Latest News Archive

Please select Category, Year, and then Month to display items
Previous Archive
04 May 2023 | Story Andre Damons | Photo Supplied
Prof Matsabisa Motlalepula
Prof Matsabisa Motlalepula, an African traditional medicine expert from the University of the Free State (UFS), will attend the first WHO Traditional Medicine Global Summit in India in August.

Prof Matsabisa Motlalepula, an African traditional medicine expert from the University of the Free State (UFS), will attend the first World Health Organisation (WHO) Traditional Medicine Global Summit in India in August after being invited to serve as a member of the Summit External Advisory Group for the WHO Traditional Medicine Global Summit (“Advisory Group”).

As chairperson of the WHO Regional Expert Advisory Committee on Traditional Medicine (REACT), Prof Motlalepula, the Director of the UFS Department of Pharmacology, has been nominated to serve as the Global Summit Advisory Group expert from the WHO to provide advice on themes, content, and format of sessions, and to provide reviews and recommendations to the Summit session coordinators and speakers at the Summit.

Summit will highlight success stories

The Advisory Group is comprised of nine members nominated across the six WHO regions and globally, with recognised expertise in traditional medicines as well as expertise on the Summit focus areas that include leadership and partnership, evidence and learning, data and regulation, biodiversity and sustainability, innovation and technology.

WHO will hold its Traditional Medicine Global Summit from August 17-18, 2023, in Gandhinagar, Gujarat, India, alongside the G20 health ministerial meeting. The Summit will be organised by the WHO Global Centre for Traditional Medicine collaborating closely with all WHO major offices. 

The Summit will highlight success stories in countries using traditional medicine across universal health coverage, the Sustainable Development Goals (SDGs), and Health for All. It will showcase game-changing advances in evidence, data, biodiversity and innovations that enable the safe, effective and equitable use of traditional medicine. The Summit will be a platform for all stakeholders of traditional medicine, including policymakers, practitioners, academics, private sector, civil society, community representatives, and others will discuss health and traditional medicines issues.

“It is always an honour and privilege for me to be asked to avail myself to the activities of such high-level United Nations bodies. I am humbled to be identified and nominated by WHO to be amongst the nine experts in the six WHO regions and globally. 

“I am very honoured and will do my utmost to deliver on the global mandate as well as stick to the terms of reference of my appointment to such a prestigious global summit. This shows the trust the WHO has in my capabilities, and this is good for the institution, the continent as well as the traditional health practitioners and scientists in this field of research,” says Prof Motlalepula. 

Endorsing well-researched traditional medicines

He says each time he sees the involvement of Africa in these international gatherings on traditional medicines, it marks another step toward the institutionalisation and global acceptance of African traditional medicines and medical practices in health systems. It further shows the growing role UFS is beginning to play in the global arena around traditional medicines.

According to him, he will, as always, push for WHO to be an example in support of traditional medicines and the participation of traditional health practitioners in its activities.

“I would seek from WHO to look into endorsing well-researched traditional medicine products and making them available in our health systems. Secondly, making recommendations for review of medicines regulatory authorities to reform and look favourably at traditional medicines product registration systems. I would advise on supporting continuous research into traditional medicines but more importantly for those products to be registered and put on the market.”

Prof Motlalepula says he has a few expectations, always working hard, dedicating his time and efforts to delivering what is expected, being part of a team and contributing to the overall team efforts. He expects positive resolutions moving forward the development and institutionalisation of traditional medicines, as well as a commitment to see the acceptance that the contribution of traditional medicines plays in the well-being of people and its formal contributions to universal health coverage and SDGs acknowledged. 

“I expect to hear about improved financial and political support for research and fast-tracking the manufacturing of well-researched, quality, safe and effective traditional medicines and their inclusion in national health systems. I expect to hear talk about integrated health that incorporates the application of traditional medicines in national health systems. I expect indeed a few positive things around the development of traditional medicine and serious commitment to supporting it.

“Given the scope of the work of the Advisory Group, it is very clear that the work is huge for the organisation, but I am ready for this,” says Prof Motlalepula.

The scope of work for the Advisory Group has been prepared and includes: 

  • Providing expert advice to WHO on the technical content and format of the sessions and exhibition for the WHO Traditional Medicine Global Summit;
  • Agreeing on technical review criteria with respect to thematic coherence across the Summit, strength of evidence and data, methodologies, global relevance and other considerations; 
  • Reviewing the proposed content of the Summit sessions and exhibitions using the technical review criteria and providing expert recommendations to ensure high-quality sessions;
  • Advising on the development of a journal series of papers related to the Global Summit using the agreed technical criteria to select the papers;
  • Providing expert inputs to Summit organisation meetings and multistakeholder consultations, as agreed with WHO;
  • Developing and sharing recommendations of the Summit advisory group with WHO and partners in a timely manner to inform the organisation of the Summit, as appropriate in alignment with the WHO conflict-of-interest declaration and Framework for Engagement with Non-State Actors (FENSA); and 
  • Developing an Advisory Group report advising WHO on key lessons and priority actions following the first WHO Traditional Medicine Global Summit.

News Archive

Artikel in Die Burger: Steeds is daar die kans vir heling deur Dr Franklin Sonn
2008-04-07

Steeds is daar die kans vir heling

Dr Franklin Sonn - Kanselier van die Universiteit van die Vrystaat en ’n oud-ambassadeur.


TOE gene-navorsers uiteindelik die menslike genoom georden het, is bevind dat menslike wesens inderdaad slegs in minder as 2 % onderling verskil en andersins ooreenstem.

Dít is die goeie nuus.

In die loop van die mens se ontwikkelingsgang en in die proses van ons sosiale organisering is godsdiens-, taal- en kultuurpatrone ontwikkel wat gelei het tot territorium-afbakening en volksvorming waaruit ’n hele geskiedenis van haat, nyd en bloedvergieting ontstaan het het wat ondanks die hoë peil van die beskawing wat die postmoderne mens bereik het, steeds voortwoed.

Dít is die slegte nuus.

Gebeure op die kampus van die Universiteit van die Vrystaat (UV) het ons op onnoemlik tragiese wyse herinner aan ons menslike mislukking dat ons – ondanks die oorheersende ooreenkomste tussen ons – ons liewer op grond van die bykans een persent onderlinge verskil vergrype pleeg wat selfs by diere ondenkbaar is. Dat dit boonop op die kampus van ’n universiteit gebeur, is des te ontstellender.

Dit strek ons universiteit egter tot eer dat die verwagte strafstappe onmiddellik gedoen is en dat geen poging aangewend is om selfverskonend verduidelikings te gee of die kombers oor die kop te trek nie.

IN ’n breër konteks wys prof. Hermann Giliomee tereg daarop dat die tydskrif The Economist ’n opname van Markinor gepubliseer het wat aantoon dat meerderhede in al die gemeenskappe te kenne gee dat rasseverhoudings sedert die koms van die demokrasie verbeter het.

Die afleiding daarvan is dat Suid-Afrika in al sy dimensies op die regte pad is en dat ons in die hoop op ’n beter toekoms vir ons almal voortleef. Die nasionale projek om godsdiens, taal en verskille te eerbiedig maar terselfdertyd ’n heterogene tapisserie van eenheid as nasie te bou is die meeste van ons se erns. Ondanks die terugslag is die universiteit verbind tot hierdie toekomsvisie van transformasie wat herhaaldelik leidinggewend deur die rektor, prof. Frederick Fourie, sowel as sy voorganger, prof. Stef Coetzee, uitgespel is.

Vir die UV gaan dit daarom om die pad van insluiting en eenheid diepgaande te bestuur sodat wit en swart die universiteit as tuiste vir almal sien en ervaar en om die idee van verdringing van een groep deur die ander te vermy of selfs te voorkom dat die toestand geskep word dat een groep in die proses op die vlug slaan. Ons is verbind tot die skepping van ’n nierassige universiteit en nie die toestand dat wittes buite woon en swartes binne of andersom nie.


Ons koester die begrip van medemenslikheid en agting vir ons almal se gelyke menswaardigheid op grond van ons oorheersende menslike ooreenkomste en gedeelde waardes. Ons staan rassisme teen, of dit nou van wit of van swart kom. Ons wil nie aan die eenkant versoening predik maar in waansinnige onderlinge verdeeldheid en agterdog voortleef nie. Almal moet die wonder beleef van die moontlikheid dat ons een kan wees.

Ons waardeer dit opreg dat daar van die kant van ons minister Naledi Pandor paslike veroordeling van die rassevoorval uitgespreek is, maar dat sy onmiddellik die fokus geplaas het op die geleenthede wat die geval vir al ons kampusse maar ook vir ons land bied.

Eweneens ervaar ons die reaksie van die rektore van nasionale universiteite as aandoenlik positief waar die vanselfsprekende veroordeling gepaardgegaan het met die oorheersende geneigdheid om as leiers van meer rassige kampusse intellektuele leiding te probeer gee in die bepaling van waar ons land staan in die hantering van rassisme, ons erfsonde.

Ons is maar alte bewus daarvan dat ons ongelukkige geskiedenis van kolonialisme en apartheid nog vars in die geheue is. In ons euforie oor die koms van die demokrasie, wat gegrond is op ons grondwetlike verklaring van ons eenheid, was ons nietemin miskien naïef om te dink dat ons in werklikheid nou een is. Dit was bloot die aanhef. Jody Kollapen van die Suid-Afrikaanse Menseregtekommissie het iets beet wanneer hy aanvoer dat ons wel versoening omhels het, maar naïef gedink het dat solank ons die konsep op ons lippe neem, dit alles sal regmaak. Ons stem saam dat daar inderdaad steeds baie werk te doen is.

Ons wil te maklik die omvang van die taak om ’n nierassige nasie te bou geringskat. Ons misken heel dikwels die inherente gebrek aan kapasiteit by mense om op hul Godgegewe ooreenkomste te fokus. Dit lyk asof mense veel meer geneig is om verskille, gewaand of eg, te beklemtoon. Dit is ’n deel van ons menslikheid. Daar is ’n ontstentenis van leiding van byvoorbeeld ons kerk. Die kerk verkondig met heilige preweling ons eenheid in Christus, maar verdedig onmiddellik daarna dawerend verdeeldheid in die kerk. Ons pas regstelling in die werkplek toe sonder om werklik aandag te gee aan en bronne beskikbaar te stel vir die hantering van geregverdigde swart woede en sonder om begryplike aanmatiging en meerderwaardigheid te versoen met ewe begryplike wit verydeling en vervreemding.

Ons ag diversiteit as ’n gegewe sonder om genoegsame werk daarvan te maak om die rykheid van ons heterogeniteit in te bou in die nierassige eenheidstaat wat ons voorsien. Ons begaan ook die fout om die erfsonde van rassisme as net ’n Suid-Afrikaanse fenomeen te eien en is geskok as ons opmerk hoe diep die kloof tussen groepe in Amerika steeds lê.

SENATOR BARACK OBAMA se toespraak in Philadelphia spreek tot die hart van die kwessie oor hoe moeilik dit is om medemenslik te wees en hoe ons sukkel om ons in ander skoene te plaas en so eenheid te bou.

Ons vergeet so maklik dat ons versugting na vrede nêrens sal kom as ons nie die aandrang verstaan dat niemand gevra word om af te skuif nie, maar dat mense bloot gevra word om op te skuif sodat almal sitplek kan kry sodat ons sodoende mekaar se menswaardigheid kan voel en verstaan. Ons almal het gelyke aanspraak op Suid-Afrikanerskap. Niemand het die reg om meerderwaardig te voel nie. Ons mag ook nie ruimte skenk aan die geboorte of oplewing van ’n nuwe veronderstelling dat gemeensaamheid gebou kan word deur rassevernedering aan die een kant en rassevergelding aan die ander kant nie. Ons in Suid-Afrika het ’n hoë prys betaal vir die beoefening asook die verdraagsaamheid. Ons moet enige vorm van rassehegemonie teenstaan.

Hoe erg die provokasie ook al by swart mense kan wees wanneer ons rassevergelding soek, ons mag dit nooit weer verdra nie. Aan die ander kant is dit ewe gevaarlik dat ons nasionale geesdrif vir vergifnis en versoening deur wit mense geag word as ’n geleentheid om terug te val in gemaksones van meerderwaardigheid en toe-eiening Ons is dit aan ons toekoms verskuldig om hierdie tendense onmiddellik raak te sien en te besweer. Dit verg dapper leierskap. Ons universiteit het rede om trots te wees op ons prestasies om groter oopheid en toeganklikheid te skep. Die afgelope 5 jaar het ons 61 studente uit lande soos die Soedan, Ethiopië, Kameroen, Botswana en Lesotho gedoktoreer. Boonop het 6 studente uit lande soos Korea en Indië by ons doktorsgrade verwerf en 11 uit lande soos Amerika en Duitsland. Dit is ons trots.

Ons aan die UV is dit aan ons land maar ook aan onsself verskuldig om nederig te bly en, waar nodig, ons hand diep in eie boesem te steek, maar terselfdertyd te beklemtoon dat ons nie gedefinieer wil word deur insidentele vergrype van ’n klein groep misleide studente nie – hoe erg hul optrede ook al is. Ons reken daarmee af, maar ons wil graag onsself erken as deelgenote aan die erfenis van die nasionale sonde van rassisme, maar ’n universiteit wat transformasie aktief nastreef. Ons is trots op ons oopheid en wat daaruit voortspruit. Op die oomblik is ons onsosiale tradisie van herkoms Afrikaans en Sotho en is ons daarop ingestel om, waar doenlik en waar dit vereis word, Engels as internasionale taal in te bou in ons pogings om mekaar te vind eerder om ons trotse kultuur tradisies te vergeet.

DIE raad, die senaat, die rektor, die personeel van die universiteit wil saam met studente en werkers opnuut geleenthede soek om in gesprek met mekaar te bly. Ons wil saam opgewonde bly oor die moontlikheid van heling, groei en transformasie wat die onlangse insident vir ons geskep het.

Artikel in Die Burger, Saterdag 22 Maart 2008

We use cookies to make interactions with our websites and services easy and meaningful. To better understand how they are used, read more about the UFS cookie policy. By continuing to use this site you are giving us your consent to do this.

Accept