Latest News Archive

Please select Category, Year, and then Month to display items
Previous Archive
07 June 2022 | Story Prof Felicity Burt, Prof Dominique Goedhals and Dr Charles Kotzé
Prof Felicity Burt, Dr Charles Kotze and Prof Dominique Goedhals
From the left; Prof Felicity Burt, Dr Charles Kotzé and Prof Dominique Goedhals.

Opinion article by Prof Felicity Burt , Prof Dominique Goedhals , Division of Virology at the University of the Free State (UFS), and Dr Charles Kotzé, National Health Laboratory Service (NHLS), Universitas Academic Hospital.
The recent COVID-19 pandemic has certainly highlighted the importance of vigilance and awareness of emerging diseases with public health implications. The monkeypox virus has recently made headlines, after the detection of more than 200 cases in geographically distinct regions. On 13 May, the World Health Organisation (WHO) was notified of human cases of the monkeypox disease occurring in the United Kingdom, outside of the known endemic region.

Exported cases have been detected previously and usually occur sporadically. In contrast, within the past two weeks, human cases have been confirmed in at least 21 countries, including various European countries, the United Kingdom, Israel, the Canary Islands, Canada and the United States, and Australia. The initial case appears to have been a traveller from Nigeria. Sequence data may help to determine if there have been multiple exportations from West Africa. 

What is monkeypox and what do we know

What is monkeypox and what do we know about the aetiologic agent? Monkeypox is the name given to a disease caused by the monkeypox virus, a zoonotic pathogen endemic in Central and West Africa and responsible for cases of the disease in the endemic region, with occasional exported cases in travellers. The virus was initially identified in 1958 in monkeys housed at a research laboratory in Denmark, and the name monkeypox was derived from the appearance of lesions and the occurrence in monkeys. The first human case was identified 52 years ago in the Democratic Republic of the Congo. Since then, human monkeypox cases have been reported in several other Central and West African countries: Cameroon, the Central African Republic, Ivory Coast, the Democratic Republic of the Congo, Gabon, Liberia, Nigeria, Republic of the Congo, and Sierra Leone. The first monkeypox outbreak outside of Africa was in the United States of America in 2003 and was linked to contact with infected prairie dogs imported as exotic pets. Since then, there have been various small, contained outbreaks outside of Africa that have mostly been linked to the importation of the virus from African countries. 

The virus is related to the smallpox virus, which was eradicated in the 1970s by vaccination. Although belonging to the same family of viruses as the smallpox virus, the disease caused by monkeypox is less severe, with fewer fatalities.   Unlike smallpox, which carries a case fatality rate of 30%, the case fatality rate in monkeypox is low (estimated at 3-6% in more recent outbreaks).  There are two clades of the monkeypox virus: the West African clade and the Congo Basin (Central African) clade. In this outbreak, all of the cases have been linked to the West African clade of the monkeypox virus.

Transmission occurs from animal to human, and from human to human, through close contact with lesions, body fluids, and contaminated materials. The virus enters the body through the respiratory tract, mucous membranes, or broken skin.  The disease begins with non-specific symptoms such as fever, headache, muscle pains, and swollen lymph nodes. This is followed by the typical skin rash, which progresses through stages known as macules, then papules, vesicles, pustules, and lastly crusts or scabs. Lesions can also occur on mucous membranes such as the mouth, eye, and genital area.  The infectious period lasts through all stages of the rash, until all the scabs have fallen off. There are a number of other infectious and non-infectious conditions that need to be differentiated; therefore, individuals presenting with these symptoms will need to consult their doctor to determine whether a diagnosis of monkeypox needs to be considered. In the current outbreak, a number of the cases in the United Kingdom and Europe have been detected in men who have sex with men, during visits to sexual health clinics. This pattern of spread has not previously been described and it remains to be determined whether the spread has occurred through close person-to-person contact or through sexual transmission.  

Vaccination against smallpox virus offers 85% protection against monkeypox

To date, no cases have been detected in South Africa, but the recent global spread of the severe acute respiratory syndrome coronavirus 2 (SARS_CoV-2) highlights the ability of pathogens to spread. The National Institute for Communicable Diseases (NICD) in Johannesburg offers a specialised diagnostic service for the monkeypox virus, using molecular assays and electron microscopy. 

Vaccination against the smallpox virus is believed to offer 85% protection against monkeypox, hence older persons should have some protection; however, vaccination against smallpox was phased out globally following the eradication of smallpox during the 1970s. A more recently developed vaccine against monkeypox is available but has very limited availability.  No specific antivirals are available with proven efficacy in clinical trials.

While the monkeypox virus can be spread via the respiratory route, this occurs in the form of large droplets, rather than aerosol transmission, which is seen with SARS-CoV-2 (causing COVID-19). Aerosols are smaller particles that can remain suspended in the air for prolonged periods, facilitating the transmission of SARS-CoV-2. Monkeypox is therefore less contagious than COVID-19, as close contact is required for longer periods.  For this reason, many experts around the world predict that this outbreak will not spread like SARS-CoV-2. The importation of monkeypox to South Africa is a definite possibility, because South Africa is a significant economic and travel hub for Africa. Previous outbreaks of monkeypox in non-endemic areas have been interrupted by contact tracing and isolation, which was very effective in controlling further spread.  Heightened vigilance is therefore needed for the early detection of such cases.

News Archive

Artikel in Die Burger: Steeds is daar die kans vir heling deur Dr Franklin Sonn
2008-04-07

Steeds is daar die kans vir heling

Dr Franklin Sonn - Kanselier van die Universiteit van die Vrystaat en ’n oud-ambassadeur.


TOE gene-navorsers uiteindelik die menslike genoom georden het, is bevind dat menslike wesens inderdaad slegs in minder as 2 % onderling verskil en andersins ooreenstem.

Dít is die goeie nuus.

In die loop van die mens se ontwikkelingsgang en in die proses van ons sosiale organisering is godsdiens-, taal- en kultuurpatrone ontwikkel wat gelei het tot territorium-afbakening en volksvorming waaruit ’n hele geskiedenis van haat, nyd en bloedvergieting ontstaan het het wat ondanks die hoë peil van die beskawing wat die postmoderne mens bereik het, steeds voortwoed.

Dít is die slegte nuus.

Gebeure op die kampus van die Universiteit van die Vrystaat (UV) het ons op onnoemlik tragiese wyse herinner aan ons menslike mislukking dat ons – ondanks die oorheersende ooreenkomste tussen ons – ons liewer op grond van die bykans een persent onderlinge verskil vergrype pleeg wat selfs by diere ondenkbaar is. Dat dit boonop op die kampus van ’n universiteit gebeur, is des te ontstellender.

Dit strek ons universiteit egter tot eer dat die verwagte strafstappe onmiddellik gedoen is en dat geen poging aangewend is om selfverskonend verduidelikings te gee of die kombers oor die kop te trek nie.

IN ’n breër konteks wys prof. Hermann Giliomee tereg daarop dat die tydskrif The Economist ’n opname van Markinor gepubliseer het wat aantoon dat meerderhede in al die gemeenskappe te kenne gee dat rasseverhoudings sedert die koms van die demokrasie verbeter het.

Die afleiding daarvan is dat Suid-Afrika in al sy dimensies op die regte pad is en dat ons in die hoop op ’n beter toekoms vir ons almal voortleef. Die nasionale projek om godsdiens, taal en verskille te eerbiedig maar terselfdertyd ’n heterogene tapisserie van eenheid as nasie te bou is die meeste van ons se erns. Ondanks die terugslag is die universiteit verbind tot hierdie toekomsvisie van transformasie wat herhaaldelik leidinggewend deur die rektor, prof. Frederick Fourie, sowel as sy voorganger, prof. Stef Coetzee, uitgespel is.

Vir die UV gaan dit daarom om die pad van insluiting en eenheid diepgaande te bestuur sodat wit en swart die universiteit as tuiste vir almal sien en ervaar en om die idee van verdringing van een groep deur die ander te vermy of selfs te voorkom dat die toestand geskep word dat een groep in die proses op die vlug slaan. Ons is verbind tot die skepping van ’n nierassige universiteit en nie die toestand dat wittes buite woon en swartes binne of andersom nie.


Ons koester die begrip van medemenslikheid en agting vir ons almal se gelyke menswaardigheid op grond van ons oorheersende menslike ooreenkomste en gedeelde waardes. Ons staan rassisme teen, of dit nou van wit of van swart kom. Ons wil nie aan die eenkant versoening predik maar in waansinnige onderlinge verdeeldheid en agterdog voortleef nie. Almal moet die wonder beleef van die moontlikheid dat ons een kan wees.

Ons waardeer dit opreg dat daar van die kant van ons minister Naledi Pandor paslike veroordeling van die rassevoorval uitgespreek is, maar dat sy onmiddellik die fokus geplaas het op die geleenthede wat die geval vir al ons kampusse maar ook vir ons land bied.

Eweneens ervaar ons die reaksie van die rektore van nasionale universiteite as aandoenlik positief waar die vanselfsprekende veroordeling gepaardgegaan het met die oorheersende geneigdheid om as leiers van meer rassige kampusse intellektuele leiding te probeer gee in die bepaling van waar ons land staan in die hantering van rassisme, ons erfsonde.

Ons is maar alte bewus daarvan dat ons ongelukkige geskiedenis van kolonialisme en apartheid nog vars in die geheue is. In ons euforie oor die koms van die demokrasie, wat gegrond is op ons grondwetlike verklaring van ons eenheid, was ons nietemin miskien naïef om te dink dat ons in werklikheid nou een is. Dit was bloot die aanhef. Jody Kollapen van die Suid-Afrikaanse Menseregtekommissie het iets beet wanneer hy aanvoer dat ons wel versoening omhels het, maar naïef gedink het dat solank ons die konsep op ons lippe neem, dit alles sal regmaak. Ons stem saam dat daar inderdaad steeds baie werk te doen is.

Ons wil te maklik die omvang van die taak om ’n nierassige nasie te bou geringskat. Ons misken heel dikwels die inherente gebrek aan kapasiteit by mense om op hul Godgegewe ooreenkomste te fokus. Dit lyk asof mense veel meer geneig is om verskille, gewaand of eg, te beklemtoon. Dit is ’n deel van ons menslikheid. Daar is ’n ontstentenis van leiding van byvoorbeeld ons kerk. Die kerk verkondig met heilige preweling ons eenheid in Christus, maar verdedig onmiddellik daarna dawerend verdeeldheid in die kerk. Ons pas regstelling in die werkplek toe sonder om werklik aandag te gee aan en bronne beskikbaar te stel vir die hantering van geregverdigde swart woede en sonder om begryplike aanmatiging en meerderwaardigheid te versoen met ewe begryplike wit verydeling en vervreemding.

Ons ag diversiteit as ’n gegewe sonder om genoegsame werk daarvan te maak om die rykheid van ons heterogeniteit in te bou in die nierassige eenheidstaat wat ons voorsien. Ons begaan ook die fout om die erfsonde van rassisme as net ’n Suid-Afrikaanse fenomeen te eien en is geskok as ons opmerk hoe diep die kloof tussen groepe in Amerika steeds lê.

SENATOR BARACK OBAMA se toespraak in Philadelphia spreek tot die hart van die kwessie oor hoe moeilik dit is om medemenslik te wees en hoe ons sukkel om ons in ander skoene te plaas en so eenheid te bou.

Ons vergeet so maklik dat ons versugting na vrede nêrens sal kom as ons nie die aandrang verstaan dat niemand gevra word om af te skuif nie, maar dat mense bloot gevra word om op te skuif sodat almal sitplek kan kry sodat ons sodoende mekaar se menswaardigheid kan voel en verstaan. Ons almal het gelyke aanspraak op Suid-Afrikanerskap. Niemand het die reg om meerderwaardig te voel nie. Ons mag ook nie ruimte skenk aan die geboorte of oplewing van ’n nuwe veronderstelling dat gemeensaamheid gebou kan word deur rassevernedering aan die een kant en rassevergelding aan die ander kant nie. Ons in Suid-Afrika het ’n hoë prys betaal vir die beoefening asook die verdraagsaamheid. Ons moet enige vorm van rassehegemonie teenstaan.

Hoe erg die provokasie ook al by swart mense kan wees wanneer ons rassevergelding soek, ons mag dit nooit weer verdra nie. Aan die ander kant is dit ewe gevaarlik dat ons nasionale geesdrif vir vergifnis en versoening deur wit mense geag word as ’n geleentheid om terug te val in gemaksones van meerderwaardigheid en toe-eiening Ons is dit aan ons toekoms verskuldig om hierdie tendense onmiddellik raak te sien en te besweer. Dit verg dapper leierskap. Ons universiteit het rede om trots te wees op ons prestasies om groter oopheid en toeganklikheid te skep. Die afgelope 5 jaar het ons 61 studente uit lande soos die Soedan, Ethiopië, Kameroen, Botswana en Lesotho gedoktoreer. Boonop het 6 studente uit lande soos Korea en Indië by ons doktorsgrade verwerf en 11 uit lande soos Amerika en Duitsland. Dit is ons trots.

Ons aan die UV is dit aan ons land maar ook aan onsself verskuldig om nederig te bly en, waar nodig, ons hand diep in eie boesem te steek, maar terselfdertyd te beklemtoon dat ons nie gedefinieer wil word deur insidentele vergrype van ’n klein groep misleide studente nie – hoe erg hul optrede ook al is. Ons reken daarmee af, maar ons wil graag onsself erken as deelgenote aan die erfenis van die nasionale sonde van rassisme, maar ’n universiteit wat transformasie aktief nastreef. Ons is trots op ons oopheid en wat daaruit voortspruit. Op die oomblik is ons onsosiale tradisie van herkoms Afrikaans en Sotho en is ons daarop ingestel om, waar doenlik en waar dit vereis word, Engels as internasionale taal in te bou in ons pogings om mekaar te vind eerder om ons trotse kultuur tradisies te vergeet.

DIE raad, die senaat, die rektor, die personeel van die universiteit wil saam met studente en werkers opnuut geleenthede soek om in gesprek met mekaar te bly. Ons wil saam opgewonde bly oor die moontlikheid van heling, groei en transformasie wat die onlangse insident vir ons geskep het.

Artikel in Die Burger, Saterdag 22 Maart 2008

We use cookies to make interactions with our websites and services easy and meaningful. To better understand how they are used, read more about the UFS cookie policy. By continuing to use this site you are giving us your consent to do this.

Accept