Latest News Archive

Please select Category, Year, and then Month to display items
Previous Archive
20 July 2023 | Story Prof Theodorus du Plessis | Photo Supplied
Prof Theo du Plessis
Prof Theodorus du Plessis is Professor Emeritus in the Department of South African Sign Language and Deaf Studies at the University of the Free State (UFS).


Opinion article by Prof Theodorus du Plessis, Professor Emeritus in the Department of South African Sign Language and Deaf Studies, University of the Free State


Firstly, South Africa now becomes the first country in the world to recognise its national sign language as an official language in the country's constitution. This is different from the current 76 countries that officially recognise their sign languages.

Secondly, South Africa becomes only the seventh country in the world to recognise its national sign language as an official national language. The other countries where the national sign language is an official language are Uruguay (as of 2001), New Zealand (as of 2006), Poland (as of 2012), Papua New Guinea and South Korea (both as of 2015), and Malta (as of 2016). Four of these countries – New Zealand, Poland, South Korea, and Malta – have effected the officialisation of their national sign languages through a national sign language law. Uruguay has done so through disability legislation and Papua New Guinea through a dictation of the country's National Executive Council.

Thirdly, it took South African Sign Language (SASL) just as long to become an official language of the country, as was the case with South Africa's nine Sintu languages (Zulu, Sotho, etc.). These languages were first recognised as official languages at regional level in 1963 but were recognised as national official languages alongside Afrikaans and English from the interim 1993 Constitution. SASL was granted official status from nowhere within 30 years. Incidentally, Afrikaans gained official status in 1925 – within 17 years after the 1909 Union Act was passed, recognising only English and Dutch as official languages.

Three factors played a role

Achieving these exceptional milestones is due to at least three factors, namely a favourable socio-political climate globally around minority languages and the whole disability issue, sustained pressure from an active Deaf lobby, and the active and decisive bottom-up actions by a string of role players. The degree of political favour should certainly not be lost sight of either. Already in 1995, the ruling ANC wanted SASL to become an official language, and eventually submitted exactly such a proposal to the Constitutional Assembly. Even though the time was not ripe for this, the proposal resulted in SASL being declared an official language in the South African Schools Act of 1996 for the purposes of teaching and learning in public schools (note, not only Deaf schools), the inclusion of "sign language" [sic] in the constitutional language mandate of the Pan South African Language Board, and the granting of linguistic human rights to all South Africans, including the Deaf, in terms of the Bill of Human Rights. The further amplification of SASL in terms of the 18th Constitutional Amendment crowns this campaign, which goes back to the period of the birth of our democracy.

International experts give three reasons why the officialisation of countries' national sign languages is significant:

  • It can help to ensure that Deaf people have access to education, employment, and other services in their ‘own language’.
  • It can promote the use of sign languages in general and also help to preserve the languages.
  • It can raise awareness about the so-called Deaf culture and the contributions of the Deaf.

All three reasons also bring us to the important issue of inclusivity. Education, in particular, plays an important role in this. To date, the Schools Act has been enforced in such a way that SASL has mainly been taught in Deaf schools as home language, while the law stipulates that it applies to all public schools. Now that SASL is also a national official language, perhaps the opportunity has come for the inclusion of SASL as home language in all schools. More importantly, a curriculum must now be developed so that the language can also be taught as first and second additional language in all schools. Such a thing would give inclusivity an enormous jolt. Many universities have been offering SASL as a subject for some time and can attest to the exceptional contribution it makes to fellowship between hearing and deaf persons.

Will not promote inclusivity as such

Also of great importance is the establishment of a functional language dispensation that will include professional language services for the Deaf as well. This will assist in actively realising the significant provisions of the Use of Official Languages Act of 2012 that state entities must establish communication for persons with SASL as preferred language.

It is important to understand that the mere inclusion of SASL as a 12th official language will not promote inclusivity as such. It will require hard work. And more hard work!

 


Bibliography

Wikipedia. 2023. List of official languages by country and territory.  https://en.wikipedia.org/wiki/List_of_official_languages_by_country_and_territory was verified by the author.

Branson, J en D Miller. 1997. National sign language and language policies. In Wodak en  Corson, Encyclopedia of language and education: language policy and political issues in education, 1:89–98). Dordrecht: Kluwer Academic Publishers.

Constitute. 2013. Zimbabwe 2013 (2017 hersien). https://www.constituteproject.org/constitution/Zimbabwe_2017.

De Meulder, M. 2015. The legal recognition of sign languages. Sign Language Studies, 15(4):498–506.

De Meulder, Maartje, J Murray en RL McKee. 2019. Introduction. The legal recognition of sign languages: advocacy and outcomes around the world. In De Meulder,  Murray en McKee (2019), The legal recognition of sign languages: advocay and outcomes around the world. Bristol: Multilingual Matters.

Kiprop, V. 2019. Which countries recognize sign language as an official language? World Atlas: https://www.worldatlas.com/articles/which-countries-recognize-sign-language-as-an-official-language.html

Parlementêre Redaksie. 1995. Gebaretaal dalk gou SA se 12de amptelike taal. Die Burger, 8 Mei, bl. 9.

Reagan, T. 2020. Linguistic human rights and the deaf: implications for language policy. Hooftoesprak, 2nd Language Diversity in Educational Settings Workshop 2020: "Making a change through sign language". Organised by the Department of South African Sign Language and Deaf Studies, University of the Free State, 9–20 November 2020. Virtual event.

Timmermans, N. 2005. The status of sign languages in Europe. Strasbourg: Council of Europe Publishing.

VN (Verenigde Nasies). 1975. Declaration on the Rights of Disabled Persons adopted 9 December 1975 by General Assembly resolution 3447 (XXX). United Nations Human Rights Office of the High Commisioner. https://www.ohchr.org/en/instruments-mechanisms/instruments/declaration-rights-disabled-persons

—. 2006. Convention on the Rights of Persons with Disabilities adopted 13 December 2006 by Sixty-first session of the General Assembly by resolution A/RES/51/106. United Nations Human Rights Office of the High Commissioner. https://www.ohchr.org/en/instruments-mechanisms/instruments/convention-rights-persons-disabilities

—. 2017. International Day of Sign Languages, Resolution adopted by the General Assembly on 19 December 2017 A/RES/72/161. United Nations General Assembly.  https://undocs.org/Home/Mobile?FinalSymbol=A%2FRES%2F72%2F161&Language=E&DeviceType=Desktop&LangRequested=False

WFD (Wêreld Federasie van Dowes). 2016. Our story. World Federation of the Deaf. http://wfdeaf.org/who-we-are/our-story

—. 2022. The legal recognition of national sign languages (Update: 10 January 2022). World Federation of the Deaf. https://wfdeaf.org/news/the-legal-recognition-of-national-sign-languages

Wikipedia. 2023. List of official languages by country and territory.  https://en.wikipedia.org/wiki/List_of_official_languages_by_country_and_territory (Verified by author).


 

News Archive

Artikel in Die Burger: Steeds is daar die kans vir heling deur Dr Franklin Sonn
2008-04-07

Steeds is daar die kans vir heling

Dr Franklin Sonn - Kanselier van die Universiteit van die Vrystaat en ’n oud-ambassadeur.


TOE gene-navorsers uiteindelik die menslike genoom georden het, is bevind dat menslike wesens inderdaad slegs in minder as 2 % onderling verskil en andersins ooreenstem.

Dít is die goeie nuus.

In die loop van die mens se ontwikkelingsgang en in die proses van ons sosiale organisering is godsdiens-, taal- en kultuurpatrone ontwikkel wat gelei het tot territorium-afbakening en volksvorming waaruit ’n hele geskiedenis van haat, nyd en bloedvergieting ontstaan het het wat ondanks die hoë peil van die beskawing wat die postmoderne mens bereik het, steeds voortwoed.

Dít is die slegte nuus.

Gebeure op die kampus van die Universiteit van die Vrystaat (UV) het ons op onnoemlik tragiese wyse herinner aan ons menslike mislukking dat ons – ondanks die oorheersende ooreenkomste tussen ons – ons liewer op grond van die bykans een persent onderlinge verskil vergrype pleeg wat selfs by diere ondenkbaar is. Dat dit boonop op die kampus van ’n universiteit gebeur, is des te ontstellender.

Dit strek ons universiteit egter tot eer dat die verwagte strafstappe onmiddellik gedoen is en dat geen poging aangewend is om selfverskonend verduidelikings te gee of die kombers oor die kop te trek nie.

IN ’n breër konteks wys prof. Hermann Giliomee tereg daarop dat die tydskrif The Economist ’n opname van Markinor gepubliseer het wat aantoon dat meerderhede in al die gemeenskappe te kenne gee dat rasseverhoudings sedert die koms van die demokrasie verbeter het.

Die afleiding daarvan is dat Suid-Afrika in al sy dimensies op die regte pad is en dat ons in die hoop op ’n beter toekoms vir ons almal voortleef. Die nasionale projek om godsdiens, taal en verskille te eerbiedig maar terselfdertyd ’n heterogene tapisserie van eenheid as nasie te bou is die meeste van ons se erns. Ondanks die terugslag is die universiteit verbind tot hierdie toekomsvisie van transformasie wat herhaaldelik leidinggewend deur die rektor, prof. Frederick Fourie, sowel as sy voorganger, prof. Stef Coetzee, uitgespel is.

Vir die UV gaan dit daarom om die pad van insluiting en eenheid diepgaande te bestuur sodat wit en swart die universiteit as tuiste vir almal sien en ervaar en om die idee van verdringing van een groep deur die ander te vermy of selfs te voorkom dat die toestand geskep word dat een groep in die proses op die vlug slaan. Ons is verbind tot die skepping van ’n nierassige universiteit en nie die toestand dat wittes buite woon en swartes binne of andersom nie.


Ons koester die begrip van medemenslikheid en agting vir ons almal se gelyke menswaardigheid op grond van ons oorheersende menslike ooreenkomste en gedeelde waardes. Ons staan rassisme teen, of dit nou van wit of van swart kom. Ons wil nie aan die eenkant versoening predik maar in waansinnige onderlinge verdeeldheid en agterdog voortleef nie. Almal moet die wonder beleef van die moontlikheid dat ons een kan wees.

Ons waardeer dit opreg dat daar van die kant van ons minister Naledi Pandor paslike veroordeling van die rassevoorval uitgespreek is, maar dat sy onmiddellik die fokus geplaas het op die geleenthede wat die geval vir al ons kampusse maar ook vir ons land bied.

Eweneens ervaar ons die reaksie van die rektore van nasionale universiteite as aandoenlik positief waar die vanselfsprekende veroordeling gepaardgegaan het met die oorheersende geneigdheid om as leiers van meer rassige kampusse intellektuele leiding te probeer gee in die bepaling van waar ons land staan in die hantering van rassisme, ons erfsonde.

Ons is maar alte bewus daarvan dat ons ongelukkige geskiedenis van kolonialisme en apartheid nog vars in die geheue is. In ons euforie oor die koms van die demokrasie, wat gegrond is op ons grondwetlike verklaring van ons eenheid, was ons nietemin miskien naïef om te dink dat ons in werklikheid nou een is. Dit was bloot die aanhef. Jody Kollapen van die Suid-Afrikaanse Menseregtekommissie het iets beet wanneer hy aanvoer dat ons wel versoening omhels het, maar naïef gedink het dat solank ons die konsep op ons lippe neem, dit alles sal regmaak. Ons stem saam dat daar inderdaad steeds baie werk te doen is.

Ons wil te maklik die omvang van die taak om ’n nierassige nasie te bou geringskat. Ons misken heel dikwels die inherente gebrek aan kapasiteit by mense om op hul Godgegewe ooreenkomste te fokus. Dit lyk asof mense veel meer geneig is om verskille, gewaand of eg, te beklemtoon. Dit is ’n deel van ons menslikheid. Daar is ’n ontstentenis van leiding van byvoorbeeld ons kerk. Die kerk verkondig met heilige preweling ons eenheid in Christus, maar verdedig onmiddellik daarna dawerend verdeeldheid in die kerk. Ons pas regstelling in die werkplek toe sonder om werklik aandag te gee aan en bronne beskikbaar te stel vir die hantering van geregverdigde swart woede en sonder om begryplike aanmatiging en meerderwaardigheid te versoen met ewe begryplike wit verydeling en vervreemding.

Ons ag diversiteit as ’n gegewe sonder om genoegsame werk daarvan te maak om die rykheid van ons heterogeniteit in te bou in die nierassige eenheidstaat wat ons voorsien. Ons begaan ook die fout om die erfsonde van rassisme as net ’n Suid-Afrikaanse fenomeen te eien en is geskok as ons opmerk hoe diep die kloof tussen groepe in Amerika steeds lê.

SENATOR BARACK OBAMA se toespraak in Philadelphia spreek tot die hart van die kwessie oor hoe moeilik dit is om medemenslik te wees en hoe ons sukkel om ons in ander skoene te plaas en so eenheid te bou.

Ons vergeet so maklik dat ons versugting na vrede nêrens sal kom as ons nie die aandrang verstaan dat niemand gevra word om af te skuif nie, maar dat mense bloot gevra word om op te skuif sodat almal sitplek kan kry sodat ons sodoende mekaar se menswaardigheid kan voel en verstaan. Ons almal het gelyke aanspraak op Suid-Afrikanerskap. Niemand het die reg om meerderwaardig te voel nie. Ons mag ook nie ruimte skenk aan die geboorte of oplewing van ’n nuwe veronderstelling dat gemeensaamheid gebou kan word deur rassevernedering aan die een kant en rassevergelding aan die ander kant nie. Ons in Suid-Afrika het ’n hoë prys betaal vir die beoefening asook die verdraagsaamheid. Ons moet enige vorm van rassehegemonie teenstaan.

Hoe erg die provokasie ook al by swart mense kan wees wanneer ons rassevergelding soek, ons mag dit nooit weer verdra nie. Aan die ander kant is dit ewe gevaarlik dat ons nasionale geesdrif vir vergifnis en versoening deur wit mense geag word as ’n geleentheid om terug te val in gemaksones van meerderwaardigheid en toe-eiening Ons is dit aan ons toekoms verskuldig om hierdie tendense onmiddellik raak te sien en te besweer. Dit verg dapper leierskap. Ons universiteit het rede om trots te wees op ons prestasies om groter oopheid en toeganklikheid te skep. Die afgelope 5 jaar het ons 61 studente uit lande soos die Soedan, Ethiopië, Kameroen, Botswana en Lesotho gedoktoreer. Boonop het 6 studente uit lande soos Korea en Indië by ons doktorsgrade verwerf en 11 uit lande soos Amerika en Duitsland. Dit is ons trots.

Ons aan die UV is dit aan ons land maar ook aan onsself verskuldig om nederig te bly en, waar nodig, ons hand diep in eie boesem te steek, maar terselfdertyd te beklemtoon dat ons nie gedefinieer wil word deur insidentele vergrype van ’n klein groep misleide studente nie – hoe erg hul optrede ook al is. Ons reken daarmee af, maar ons wil graag onsself erken as deelgenote aan die erfenis van die nasionale sonde van rassisme, maar ’n universiteit wat transformasie aktief nastreef. Ons is trots op ons oopheid en wat daaruit voortspruit. Op die oomblik is ons onsosiale tradisie van herkoms Afrikaans en Sotho en is ons daarop ingestel om, waar doenlik en waar dit vereis word, Engels as internasionale taal in te bou in ons pogings om mekaar te vind eerder om ons trotse kultuur tradisies te vergeet.

DIE raad, die senaat, die rektor, die personeel van die universiteit wil saam met studente en werkers opnuut geleenthede soek om in gesprek met mekaar te bly. Ons wil saam opgewonde bly oor die moontlikheid van heling, groei en transformasie wat die onlangse insident vir ons geskep het.

Artikel in Die Burger, Saterdag 22 Maart 2008

We use cookies to make interactions with our websites and services easy and meaningful. To better understand how they are used, read more about the UFS cookie policy. By continuing to use this site you are giving us your consent to do this.

Accept