Latest News Archive

Please select Category, Year, and then Month to display items
Previous Archive
10 January 2022 | Story Elsabé Brits
Dr Monique De Milander
Dr Monique de Milander, Lecturer in Exercise and Sport Sciences at the UFS, is leading research on attention-deficit hyperactivity disorder (ADHD) and visual and motor control difficulties.

Research done by the University of the Free State (UFS) has shown that Grade 1 learners not only experience visual problems, but also developmental coordination disorder. Teachers and parents can help to identify this.

In the first study published in the South African Journal of Child Health (https://doi.org/10.7196/SAJCH.2021.v15i1.1705), Dr Monique de Milander, Lecturer in Exercise and Sport Sciences at the UFS, led research on attention-deficit hyperactivity disorder (ADHD) and visual and motor control difficulties.

“Visual problems are often overlooked and are seen as a hidden disability. Thus, children are labelled as ADD/ADHD, but in fact, they have learning-related visual problems. Our eyes connect the world with the brain, and we receive 80-90% of information from our eyes. Consequently, visual problems lead to poor vision, and these visual problems will interfere with children’s ability to learn in the classroom,” she explains.

During the study, ADHD symptoms were found to be significantly associated with half of the visual functioning difficulties. These skills include fixation – the ability to fixate on a stationary object with both eyes – in addition to fixating with the eyes independently.

Ocular alignment of the right eye was indicated as a problem – the ability of the two eyes to work together in order to view an object clearly. Therefore, the eyes must move in a coordinated manner. Visual tracking was the skill that the children struggled with the most in both screening tests; thus, to follow a moving object. This was found for both eyes – the right eye on an X shape, and the left eye on a circle.

She added that science suggests that although children at the age of five or six can perform a variety of manipulative skills such as catching, throwing, kicking, and hitting, the manipulative skills that require visual tracking or the ability to intercept moving objects, develop somewhat later (eight years) due to the sophisticated visual-motor requirements.

Furthermore, although maturation plays a role in achieving these skills, children need opportunities to practise the skills in a variety of settings. Parents and teachers should encourage children to take part in physical activities and sports, in addition to proper instruction on how to perform the manipulative skills.

How will these visual difficulties be identified?

It is important to note that children can fixate, visually pursue objects, and reach accurate decisions about the size and shape of an object; however, some refining still has to take place. In other words, the perceptual abilities of the young child are not yet complete. Some examples of visual perception problems in a young child, as indicated by perceptual motor skills involving the eyes, are as follows:

1. Using control to intercept a ball
2. Interchanging letters and numbers
3. Poor perception of moving objects
4. Poor figure-ground perceptual abilities
5. Distance perception
6. Anticipating timing

What is the next step after identifying visual difficulties?

The first aspect to take into consideration is the age of the child, since we now know that their perceptual abilities need to be refined. If the problem continues, screening tests can be done. If the child is at risk, it is recommended that the parent see an optometrist who specialises in visual problems.

How does one assist a child with ADHD in the classroom?

Five tips for teaching students with ADHD:
1. Change activities frequently to accommodate short attention span
2. Use a positive behaviour modification programme to keep student focused on task
3. Incorporate 3-5 min of conscious relaxation at the end of the physical education period
4. Give brief instructions
5. Use activities that promote cooperation among all students

In another study led by Dr De Milander and published in the South African Journal of Childhood Education (https://sajce.co.za/index.php/sajce/article/view/930), the early identification of learners with developmental coordination disorder was researched.

In children experiencing poor motor skills (fine and gross motor coordination difficulties), without evidence of a neurological disorder and which cannot be linked to a general medical difficulty such as cerebral palsy or a pervasive development disorder, the low motor skills are significant – to such an extent that it interferes with their social competence, academic performance, and physical development, leading to problems with completing daily activities, Dr De Milander explains.

The characteristics of developmental coordination disorder are:

• Experiencing problems getting dressed and tying shoelaces
• Finding it difficult to run, skip, or jump
• Experiencing problems with visual perception
• Poor pencil grip
• Slow and hesitant movement
• Poor spatial concepts about in front, behind, next to, below, and above
• Unable to catch or kick a ball
• Finding it difficult to work in group context

She gives the following advice: Children should be motivated and challenged to participate in simple, yet enjoyable and relaxing physical activities. The focus should be on the child's strengths and not his/her weaknesses. Allow the child to play regularly in sandboxes and with clay. Improve the child’s ball skills by catching and throwing. Motor skills must be learnt through simple mastery steps. Improve the child's movement skills and make participation in movement activities enjoyable and challenging. Concentrate on reaction skills and play in which the child can participate. In extreme cases, specialised treatment by an occupational therapist and a kinderkineticist is important.

It is important to know that children do not outgrow these disorders as previously believed; therefore, many children still experience these difficulties as adolescents. Thus, if your child is experiencing any problems, take cognisance of the problem and address it as soon as possible. Professionals such as kinderkineticists are available in private practice and at various schools to assist your child in improving a variety of deviations. The kinderkineticist can evaluate your child through a standardised test to determine the problem, and then suggest an intervention to address the specific problem, as well as to prevent secondary problems such as low self-esteem, physical inactivity, overweight and obesity, etc., which are associated with these disorders.

For help, visit the website of the South African Professional Institute for Kinderkinetics where you will be able to find a kinderkineticist in your area.

Kinderkinetics is a profession aimed at promoting and optimising the neuromotor development of young children (0-13 years) through science-based physical activity.  All programmes within this profession have a preventative, stimulating, developing, and rehabilitative nature. In summary, it has the following goals:

• Promoting functional growth and proper motor development in young children.
• Focusing on certain movement activities to promote/facilitate sport-specific skills.
• Implementing appropriate rehabilitation programmes for children with growth and/or developmental disabilities in order to maintain an active, healthy lifestyle.


News Archive

Artikel in Die Burger: Steeds is daar die kans vir heling deur Dr Franklin Sonn
2008-04-07

Steeds is daar die kans vir heling

Dr Franklin Sonn - Kanselier van die Universiteit van die Vrystaat en ’n oud-ambassadeur.


TOE gene-navorsers uiteindelik die menslike genoom georden het, is bevind dat menslike wesens inderdaad slegs in minder as 2 % onderling verskil en andersins ooreenstem.

Dít is die goeie nuus.

In die loop van die mens se ontwikkelingsgang en in die proses van ons sosiale organisering is godsdiens-, taal- en kultuurpatrone ontwikkel wat gelei het tot territorium-afbakening en volksvorming waaruit ’n hele geskiedenis van haat, nyd en bloedvergieting ontstaan het het wat ondanks die hoë peil van die beskawing wat die postmoderne mens bereik het, steeds voortwoed.

Dít is die slegte nuus.

Gebeure op die kampus van die Universiteit van die Vrystaat (UV) het ons op onnoemlik tragiese wyse herinner aan ons menslike mislukking dat ons – ondanks die oorheersende ooreenkomste tussen ons – ons liewer op grond van die bykans een persent onderlinge verskil vergrype pleeg wat selfs by diere ondenkbaar is. Dat dit boonop op die kampus van ’n universiteit gebeur, is des te ontstellender.

Dit strek ons universiteit egter tot eer dat die verwagte strafstappe onmiddellik gedoen is en dat geen poging aangewend is om selfverskonend verduidelikings te gee of die kombers oor die kop te trek nie.

IN ’n breër konteks wys prof. Hermann Giliomee tereg daarop dat die tydskrif The Economist ’n opname van Markinor gepubliseer het wat aantoon dat meerderhede in al die gemeenskappe te kenne gee dat rasseverhoudings sedert die koms van die demokrasie verbeter het.

Die afleiding daarvan is dat Suid-Afrika in al sy dimensies op die regte pad is en dat ons in die hoop op ’n beter toekoms vir ons almal voortleef. Die nasionale projek om godsdiens, taal en verskille te eerbiedig maar terselfdertyd ’n heterogene tapisserie van eenheid as nasie te bou is die meeste van ons se erns. Ondanks die terugslag is die universiteit verbind tot hierdie toekomsvisie van transformasie wat herhaaldelik leidinggewend deur die rektor, prof. Frederick Fourie, sowel as sy voorganger, prof. Stef Coetzee, uitgespel is.

Vir die UV gaan dit daarom om die pad van insluiting en eenheid diepgaande te bestuur sodat wit en swart die universiteit as tuiste vir almal sien en ervaar en om die idee van verdringing van een groep deur die ander te vermy of selfs te voorkom dat die toestand geskep word dat een groep in die proses op die vlug slaan. Ons is verbind tot die skepping van ’n nierassige universiteit en nie die toestand dat wittes buite woon en swartes binne of andersom nie.


Ons koester die begrip van medemenslikheid en agting vir ons almal se gelyke menswaardigheid op grond van ons oorheersende menslike ooreenkomste en gedeelde waardes. Ons staan rassisme teen, of dit nou van wit of van swart kom. Ons wil nie aan die eenkant versoening predik maar in waansinnige onderlinge verdeeldheid en agterdog voortleef nie. Almal moet die wonder beleef van die moontlikheid dat ons een kan wees.

Ons waardeer dit opreg dat daar van die kant van ons minister Naledi Pandor paslike veroordeling van die rassevoorval uitgespreek is, maar dat sy onmiddellik die fokus geplaas het op die geleenthede wat die geval vir al ons kampusse maar ook vir ons land bied.

Eweneens ervaar ons die reaksie van die rektore van nasionale universiteite as aandoenlik positief waar die vanselfsprekende veroordeling gepaardgegaan het met die oorheersende geneigdheid om as leiers van meer rassige kampusse intellektuele leiding te probeer gee in die bepaling van waar ons land staan in die hantering van rassisme, ons erfsonde.

Ons is maar alte bewus daarvan dat ons ongelukkige geskiedenis van kolonialisme en apartheid nog vars in die geheue is. In ons euforie oor die koms van die demokrasie, wat gegrond is op ons grondwetlike verklaring van ons eenheid, was ons nietemin miskien naïef om te dink dat ons in werklikheid nou een is. Dit was bloot die aanhef. Jody Kollapen van die Suid-Afrikaanse Menseregtekommissie het iets beet wanneer hy aanvoer dat ons wel versoening omhels het, maar naïef gedink het dat solank ons die konsep op ons lippe neem, dit alles sal regmaak. Ons stem saam dat daar inderdaad steeds baie werk te doen is.

Ons wil te maklik die omvang van die taak om ’n nierassige nasie te bou geringskat. Ons misken heel dikwels die inherente gebrek aan kapasiteit by mense om op hul Godgegewe ooreenkomste te fokus. Dit lyk asof mense veel meer geneig is om verskille, gewaand of eg, te beklemtoon. Dit is ’n deel van ons menslikheid. Daar is ’n ontstentenis van leiding van byvoorbeeld ons kerk. Die kerk verkondig met heilige preweling ons eenheid in Christus, maar verdedig onmiddellik daarna dawerend verdeeldheid in die kerk. Ons pas regstelling in die werkplek toe sonder om werklik aandag te gee aan en bronne beskikbaar te stel vir die hantering van geregverdigde swart woede en sonder om begryplike aanmatiging en meerderwaardigheid te versoen met ewe begryplike wit verydeling en vervreemding.

Ons ag diversiteit as ’n gegewe sonder om genoegsame werk daarvan te maak om die rykheid van ons heterogeniteit in te bou in die nierassige eenheidstaat wat ons voorsien. Ons begaan ook die fout om die erfsonde van rassisme as net ’n Suid-Afrikaanse fenomeen te eien en is geskok as ons opmerk hoe diep die kloof tussen groepe in Amerika steeds lê.

SENATOR BARACK OBAMA se toespraak in Philadelphia spreek tot die hart van die kwessie oor hoe moeilik dit is om medemenslik te wees en hoe ons sukkel om ons in ander skoene te plaas en so eenheid te bou.

Ons vergeet so maklik dat ons versugting na vrede nêrens sal kom as ons nie die aandrang verstaan dat niemand gevra word om af te skuif nie, maar dat mense bloot gevra word om op te skuif sodat almal sitplek kan kry sodat ons sodoende mekaar se menswaardigheid kan voel en verstaan. Ons almal het gelyke aanspraak op Suid-Afrikanerskap. Niemand het die reg om meerderwaardig te voel nie. Ons mag ook nie ruimte skenk aan die geboorte of oplewing van ’n nuwe veronderstelling dat gemeensaamheid gebou kan word deur rassevernedering aan die een kant en rassevergelding aan die ander kant nie. Ons in Suid-Afrika het ’n hoë prys betaal vir die beoefening asook die verdraagsaamheid. Ons moet enige vorm van rassehegemonie teenstaan.

Hoe erg die provokasie ook al by swart mense kan wees wanneer ons rassevergelding soek, ons mag dit nooit weer verdra nie. Aan die ander kant is dit ewe gevaarlik dat ons nasionale geesdrif vir vergifnis en versoening deur wit mense geag word as ’n geleentheid om terug te val in gemaksones van meerderwaardigheid en toe-eiening Ons is dit aan ons toekoms verskuldig om hierdie tendense onmiddellik raak te sien en te besweer. Dit verg dapper leierskap. Ons universiteit het rede om trots te wees op ons prestasies om groter oopheid en toeganklikheid te skep. Die afgelope 5 jaar het ons 61 studente uit lande soos die Soedan, Ethiopië, Kameroen, Botswana en Lesotho gedoktoreer. Boonop het 6 studente uit lande soos Korea en Indië by ons doktorsgrade verwerf en 11 uit lande soos Amerika en Duitsland. Dit is ons trots.

Ons aan die UV is dit aan ons land maar ook aan onsself verskuldig om nederig te bly en, waar nodig, ons hand diep in eie boesem te steek, maar terselfdertyd te beklemtoon dat ons nie gedefinieer wil word deur insidentele vergrype van ’n klein groep misleide studente nie – hoe erg hul optrede ook al is. Ons reken daarmee af, maar ons wil graag onsself erken as deelgenote aan die erfenis van die nasionale sonde van rassisme, maar ’n universiteit wat transformasie aktief nastreef. Ons is trots op ons oopheid en wat daaruit voortspruit. Op die oomblik is ons onsosiale tradisie van herkoms Afrikaans en Sotho en is ons daarop ingestel om, waar doenlik en waar dit vereis word, Engels as internasionale taal in te bou in ons pogings om mekaar te vind eerder om ons trotse kultuur tradisies te vergeet.

DIE raad, die senaat, die rektor, die personeel van die universiteit wil saam met studente en werkers opnuut geleenthede soek om in gesprek met mekaar te bly. Ons wil saam opgewonde bly oor die moontlikheid van heling, groei en transformasie wat die onlangse insident vir ons geskep het.

Artikel in Die Burger, Saterdag 22 Maart 2008

We use cookies to make interactions with our websites and services easy and meaningful. To better understand how they are used, read more about the UFS cookie policy. By continuing to use this site you are giving us your consent to do this.

Accept