Latest News Archive

Please select Category, Year, and then Month to display items
Previous Archive
23 March 2022 | Story Geraldine Meyers-Mashamba | Photo Supplied
Geraldine Meyers
Geraldine Meyers-Mashamba is Head of Quality Management on the University of the Free State (UFS) South Campus and Treasurer of the UFS Women’s Forum. She is also an endometriosis warrior who now wants to create awareness about this invisible illness.

Opinion article by Mrs Geraldine Meyers-Mashamba, Head of Quality Management (UFS South Campus) and Treasurer of the UFS Women’s Forum.
Endometriosis and/or its accompanying symptoms are perceived by many as an invisible illness; it is often dismissed, misunderstood, and considered exaggerated. Shockingly, very few young people have heard of endometriosis, and what is worse is that millions of women globally suffer from endometriosis, but they are not aware that they have the condition and oftentimes go undiagnosed for many years. 

With March being Endometriosis Awareness Month, I thought it fit to share my experience with peers. Why me, you might ask? Well, I have had endometriosis for the longest of times – stage three endometriosis to be exact – and it has been so much fun (no, I’m lying, it has been absolutely horrific to say the least). 

March is national Endometriosis Awareness Month, and perhaps sharing my most intimate and untold story will create awareness around this chronic disease. So, let’s talk about it. What is this ‘endometriosis’ I’m talking about?

Endometriosis defined

Endometriosis is identified as the second most common gynaecological condition, affecting one in ten females. It is classified as a chronic inflammatory disease in which the lining of the uterus, also known as the endometrium, grows in places where it really shouldn’t. You can read more about the common symptoms of endometriosis at here.

Allow me to take you through my experiences.

The meaning of life with endometriosis

Endometriosis impacts all facets of one’s life. It isn’t just a bad period; it can literally ‘blow up’ your life, causing psychological distress, physical pain, financial constraints, and it has a devastating impact on a woman’s education, professional and personal relationships, and quality of life as a whole. 

What often makes me furious, is that there has been and still is this societal acceptance that having agonising, painful periods are merely part of having a uterus, and that it is totally normal to experience so much pain, which interferes with your daily activities. It is absolutely ludicrous, but unfortunately this myth is very pervasive. 

From a very young age, I normalised the chronic pelvic pain and heavy menstrual flow I was enduring, mainly because I was not taught any different. We have been taught that heavy and painful periods are just a ‘normal part’ of growing up and being female. None of my friends had the same complaints and experience that I had, and some teachers thought that I overexaggerated the horrifically intense pain and discomfort I was feeling. In addition to the heavy period, intense back pain, headaches, and fatigue, I also constantly suffered from constipation and even iron deficiency as a result of the heavy menstrual flow. Not surprisingly, donating blood was not considered an option, as I did not have enough blood to donate. 

For more than 10 years, I was sent from pillar to post, one specialist to the next, each time with a different diagnosis and some prescribing various oral contraceptives for my ‘hormonal imbalances’. Thinking about it now, I bet you cannot name an oral contraceptive that I have not used before. After years of contraceptive use, I started getting anxious, thinking and wondering – with all these contraceptives I have consumed over the years, will I even be able to conceive one day? 

In the year 2020, I refused to continue taking oral contraceptives because of the severe side effects it had on my body. My GP referred me to a gynaecologist, who then diagnosed me with stage three endometriosis. Although a scary discovery at the time, I cannot describe how pleased I was to finally put a name to the illness that paralysed and haunted me most of my life. I felt vindicated!!!

Endometriosis is not experienced in the same way by all women, but personally it impacted me in the following ways:
Physical impact

I would experience chronic pelvic pain coupled with a heavy menstrual flow and back pains that would numb my legs, which at times only left me with about 12 pain-free days in a month (and that was only if I was lucky). The physical pain was ten times that of a normal period and left me weak and tired more times than I can count.

The fatigue was terrible, yet I struggled to sleep at night, and waking up in the morning was a mission. I usually told people that I have insomnia when I looked a bit too tired. And I painfully convinced myself that I had a very high pain threshold, which brings me to the psychological impact that endometriosis has had on my life. 

Psychological and emotional impact 

Before I could put a name to the pain, I used to think that perhaps I am being over-dramatic, perhaps I am even imagining the painful symptoms I have been experiencing; imagine trying to convince yourself that what you are feeling is not really what you are feeling! I constantly questioned myself, and kept wondering – am I normal? Having this chronic disease is emotionally vexing, and in all honesty, I still have days where I find myself hiding my pain and tears behind my smile. 

Endometriosis and its impact on relationships
It is not easy to explain to your partner, friends, and family why you are unable to sit through a social event or gathering when you have a sudden endometriosis flare-up. 

What is even worse and more humiliating, is having to sit your partner down in the initiation phase of your relationship to explain the intricacies of menstrual health, in addition to making them understand that your situation is a bit unique and requires a bit more understanding. It is absolutely nerve-wracking – for some it could mean the loss of a romantic relationship, and for others the establishment of a deeper sense of connection. 

Being the empath that I am, I constantly worry about whether or not my condition is overburdening my loved ones. For this reason, I keep quiet about my pain, I do not mention my suffering, and I hide any tears or discomfort behind a smile. Which is wrong, especially considering the amazing support system I have in place. My family and friends offered me strength when I did not have any, and I am ever grateful for the support they provide.

Financial impact of endometriosis

One cannot talk about the meaning of life with endometriosis and not mention the financial impact that endometriosis can have on your life. Going undiagnosed for many years and going through various specialists to pinpoint the illness, cost my family a fortune. And when the medical aid savings run out, one has no choice but to dig deep into your pockets. The sad reality is that endometriosis is an expensive beast that one has to continue feeding. 

Essentially, endometriosis has decreased my quality of life and overall well-being. But I have managed to lead a semi-normal life with my condition by having a lot of faith and making use of basic self-management solutions, such as the use of the Mirena, which is a hormonal intrauterine device (IUD), taking hot baths to ease the pain, and using heated pads and painkillers.

And although the endometriosis will never be fully gone – since it is incurable – I have learned to live with it.

Take-home message

Endometriosis sufferers do not want your pity; they just need your understanding and compassion. The pain we experience is at times almost the same as having your internal organs wrapped in barbed wire. Can you imagine that? Currently, society and most front-line healthcare providers in many countries are not aware that distressing and life-altering pelvic pain is not normal; this leads to the normalisation and stigmatisation of symptoms and a significant delay in the diagnosis of endometriosis.

As a woman who has lived with this chronic disease – acknowledge the disease, continue to create awareness, and display empathy the next time a colleague, family member, friend, or stranger ‘complains’ about menstrual health-related issues. What appears to be ‘normal’ may just be another overlooked, dismissed, or misunderstood case of endometriosis. 

To all the endometriosis warriors, hopefully my intimate and now told story will create awareness. I urge you to keep fighting; your strength will become contagious, your stories will become inspiring, and your will to go on – even when your body is working against you – will make you victorious. Endometriosis does not define you!

News Archive

Artikel in Die Burger: Steeds is daar die kans vir heling deur Dr Franklin Sonn
2008-04-07

Steeds is daar die kans vir heling

Dr Franklin Sonn - Kanselier van die Universiteit van die Vrystaat en ’n oud-ambassadeur.


TOE gene-navorsers uiteindelik die menslike genoom georden het, is bevind dat menslike wesens inderdaad slegs in minder as 2 % onderling verskil en andersins ooreenstem.

Dít is die goeie nuus.

In die loop van die mens se ontwikkelingsgang en in die proses van ons sosiale organisering is godsdiens-, taal- en kultuurpatrone ontwikkel wat gelei het tot territorium-afbakening en volksvorming waaruit ’n hele geskiedenis van haat, nyd en bloedvergieting ontstaan het het wat ondanks die hoë peil van die beskawing wat die postmoderne mens bereik het, steeds voortwoed.

Dít is die slegte nuus.

Gebeure op die kampus van die Universiteit van die Vrystaat (UV) het ons op onnoemlik tragiese wyse herinner aan ons menslike mislukking dat ons – ondanks die oorheersende ooreenkomste tussen ons – ons liewer op grond van die bykans een persent onderlinge verskil vergrype pleeg wat selfs by diere ondenkbaar is. Dat dit boonop op die kampus van ’n universiteit gebeur, is des te ontstellender.

Dit strek ons universiteit egter tot eer dat die verwagte strafstappe onmiddellik gedoen is en dat geen poging aangewend is om selfverskonend verduidelikings te gee of die kombers oor die kop te trek nie.

IN ’n breër konteks wys prof. Hermann Giliomee tereg daarop dat die tydskrif The Economist ’n opname van Markinor gepubliseer het wat aantoon dat meerderhede in al die gemeenskappe te kenne gee dat rasseverhoudings sedert die koms van die demokrasie verbeter het.

Die afleiding daarvan is dat Suid-Afrika in al sy dimensies op die regte pad is en dat ons in die hoop op ’n beter toekoms vir ons almal voortleef. Die nasionale projek om godsdiens, taal en verskille te eerbiedig maar terselfdertyd ’n heterogene tapisserie van eenheid as nasie te bou is die meeste van ons se erns. Ondanks die terugslag is die universiteit verbind tot hierdie toekomsvisie van transformasie wat herhaaldelik leidinggewend deur die rektor, prof. Frederick Fourie, sowel as sy voorganger, prof. Stef Coetzee, uitgespel is.

Vir die UV gaan dit daarom om die pad van insluiting en eenheid diepgaande te bestuur sodat wit en swart die universiteit as tuiste vir almal sien en ervaar en om die idee van verdringing van een groep deur die ander te vermy of selfs te voorkom dat die toestand geskep word dat een groep in die proses op die vlug slaan. Ons is verbind tot die skepping van ’n nierassige universiteit en nie die toestand dat wittes buite woon en swartes binne of andersom nie.


Ons koester die begrip van medemenslikheid en agting vir ons almal se gelyke menswaardigheid op grond van ons oorheersende menslike ooreenkomste en gedeelde waardes. Ons staan rassisme teen, of dit nou van wit of van swart kom. Ons wil nie aan die eenkant versoening predik maar in waansinnige onderlinge verdeeldheid en agterdog voortleef nie. Almal moet die wonder beleef van die moontlikheid dat ons een kan wees.

Ons waardeer dit opreg dat daar van die kant van ons minister Naledi Pandor paslike veroordeling van die rassevoorval uitgespreek is, maar dat sy onmiddellik die fokus geplaas het op die geleenthede wat die geval vir al ons kampusse maar ook vir ons land bied.

Eweneens ervaar ons die reaksie van die rektore van nasionale universiteite as aandoenlik positief waar die vanselfsprekende veroordeling gepaardgegaan het met die oorheersende geneigdheid om as leiers van meer rassige kampusse intellektuele leiding te probeer gee in die bepaling van waar ons land staan in die hantering van rassisme, ons erfsonde.

Ons is maar alte bewus daarvan dat ons ongelukkige geskiedenis van kolonialisme en apartheid nog vars in die geheue is. In ons euforie oor die koms van die demokrasie, wat gegrond is op ons grondwetlike verklaring van ons eenheid, was ons nietemin miskien naïef om te dink dat ons in werklikheid nou een is. Dit was bloot die aanhef. Jody Kollapen van die Suid-Afrikaanse Menseregtekommissie het iets beet wanneer hy aanvoer dat ons wel versoening omhels het, maar naïef gedink het dat solank ons die konsep op ons lippe neem, dit alles sal regmaak. Ons stem saam dat daar inderdaad steeds baie werk te doen is.

Ons wil te maklik die omvang van die taak om ’n nierassige nasie te bou geringskat. Ons misken heel dikwels die inherente gebrek aan kapasiteit by mense om op hul Godgegewe ooreenkomste te fokus. Dit lyk asof mense veel meer geneig is om verskille, gewaand of eg, te beklemtoon. Dit is ’n deel van ons menslikheid. Daar is ’n ontstentenis van leiding van byvoorbeeld ons kerk. Die kerk verkondig met heilige preweling ons eenheid in Christus, maar verdedig onmiddellik daarna dawerend verdeeldheid in die kerk. Ons pas regstelling in die werkplek toe sonder om werklik aandag te gee aan en bronne beskikbaar te stel vir die hantering van geregverdigde swart woede en sonder om begryplike aanmatiging en meerderwaardigheid te versoen met ewe begryplike wit verydeling en vervreemding.

Ons ag diversiteit as ’n gegewe sonder om genoegsame werk daarvan te maak om die rykheid van ons heterogeniteit in te bou in die nierassige eenheidstaat wat ons voorsien. Ons begaan ook die fout om die erfsonde van rassisme as net ’n Suid-Afrikaanse fenomeen te eien en is geskok as ons opmerk hoe diep die kloof tussen groepe in Amerika steeds lê.

SENATOR BARACK OBAMA se toespraak in Philadelphia spreek tot die hart van die kwessie oor hoe moeilik dit is om medemenslik te wees en hoe ons sukkel om ons in ander skoene te plaas en so eenheid te bou.

Ons vergeet so maklik dat ons versugting na vrede nêrens sal kom as ons nie die aandrang verstaan dat niemand gevra word om af te skuif nie, maar dat mense bloot gevra word om op te skuif sodat almal sitplek kan kry sodat ons sodoende mekaar se menswaardigheid kan voel en verstaan. Ons almal het gelyke aanspraak op Suid-Afrikanerskap. Niemand het die reg om meerderwaardig te voel nie. Ons mag ook nie ruimte skenk aan die geboorte of oplewing van ’n nuwe veronderstelling dat gemeensaamheid gebou kan word deur rassevernedering aan die een kant en rassevergelding aan die ander kant nie. Ons in Suid-Afrika het ’n hoë prys betaal vir die beoefening asook die verdraagsaamheid. Ons moet enige vorm van rassehegemonie teenstaan.

Hoe erg die provokasie ook al by swart mense kan wees wanneer ons rassevergelding soek, ons mag dit nooit weer verdra nie. Aan die ander kant is dit ewe gevaarlik dat ons nasionale geesdrif vir vergifnis en versoening deur wit mense geag word as ’n geleentheid om terug te val in gemaksones van meerderwaardigheid en toe-eiening Ons is dit aan ons toekoms verskuldig om hierdie tendense onmiddellik raak te sien en te besweer. Dit verg dapper leierskap. Ons universiteit het rede om trots te wees op ons prestasies om groter oopheid en toeganklikheid te skep. Die afgelope 5 jaar het ons 61 studente uit lande soos die Soedan, Ethiopië, Kameroen, Botswana en Lesotho gedoktoreer. Boonop het 6 studente uit lande soos Korea en Indië by ons doktorsgrade verwerf en 11 uit lande soos Amerika en Duitsland. Dit is ons trots.

Ons aan die UV is dit aan ons land maar ook aan onsself verskuldig om nederig te bly en, waar nodig, ons hand diep in eie boesem te steek, maar terselfdertyd te beklemtoon dat ons nie gedefinieer wil word deur insidentele vergrype van ’n klein groep misleide studente nie – hoe erg hul optrede ook al is. Ons reken daarmee af, maar ons wil graag onsself erken as deelgenote aan die erfenis van die nasionale sonde van rassisme, maar ’n universiteit wat transformasie aktief nastreef. Ons is trots op ons oopheid en wat daaruit voortspruit. Op die oomblik is ons onsosiale tradisie van herkoms Afrikaans en Sotho en is ons daarop ingestel om, waar doenlik en waar dit vereis word, Engels as internasionale taal in te bou in ons pogings om mekaar te vind eerder om ons trotse kultuur tradisies te vergeet.

DIE raad, die senaat, die rektor, die personeel van die universiteit wil saam met studente en werkers opnuut geleenthede soek om in gesprek met mekaar te bly. Ons wil saam opgewonde bly oor die moontlikheid van heling, groei en transformasie wat die onlangse insident vir ons geskep het.

Artikel in Die Burger, Saterdag 22 Maart 2008

We use cookies to make interactions with our websites and services easy and meaningful. To better understand how they are used, read more about the UFS cookie policy. By continuing to use this site you are giving us your consent to do this.

Accept