Latest News Archive

Please select Category, Year, and then Month to display items
Previous Archive
09 May 2022 | Story Leonie Bolleurs | Photo Stephen Collett
Prof Linus Franke delivered his inaugural lecture on the topic Contested Science for Sustainable Agriculture.

Conducting research on weed control for India at the Scottish Agricultural College in Scotland, studying soybean at the International Institute of Tropical Agriculture in Nigeria, and working with genetically modified crops at Agrosystems Research, Dienst Landbouwkundig Onderzoek (DLO) in Wageningen in the Netherlands, grain legumes in sub-Saharan Africa, and potatoes in South Africa. 

These are some of the agricultural practices that Prof Linus Franke, Academic Head of the Department of Soil, Crop and Climate Sciences at the University of the Free State (UFS), has seen and experienced in several countries, which contributed to his extensive knowledge on this matter.

More specifically, sustainable agriculture is his passion and the focus of his life’s work. In celebration of his academic career, this was also the topic of his inaugural lecture: Contested Science for Sustainable Agriculture, delivered on the Bloemfontein Campus on 4 May 2022.

With years of experience in the field, he reflected on sustainable agriculture, firstly stating that it would be good if we could have discussions on sustainable agriculture and the future of agriculture based on empirical evidence. “However, the reality is that ideology and a strong involvement of non-specialists is unavoidable,” he says.

Secondly, he adds, it would be a major improvement if we could move away from embracing universal principles for farming practices and forcing them into a local context. “It would be better if local contexts and aspirations could guide the way in which general production principles are applied.” Adding to that, he states the importance of measurements. “If you want to embrace the concept of sustainability, you must be able to measure it.” 

Solutions to environmental problems 

In his lecture, he took the audience back to years ago when he was doing his master’s research on organic farming systems, excited about organic agriculture as an approach that holds the promise of tackling major environmental problems in a radical manner. This bout of excitement about the prospects of organic agriculture was, however, short-lived. Fed up with the “dogmatic and anti-science attitude and the tribalism in the sector”, he saw his flirt with organic agriculture as youthful foolishness.

After spending years in India and Nigeria, Prof Franke produced reports on the sustainability and trade impacts of genetically modified crops. People in the organic and green movement, however, have expressed opposed views. “In their eyes, I was one of those short-sighted scientists unable to recognise the dangers of genetically modified (GM) crops.”
Investments in regenerative agriculture have become a means to reduce the pressure to invest in curbing greenhouse gas emissions from fossil fuel use elsewhere. – Prof Linus Franke

This made him wonder what drives these polarised discussions on GM crops and sustainable agriculture in general. “I learned that the strong and almost irrational position that the green movement has taken against GM crops and in favour of organic agriculture is merely a reflection of underlying emotions and preferences,” he says.

He explains two different lines of thinking about how to deal with the ecological challenges associated with agriculture, namely looking at nature to find solutions to environmental problems associated with agriculture, versus the idea that technology will come to our rescue. “The ecological problems we face in relation to agriculture are caused by modern farming technologies. Genetic modification is seen as an extension of the technologies that were responsible for the problems in the first place. To solve the problem, we need to look back at nature, learn from nature, and apply ecological principles to farming. You could argue that this view is rather unscientific and techno phobic. But believing that new technologies will come to recue us in the looming ecological crisis is equally based on a gut feeling, there are no guarantees that this will happen.”

Regenerative agriculture

Despite the strong position taken by the green movement in favour of organic agriculture, the organic movement became stagnant. “In Europe it represents only 5% of the total agricultural production and in South Africa it never really took off. GM crops have been relatively easily accepted here.”

GM crops and organic agriculture may not be major issues in South Africa, but regenerative agriculture has become a big topic and the discussion and dynamics around regenerative agriculture resemble those around organic agriculture.

Prof Linus Franke delivered his inaugural lecture on the topic Contested Science for Sustainable Agriculture. (Photo: Stephen Collett) 

"Over time, new approaches to agriculture have emerged, promising radical improvements in sustainability. Including conservation agriculture, holistic grazing, permaculture, and agro-forestry, these new approaches are grouped under the flag of regenerative farming and are attracting much attention. This has stimulated interest in using knowledge of ecological processes to improve agricultural production. 

“This is truly positive,” states Prof Franke. “It is great to see farmers in South Africa coming together and thinking about ways to apply some of these principles in their farming practices.”

Many of these approaches have proven their merits, but only under certain conditions. “Although many see regenerative farming approaches as globally applicable solutions to the big ecological challenges of today, it is important to take note of the context and the empirical evidence of the claimed benefits. Inspiration by nature does not necessarily lead to farming practices that are ecologically superior,” he says. 

Conservation agriculture, for instance, worked on large-scale mechanised crop farms in Australia and the Americas and it gained a firm foothold in the Western Cape. “But in Africa, including South Africa, conservation agriculture is widely promoted among smallholders, often with disappointing results,” he says.

Another challenge he addressed during his lecture, was that of expectations of regenerative agriculture being way beyond what farmers actually achieve. He found that large food corporations had announced major investments in regenerative agriculture, and by doing so, hoped to reduce their carbon footprint regarding production activities. The big issue here is that it is highly uncertain and questionable whether these improvements in carbon sequestration can be achieved. Prof Franke believes that for some companies, investments in regenerative agriculture have become a means to reduce the pressure to invest in curbing greenhouse gas emissions from fossil fuel use elsewhere.

Watch recording of the Inaugural Lecture below:




News Archive

Artikel in Die Burger: Steeds is daar die kans vir heling deur Dr Franklin Sonn
2008-04-07

Steeds is daar die kans vir heling

Dr Franklin Sonn - Kanselier van die Universiteit van die Vrystaat en ’n oud-ambassadeur.


TOE gene-navorsers uiteindelik die menslike genoom georden het, is bevind dat menslike wesens inderdaad slegs in minder as 2 % onderling verskil en andersins ooreenstem.

Dít is die goeie nuus.

In die loop van die mens se ontwikkelingsgang en in die proses van ons sosiale organisering is godsdiens-, taal- en kultuurpatrone ontwikkel wat gelei het tot territorium-afbakening en volksvorming waaruit ’n hele geskiedenis van haat, nyd en bloedvergieting ontstaan het het wat ondanks die hoë peil van die beskawing wat die postmoderne mens bereik het, steeds voortwoed.

Dít is die slegte nuus.

Gebeure op die kampus van die Universiteit van die Vrystaat (UV) het ons op onnoemlik tragiese wyse herinner aan ons menslike mislukking dat ons – ondanks die oorheersende ooreenkomste tussen ons – ons liewer op grond van die bykans een persent onderlinge verskil vergrype pleeg wat selfs by diere ondenkbaar is. Dat dit boonop op die kampus van ’n universiteit gebeur, is des te ontstellender.

Dit strek ons universiteit egter tot eer dat die verwagte strafstappe onmiddellik gedoen is en dat geen poging aangewend is om selfverskonend verduidelikings te gee of die kombers oor die kop te trek nie.

IN ’n breër konteks wys prof. Hermann Giliomee tereg daarop dat die tydskrif The Economist ’n opname van Markinor gepubliseer het wat aantoon dat meerderhede in al die gemeenskappe te kenne gee dat rasseverhoudings sedert die koms van die demokrasie verbeter het.

Die afleiding daarvan is dat Suid-Afrika in al sy dimensies op die regte pad is en dat ons in die hoop op ’n beter toekoms vir ons almal voortleef. Die nasionale projek om godsdiens, taal en verskille te eerbiedig maar terselfdertyd ’n heterogene tapisserie van eenheid as nasie te bou is die meeste van ons se erns. Ondanks die terugslag is die universiteit verbind tot hierdie toekomsvisie van transformasie wat herhaaldelik leidinggewend deur die rektor, prof. Frederick Fourie, sowel as sy voorganger, prof. Stef Coetzee, uitgespel is.

Vir die UV gaan dit daarom om die pad van insluiting en eenheid diepgaande te bestuur sodat wit en swart die universiteit as tuiste vir almal sien en ervaar en om die idee van verdringing van een groep deur die ander te vermy of selfs te voorkom dat die toestand geskep word dat een groep in die proses op die vlug slaan. Ons is verbind tot die skepping van ’n nierassige universiteit en nie die toestand dat wittes buite woon en swartes binne of andersom nie.


Ons koester die begrip van medemenslikheid en agting vir ons almal se gelyke menswaardigheid op grond van ons oorheersende menslike ooreenkomste en gedeelde waardes. Ons staan rassisme teen, of dit nou van wit of van swart kom. Ons wil nie aan die eenkant versoening predik maar in waansinnige onderlinge verdeeldheid en agterdog voortleef nie. Almal moet die wonder beleef van die moontlikheid dat ons een kan wees.

Ons waardeer dit opreg dat daar van die kant van ons minister Naledi Pandor paslike veroordeling van die rassevoorval uitgespreek is, maar dat sy onmiddellik die fokus geplaas het op die geleenthede wat die geval vir al ons kampusse maar ook vir ons land bied.

Eweneens ervaar ons die reaksie van die rektore van nasionale universiteite as aandoenlik positief waar die vanselfsprekende veroordeling gepaardgegaan het met die oorheersende geneigdheid om as leiers van meer rassige kampusse intellektuele leiding te probeer gee in die bepaling van waar ons land staan in die hantering van rassisme, ons erfsonde.

Ons is maar alte bewus daarvan dat ons ongelukkige geskiedenis van kolonialisme en apartheid nog vars in die geheue is. In ons euforie oor die koms van die demokrasie, wat gegrond is op ons grondwetlike verklaring van ons eenheid, was ons nietemin miskien naïef om te dink dat ons in werklikheid nou een is. Dit was bloot die aanhef. Jody Kollapen van die Suid-Afrikaanse Menseregtekommissie het iets beet wanneer hy aanvoer dat ons wel versoening omhels het, maar naïef gedink het dat solank ons die konsep op ons lippe neem, dit alles sal regmaak. Ons stem saam dat daar inderdaad steeds baie werk te doen is.

Ons wil te maklik die omvang van die taak om ’n nierassige nasie te bou geringskat. Ons misken heel dikwels die inherente gebrek aan kapasiteit by mense om op hul Godgegewe ooreenkomste te fokus. Dit lyk asof mense veel meer geneig is om verskille, gewaand of eg, te beklemtoon. Dit is ’n deel van ons menslikheid. Daar is ’n ontstentenis van leiding van byvoorbeeld ons kerk. Die kerk verkondig met heilige preweling ons eenheid in Christus, maar verdedig onmiddellik daarna dawerend verdeeldheid in die kerk. Ons pas regstelling in die werkplek toe sonder om werklik aandag te gee aan en bronne beskikbaar te stel vir die hantering van geregverdigde swart woede en sonder om begryplike aanmatiging en meerderwaardigheid te versoen met ewe begryplike wit verydeling en vervreemding.

Ons ag diversiteit as ’n gegewe sonder om genoegsame werk daarvan te maak om die rykheid van ons heterogeniteit in te bou in die nierassige eenheidstaat wat ons voorsien. Ons begaan ook die fout om die erfsonde van rassisme as net ’n Suid-Afrikaanse fenomeen te eien en is geskok as ons opmerk hoe diep die kloof tussen groepe in Amerika steeds lê.

SENATOR BARACK OBAMA se toespraak in Philadelphia spreek tot die hart van die kwessie oor hoe moeilik dit is om medemenslik te wees en hoe ons sukkel om ons in ander skoene te plaas en so eenheid te bou.

Ons vergeet so maklik dat ons versugting na vrede nêrens sal kom as ons nie die aandrang verstaan dat niemand gevra word om af te skuif nie, maar dat mense bloot gevra word om op te skuif sodat almal sitplek kan kry sodat ons sodoende mekaar se menswaardigheid kan voel en verstaan. Ons almal het gelyke aanspraak op Suid-Afrikanerskap. Niemand het die reg om meerderwaardig te voel nie. Ons mag ook nie ruimte skenk aan die geboorte of oplewing van ’n nuwe veronderstelling dat gemeensaamheid gebou kan word deur rassevernedering aan die een kant en rassevergelding aan die ander kant nie. Ons in Suid-Afrika het ’n hoë prys betaal vir die beoefening asook die verdraagsaamheid. Ons moet enige vorm van rassehegemonie teenstaan.

Hoe erg die provokasie ook al by swart mense kan wees wanneer ons rassevergelding soek, ons mag dit nooit weer verdra nie. Aan die ander kant is dit ewe gevaarlik dat ons nasionale geesdrif vir vergifnis en versoening deur wit mense geag word as ’n geleentheid om terug te val in gemaksones van meerderwaardigheid en toe-eiening Ons is dit aan ons toekoms verskuldig om hierdie tendense onmiddellik raak te sien en te besweer. Dit verg dapper leierskap. Ons universiteit het rede om trots te wees op ons prestasies om groter oopheid en toeganklikheid te skep. Die afgelope 5 jaar het ons 61 studente uit lande soos die Soedan, Ethiopië, Kameroen, Botswana en Lesotho gedoktoreer. Boonop het 6 studente uit lande soos Korea en Indië by ons doktorsgrade verwerf en 11 uit lande soos Amerika en Duitsland. Dit is ons trots.

Ons aan die UV is dit aan ons land maar ook aan onsself verskuldig om nederig te bly en, waar nodig, ons hand diep in eie boesem te steek, maar terselfdertyd te beklemtoon dat ons nie gedefinieer wil word deur insidentele vergrype van ’n klein groep misleide studente nie – hoe erg hul optrede ook al is. Ons reken daarmee af, maar ons wil graag onsself erken as deelgenote aan die erfenis van die nasionale sonde van rassisme, maar ’n universiteit wat transformasie aktief nastreef. Ons is trots op ons oopheid en wat daaruit voortspruit. Op die oomblik is ons onsosiale tradisie van herkoms Afrikaans en Sotho en is ons daarop ingestel om, waar doenlik en waar dit vereis word, Engels as internasionale taal in te bou in ons pogings om mekaar te vind eerder om ons trotse kultuur tradisies te vergeet.

DIE raad, die senaat, die rektor, die personeel van die universiteit wil saam met studente en werkers opnuut geleenthede soek om in gesprek met mekaar te bly. Ons wil saam opgewonde bly oor die moontlikheid van heling, groei en transformasie wat die onlangse insident vir ons geskep het.

Artikel in Die Burger, Saterdag 22 Maart 2008

We use cookies to make interactions with our websites and services easy and meaningful. To better understand how they are used, read more about the UFS cookie policy. By continuing to use this site you are giving us your consent to do this.

Accept