, nyd en bloedvergieting ontstaan het het wat ondanks die hoë peil van die beskawing wat die postmoderne mens bereik het, steeds voortwoed.

Dít is die slegte nuus.

Gebeure op die kampus van die Universiteit van die Vrystaat (UV) het ons op onnoemlik tragiese wyse herinner aan ons menslike mislukking dat ons – ondanks die oorheersende ooreenkomste tussen ons – ons liewer op grond van die bykans een persent onderlinge verskil vergrype pleeg wat selfs by diere ondenkbaar is. Dat dit boonop op die kampus van ’n universiteit gebeur, is des te ontstellender.

Dit strek ons universiteit egter tot eer dat die verwagte strafstappe onmiddellik gedoen is en dat geen poging aangewend is om selfverskonend verduidelikings te gee of die kombers oor die kop te trek nie.

IN ’n breër konteks wys prof. Hermann Giliomee tereg daarop dat die tydskrif The Economist ’n opname van Markinor gepubliseer het wat aantoon dat meerderhede in al die gemeenskappe te kenne gee dat rasseverhoudings sedert die koms van die demokrasie verbeter het.

Die afleiding daarvan is dat Suid-Afrika in al sy dimensies op die regte pad is en dat ons in die hoop op ’n beter toekoms vir ons almal voortleef. Die nasionale projek om godsdiens, taal en verskille te eerbiedig maar terselfdertyd ’n heterogene tapisserie van eenheid as nasie te bou is die meeste van ons se erns. Ondanks die terugslag is die universiteit verbind tot hierdie toekomsvisie van transformasie wat herhaaldelik leidinggewend deur die rektor, prof. Frederick Fourie, sowel as sy voorganger, prof. Stef Coetzee, uitgespel is.

Vir die UV gaan dit daarom om die pad van insluiting en eenheid diepgaande te bestuur sodat wit en swart die universiteit as tuiste vir almal sien en ervaar en om die idee van verdringing van een groep deur die ander te vermy of selfs te voorkom dat die toestand geskep word dat een groep in die proses op die vlug slaan. Ons is verbind tot die skepping van ’n nierassige universiteit en nie die toestand dat wittes buite woon en swartes binne of andersom nie.


Ons koester die begrip van medemenslikheid en agting vir ons almal se gelyke menswaardigheid op grond van ons oorheersende menslike ooreenkomste en gedeelde waardes. Ons staan rassisme teen, of dit nou van wit of van swart kom. Ons wil nie aan die eenkant versoening predik maar in waansinnige onderlinge verdeeldheid en agterdog voortleef nie. Almal moet die wonder beleef van die moontlikheid dat ons een kan wees.

Ons waardeer dit opreg dat daar van die kant van ons minister Naledi Pandor paslike veroordeling van die rassevoorval uitgespreek is, maar dat sy onmiddellik die fokus geplaas het op die geleenthede wat die geval vir al ons kampusse maar ook vir ons land bied.

Eweneens ervaar ons die reaksie van die rektore van nasionale universiteite as aandoenlik positief waar die vanselfsprekende veroordeling gepaardgegaan het met die oorheersende geneigdheid om as leiers van meer rassige kampusse intellektuele leiding te probeer gee in die bepaling van waar ons land staan in die hantering van rassisme, ons erfsonde.

Ons is maar alte bewus daarvan dat ons ongelukkige geskiedenis van kolonialisme en apartheid nog vars in die geheue is. In ons euforie oor die koms van die demokrasie, wat gegrond is op ons grondwetlike verklaring van ons eenheid, was ons nietemin miskien naïef om te dink dat ons in werklikheid nou een is. Dit was bloot die aanhef. Jody Kollapen van die Suid-Afrikaanse Menseregtekommissie het iets beet wanneer hy aanvoer dat ons wel versoening omhels het, maar naïef gedink het dat solank ons die konsep op ons lippe neem, dit alles sal regmaak. Ons stem saam dat daar inderdaad steeds baie werk te doen is.

Ons wil te maklik die omvang van die taak om ’n nierassige nasie te bou geringskat. Ons misken heel dikwels die inherente gebrek aan kapasiteit by mense om op hul Godgegewe ooreenkomste te fokus. Dit lyk asof mense veel meer geneig is om verskille, gewaand of eg, te beklemtoon. Dit is ’n deel van ons menslikheid. Daar is ’n ontstentenis van leiding van byvoorbeeld ons kerk. Die kerk verkondig met heilige preweling ons eenheid in Christus, maar verdedig onmiddellik daarna dawerend verdeeldheid in die kerk. Ons pas regstelling in die werkplek toe sonder om werklik aandag te gee aan en bronne beskikbaar te stel vir die hantering van geregverdigde swart woede en sonder om begryplike aanmatiging en meerderwaardigheid te versoen met ewe begryplike wit verydeling en vervreemding.

Ons ag diversiteit as ’n gegewe sonder om genoegsame werk daarvan te maak om die rykheid van ons heterogeniteit in te bou in die nierassige eenheidstaat wat ons voorsien. Ons begaan ook die fout om die erfsonde van rassisme as net ’n Suid-Afrikaanse fenomeen te eien en is geskok as ons opmerk hoe diep die kloof tussen groepe in Amerika steeds lê.

SENATOR BARACK OBAMA se toespraak in Philadelphia spreek tot die hart van die kwessie oor hoe moeilik dit is om medemenslik te wees en hoe ons sukkel om ons in ander skoene te plaas en so eenheid te bou.

Ons vergeet so maklik dat ons versugting na vrede nêrens sal kom as ons nie die aandrang verstaan dat niemand gevra word om af te skuif nie, maar dat mense bloot gevra word om op te skuif sodat almal sitplek kan kry sodat ons sodoende mekaar se menswaardigheid kan voel en verstaan. Ons almal het gelyke aanspraak op Suid-Afrikanerskap. Niemand het die reg om meerderwaardig te voel nie. Ons mag ook nie ruimte skenk aan die geboorte of oplewing van ’n nuwe veronderstelling dat gemeensaamheid gebou kan word deur rassevernedering aan die een kant en rassevergelding aan die ander kant nie. Ons in Suid-Afrika het ’n hoë prys betaal vir die beoefening asook die verdraagsaamheid. Ons moet enige vorm van rassehegemonie teenstaan.

Hoe erg die provokasie ook al by swart mense kan wees wanneer ons rassevergelding soek, ons mag dit nooit weer verdra nie. Aan die ander kant is dit ewe gevaarlik dat ons nasionale geesdrif vir vergifnis en versoening deur wit mense geag word as ’n geleentheid om terug te val in gemaksones van meerderwaardigheid en toe-eiening Ons is dit aan ons toekoms verskuldig om hierdie tendense onmiddellik raak te sien en te besweer. Dit verg dapper leierskap. Ons universiteit het rede om trots te wees op ons prestasies om groter oopheid en toeganklikheid te skep. Die afgelope 5 jaar het ons 61 studente uit lande soos die Soedan, Ethiopië, Kameroen, Botswana en Lesotho gedoktoreer. Boonop het 6 studente uit lande soos Korea en Indië by ons doktorsgrade verwerf en 11 uit lande soos Amerika en Duitsland. Dit is ons trots.

Ons aan die UV is dit aan ons land maar ook aan onsself verskuldig om nederig te bly en, waar nodig, ons hand diep in eie boesem te steek, maar terselfdertyd te beklemtoon dat ons nie gedefinieer wil word deur insidentele vergrype van ’n klein groep misleide studente nie – hoe erg hul optrede ook al is. Ons reken daarmee af, maar ons wil graag onsself erken as deelgenote aan die erfenis van die nasionale sonde van rassisme, maar ’n universiteit wat transformasie aktief nastreef. Ons is trots op ons oopheid en wat daaruit voortspruit. Op die oomblik is ons onsosiale tradisie van herkoms Afrikaans en Sotho en is ons daarop ingestel om, waar doenlik en waar dit vereis word, Engels as internasionale taal in te bou in ons pogings om mekaar te vind eerder om ons trotse kultuur tradisies te vergeet.

DIE raad, die senaat, die rektor, die personeel van die universiteit wil saam met studente en werkers opnuut geleenthede soek om in gesprek met mekaar te bly. Ons wil saam opgewonde bly oor die moontlikheid van heling, groei en transformasie wat die onlangse insident vir ons geskep het.

Artikel in Die Burger, Saterdag 22 Maart 2008

We use cookies to make interactions with our websites and services easy and meaningful. To better understand how they are used, read more about the UFS cookie policy. By continuing to use this site you are giving us your consent to do this.

Accept