Latest News Archive

Please select Category, Year, and then Month to display items
Previous Archive
08 June 2023 | Story Siyanda Magayana | Photo Supplied
Sivuyisiwe Magayana
Siyanda Magayana, Senior Officer: Gender Equality and Anti-Discrimination Office, Unit for Institutional Change and Social Justice, University of the Free State

 


Opinion article by Siyanda Magayana, Senior Officer: Gender Equality and Anti-Discrimination Office, Unit for Institutional Change and Social Justice, University of the Free State

 

The anti-homosexuality legislation and what is means

The Ugandan president has enacted a law that makes it even more illegal for lesbian, gay, bisexual, transgender, and intersex (LGBTI+) people to be who they identify as. The Anti-Homosexuality Act, among other things, increases the already-criminalised life sentence for consensual same-sex between consenting adults and adds the death penalty for what is known as “aggravated homosexuality”. Additionally, it criminalises activities that supposedly support homosexuality and homosexuals, and carries a potential 20-year prison term. The act also explicitly states that it aims “to protect the traditional family” in Uganda, a traditional African nation, which criminalises and forbids same-sex couples, parents, and other individuals from starting families and having children. This conveys the notion that African LGBTQ+ persons, specifically in Uganda, have no place in the families, communities, and other parts of society to which they belong. It also merely challenges LGBTQ+ Africans’ African identities as it erases their existence in the country altogether. Therefore, as activists, decision-makers, researchers, and residents of all parts of Africa, we should think about what this means for LGBT people in our communities. We should think about the impact of this law on LGBTQ+ people’s feelings of agency, right to life, right to make their own decisions, and sense of belonging.

The dangers of equating homosexual “acts” to sexual abuse

The anti-homosexuality legislation in Uganda mentions “... protecting children and youth who are made vulnerable to sexual abuse through homosexuality and related acts”. A statement such as this one is factually incorrect and is based on a misconception, implying that homosexuality and/or homosexual people are largely the perpetrators of sexual abuse and violence because of their acts. This viewpoint is flawed and misleading because sexual abuse can occur in any context, regardless of sexual orientation. For instance, some studies have revealed that many sexual offenders in our societies appear to identify as heterosexual.1 One other research study found that no offenders were classified as homosexual and that more than three-quarters (78%) of offenders were solely heterosexual in their relationships.2 Similarly, other studies argue that a child’s risk of being molested by his or her relative’s heterosexual partner is over 100 times greater than by someone who may be identified as gay, lesbian, or bisexual,3 while another recent analysis finds that there is no evidence to suggest that individuals with same-sex attraction are more likely to abuse children than heterosexual persons.4

Therefore, equating and pinning of homosexuality to sexual abuse is a deeply problematic and false narrative that can have severe consequences for LGBTQ+ individuals. It is important to recognise that being homosexual or engaging in same-sex relationships does not in itself make individuals more likely to be perpetrators or victims of sexual abuse. This view perpetuates harmful stereotypes and misconceptions about sexual orientation, which can further fuel discrimination and violence against LGBTQ+ individuals in our communities. It also contributes to the stigmatisation and marginalisation of LGBTQ+ individuals, creating an environment where LGBTQ+ individuals are at higher risk of experiencing violence, discrimination, and social exclusion. By falsely portraying homosexuality as a form of abuse, these narratives further entrench homophobia and reinforce negative attitudes towards the LGBTQ+ community in the African continent.

Anti-homosexuality legislation and similar legislation in other countries often use the language of protecting children and combating sexual abuse to justify their discriminatory policies. By linking homosexuality to sexual abuse, proponents of such legislations aim to demonise and criminalise same-sex relationships, portraying them as inherently harmful or predatory. However, it is important to understand that homosexuality is not synonymous with sexual abuse. Sexual orientation is a natural and fundamental aspect of human diversity, and being gay, lesbian, or bisexual or other does not imply any wrongdoing or harm. Consensual same-sex relationships are no different from consensual opposite-sex relationships in terms of the rights and dignity they deserve.

The impact of this legislation on LGBTQ+ individuals in and beyond Uganda

The impact of this legislation on LGBTQ+ individuals in African communities, not just in Uganda, is significant. The legislation fuels existing prejudices and stigmatisation against LGBTQ+ individuals, leading to increased discrimination, violence, and harassment. For instance, many LGBTQ+ individuals are already faced with heightened risks to their safety and well-being, including corrective rape, physical attacks, social ostracism, and even the threat of mob violence in both our rural and urban areas.

Such law has broader implications that go far beyond the borders and communities of Uganda. This law will set a precedent for other African countries that were already hostile towards LGBTQ+ rights, reinforcing a negative environment for LGBTQ+ individuals across the continent. Anti-LGBTQ+ sentiments and laws are prevalent in various African nations, and therefore, Uganda’s law to criminalise homosexuality contributes to a regional climate of homophobia and discrimination. More than anything, the law further silences and erases the voices and existence of LGBTQ+ bodies in African communities and increases the justification of and vulnerability to corrective rape and killings. Many will be displaced, killed, excluded, and erased from our communities.


 

1 Groth, A. Nicholas and H. Jean Birnbaum. (1978). “Adult sexual orientation and attraction to underage persons.” Archives of Sexual Behavior. 7(3):175-181.

2 Groth, A. Nicholas and H. Jean Birnbaum. (1978). “Adult sexual orientation and attraction to underage persons.” Archives of Sexual Behavior. 7(3):175-181.

3 Carole Jenny, Thomas A. Roesler, and Kimberly L. Poyer. 1994. “Are Children at Risk for Sexual Abuse by Homosexuals?,” Pediatrics 94 (1): 41–44

4 Barth, J., Bermetz, L., Heim. 2013. The current prevalence of child sexual abuse worldwide: a systematic review and meta-analysis. International Journal of Public Health 58, pp. 469–483.

 


 

News Archive

Artikel in Die Burger: Steeds is daar die kans vir heling deur Dr Franklin Sonn
2008-04-07

Steeds is daar die kans vir heling

Dr Franklin Sonn - Kanselier van die Universiteit van die Vrystaat en ’n oud-ambassadeur.


TOE gene-navorsers uiteindelik die menslike genoom georden het, is bevind dat menslike wesens inderdaad slegs in minder as 2 % onderling verskil en andersins ooreenstem.

Dít is die goeie nuus.

In die loop van die mens se ontwikkelingsgang en in die proses van ons sosiale organisering is godsdiens-, taal- en kultuurpatrone ontwikkel wat gelei het tot territorium-afbakening en volksvorming waaruit ’n hele geskiedenis van haat, nyd en bloedvergieting ontstaan het het wat ondanks die hoë peil van die beskawing wat die postmoderne mens bereik het, steeds voortwoed.

Dít is die slegte nuus.

Gebeure op die kampus van die Universiteit van die Vrystaat (UV) het ons op onnoemlik tragiese wyse herinner aan ons menslike mislukking dat ons – ondanks die oorheersende ooreenkomste tussen ons – ons liewer op grond van die bykans een persent onderlinge verskil vergrype pleeg wat selfs by diere ondenkbaar is. Dat dit boonop op die kampus van ’n universiteit gebeur, is des te ontstellender.

Dit strek ons universiteit egter tot eer dat die verwagte strafstappe onmiddellik gedoen is en dat geen poging aangewend is om selfverskonend verduidelikings te gee of die kombers oor die kop te trek nie.

IN ’n breër konteks wys prof. Hermann Giliomee tereg daarop dat die tydskrif The Economist ’n opname van Markinor gepubliseer het wat aantoon dat meerderhede in al die gemeenskappe te kenne gee dat rasseverhoudings sedert die koms van die demokrasie verbeter het.

Die afleiding daarvan is dat Suid-Afrika in al sy dimensies op die regte pad is en dat ons in die hoop op ’n beter toekoms vir ons almal voortleef. Die nasionale projek om godsdiens, taal en verskille te eerbiedig maar terselfdertyd ’n heterogene tapisserie van eenheid as nasie te bou is die meeste van ons se erns. Ondanks die terugslag is die universiteit verbind tot hierdie toekomsvisie van transformasie wat herhaaldelik leidinggewend deur die rektor, prof. Frederick Fourie, sowel as sy voorganger, prof. Stef Coetzee, uitgespel is.

Vir die UV gaan dit daarom om die pad van insluiting en eenheid diepgaande te bestuur sodat wit en swart die universiteit as tuiste vir almal sien en ervaar en om die idee van verdringing van een groep deur die ander te vermy of selfs te voorkom dat die toestand geskep word dat een groep in die proses op die vlug slaan. Ons is verbind tot die skepping van ’n nierassige universiteit en nie die toestand dat wittes buite woon en swartes binne of andersom nie.


Ons koester die begrip van medemenslikheid en agting vir ons almal se gelyke menswaardigheid op grond van ons oorheersende menslike ooreenkomste en gedeelde waardes. Ons staan rassisme teen, of dit nou van wit of van swart kom. Ons wil nie aan die eenkant versoening predik maar in waansinnige onderlinge verdeeldheid en agterdog voortleef nie. Almal moet die wonder beleef van die moontlikheid dat ons een kan wees.

Ons waardeer dit opreg dat daar van die kant van ons minister Naledi Pandor paslike veroordeling van die rassevoorval uitgespreek is, maar dat sy onmiddellik die fokus geplaas het op die geleenthede wat die geval vir al ons kampusse maar ook vir ons land bied.

Eweneens ervaar ons die reaksie van die rektore van nasionale universiteite as aandoenlik positief waar die vanselfsprekende veroordeling gepaardgegaan het met die oorheersende geneigdheid om as leiers van meer rassige kampusse intellektuele leiding te probeer gee in die bepaling van waar ons land staan in die hantering van rassisme, ons erfsonde.

Ons is maar alte bewus daarvan dat ons ongelukkige geskiedenis van kolonialisme en apartheid nog vars in die geheue is. In ons euforie oor die koms van die demokrasie, wat gegrond is op ons grondwetlike verklaring van ons eenheid, was ons nietemin miskien naïef om te dink dat ons in werklikheid nou een is. Dit was bloot die aanhef. Jody Kollapen van die Suid-Afrikaanse Menseregtekommissie het iets beet wanneer hy aanvoer dat ons wel versoening omhels het, maar naïef gedink het dat solank ons die konsep op ons lippe neem, dit alles sal regmaak. Ons stem saam dat daar inderdaad steeds baie werk te doen is.

Ons wil te maklik die omvang van die taak om ’n nierassige nasie te bou geringskat. Ons misken heel dikwels die inherente gebrek aan kapasiteit by mense om op hul Godgegewe ooreenkomste te fokus. Dit lyk asof mense veel meer geneig is om verskille, gewaand of eg, te beklemtoon. Dit is ’n deel van ons menslikheid. Daar is ’n ontstentenis van leiding van byvoorbeeld ons kerk. Die kerk verkondig met heilige preweling ons eenheid in Christus, maar verdedig onmiddellik daarna dawerend verdeeldheid in die kerk. Ons pas regstelling in die werkplek toe sonder om werklik aandag te gee aan en bronne beskikbaar te stel vir die hantering van geregverdigde swart woede en sonder om begryplike aanmatiging en meerderwaardigheid te versoen met ewe begryplike wit verydeling en vervreemding.

Ons ag diversiteit as ’n gegewe sonder om genoegsame werk daarvan te maak om die rykheid van ons heterogeniteit in te bou in die nierassige eenheidstaat wat ons voorsien. Ons begaan ook die fout om die erfsonde van rassisme as net ’n Suid-Afrikaanse fenomeen te eien en is geskok as ons opmerk hoe diep die kloof tussen groepe in Amerika steeds lê.

SENATOR BARACK OBAMA se toespraak in Philadelphia spreek tot die hart van die kwessie oor hoe moeilik dit is om medemenslik te wees en hoe ons sukkel om ons in ander skoene te plaas en so eenheid te bou.

Ons vergeet so maklik dat ons versugting na vrede nêrens sal kom as ons nie die aandrang verstaan dat niemand gevra word om af te skuif nie, maar dat mense bloot gevra word om op te skuif sodat almal sitplek kan kry sodat ons sodoende mekaar se menswaardigheid kan voel en verstaan. Ons almal het gelyke aanspraak op Suid-Afrikanerskap. Niemand het die reg om meerderwaardig te voel nie. Ons mag ook nie ruimte skenk aan die geboorte of oplewing van ’n nuwe veronderstelling dat gemeensaamheid gebou kan word deur rassevernedering aan die een kant en rassevergelding aan die ander kant nie. Ons in Suid-Afrika het ’n hoë prys betaal vir die beoefening asook die verdraagsaamheid. Ons moet enige vorm van rassehegemonie teenstaan.

Hoe erg die provokasie ook al by swart mense kan wees wanneer ons rassevergelding soek, ons mag dit nooit weer verdra nie. Aan die ander kant is dit ewe gevaarlik dat ons nasionale geesdrif vir vergifnis en versoening deur wit mense geag word as ’n geleentheid om terug te val in gemaksones van meerderwaardigheid en toe-eiening Ons is dit aan ons toekoms verskuldig om hierdie tendense onmiddellik raak te sien en te besweer. Dit verg dapper leierskap. Ons universiteit het rede om trots te wees op ons prestasies om groter oopheid en toeganklikheid te skep. Die afgelope 5 jaar het ons 61 studente uit lande soos die Soedan, Ethiopië, Kameroen, Botswana en Lesotho gedoktoreer. Boonop het 6 studente uit lande soos Korea en Indië by ons doktorsgrade verwerf en 11 uit lande soos Amerika en Duitsland. Dit is ons trots.

Ons aan die UV is dit aan ons land maar ook aan onsself verskuldig om nederig te bly en, waar nodig, ons hand diep in eie boesem te steek, maar terselfdertyd te beklemtoon dat ons nie gedefinieer wil word deur insidentele vergrype van ’n klein groep misleide studente nie – hoe erg hul optrede ook al is. Ons reken daarmee af, maar ons wil graag onsself erken as deelgenote aan die erfenis van die nasionale sonde van rassisme, maar ’n universiteit wat transformasie aktief nastreef. Ons is trots op ons oopheid en wat daaruit voortspruit. Op die oomblik is ons onsosiale tradisie van herkoms Afrikaans en Sotho en is ons daarop ingestel om, waar doenlik en waar dit vereis word, Engels as internasionale taal in te bou in ons pogings om mekaar te vind eerder om ons trotse kultuur tradisies te vergeet.

DIE raad, die senaat, die rektor, die personeel van die universiteit wil saam met studente en werkers opnuut geleenthede soek om in gesprek met mekaar te bly. Ons wil saam opgewonde bly oor die moontlikheid van heling, groei en transformasie wat die onlangse insident vir ons geskep het.

Artikel in Die Burger, Saterdag 22 Maart 2008

We use cookies to make interactions with our websites and services easy and meaningful. To better understand how they are used, read more about the UFS cookie policy. By continuing to use this site you are giving us your consent to do this.

Accept