Latest News Archive

Please select Category, Year, and then Month to display items
Previous Archive
20 December 2024 | Story Leonie Bolleurs | Photo Supplied
Yolandi Schoeman
Dr Yolandi Schoeman is redefining the future of ecological restoration with innovative solutions for both Earth and space.

Dr Yolandi Schoeman, a Senior Lecturer in Ecological Engineering in the Centre for Mineral Biogeochemistry at the University of the Free State (UFS) and the Ecological Engineering Institute of Africa, was fascinated by the synergy between engineering and the natural sciences from a young age.
 
She said that the potential within ecological engineering to regenerate ecosystems at all scales, from the microscopic to vast landscapes, really drew her in. “This field offers solutions not only for daily sustainability challenges but also for the threats to planetary health and human well-being. However, when I was starting out, ecological engineering wasn't recognised as a formal career path in South Africa, and studying it in the United States wasn't feasible for me at the time. So, I explored various educational paths in civil engineering and natural sciences, aiming to merge these disciplines in my projects and research. My ultimate goal has been to establish and develop the field of ecological engineering both in South Africa and across Africa,” she explained. 

Conventional and extreme ecological engineering

Dr Schoeman’s work in ecological engineering spans two main areas: conventional and extreme ecological engineering. On the conventional side, she says she is focusing on projects like designing constructed wetlands to naturally treat water, implementing urban greening initiatives to cool cities and manage stormwater, and regenerating various habitats to strengthen biodiversity. In terms of extreme ecological engineering, she focuses on developing innovative solutions for ecosystems that have been severely impacted by disasters like industrial accidents or natural calamities. 

Additionally, she is leading efforts in astro-ecological engineering, applying these principles to rehabilitate severely damaged terrestrial environments while exploring their potential for extraterrestrial applications, advancing both sustainability and ecological restoration.

There are two moments in her journey that Dr Schoeman recalled helped shape her career. One was being invited to participate in the 2006 Brightest Young Minds initiative, hosted by the University of Stellenbosch. She said that it was the first platform where she could really develop and share her ideas and vision in ecological engineering. “I contributed to a publication titled Engineering Engineering, which focused on integrating nature into every facet of development and operations. That experience validated my vision of combining engineering and natural systems.”

The other experience came during her studies in Executive Leadership at the Skolkovo School of Management in Moscow. “I was tasked with leading a multidisciplinary, international team that had to create a sustainability strategy for a major international iron, steel and vanadium company. The project pushed me to defend sustainability solutions that would alter the way this industrial giant operated. It was a deeply challenging process that changed my perception of true sustainability and what it means to deliver solutions that are both impactful and make business sense. That moment forced me to step out of the comfort zone of conventional sustainability and reorient my path toward pursuing solutions that seemed almost impossible, but necessary.”

Advancing ecological engineering across Africa

Two of the most important research projects she has been involved in include advancing ecological engineering across Africa and restoring and managing ecosystems that are considered beyond conventional repair. The first project involved establishing an international institution that spearheads various innovative research areas, including exploring floating treatment wetlands, different types of constructed wetlands, and technologies for smarter ecosystem management in urban and rural contexts. “This comprehensive project has substantially elevated the global understanding and application of ecological engineering, addressing a spectrum of sustainability challenges,” she said.

In the second project she worked with a team that tackled severely degraded environments like post-mining landscapes, heavily polluted industrial sites, and areas where ecosystem functionality has been drastically compromised. She also aims to develop the projects further and to collaborate with agencies like NASA to design life-support systems for future space habitats. “These systems are not limited to space applications, but are also designed to address complex planetary health issues in extreme environments on Earth, such as war zones, nuclear disaster areas, and sites affected by climatic catastrophes,” she remarked.

Dr Schoeman is also responsible for the "Astroecological Engineering System" (AES). “This system uniquely integrates terrestrial ecological engineering principles with astro-ecological technologies to deal with some of the most challenging environmental restoration projects on Earth and potentially in future space habitats,” she stated, adding that AES is specifically designed for restoring heavily degraded or contaminated ecosystems – situations where traditional restoration methods are inadequate. 

Pushing the boundaries of what’s possible 

She believes AES is a versatile tool for addressing some of the most daunting environmental challenges we currently face. This passion for handling seemingly insurmountable problems is what drives her work. 

“These are the issues that often push the boundaries of what's possible in ecological engineering. Each project that seems 'impossible' provides an opportunity not just to solve a problem, but to innovate and create methods that can be applied globally. It's about turning what was once thought unachievable into tangible, impactful realities that improve our environment and our relationship with the natural world. I truly believe that humanity holds the pen that can rewrite our future.”

About the future, she says that over the next 15 years she would like to see extreme ecological engineering, supported by astro-ecological insights, evolve into a foundational strategy in global environmental management. This approach will be key in scenarios where traditional restoration methods are inadequate. “My goal is to integrate these advanced, resilient techniques into mainstream disaster response and urban planning processes worldwide, preparing ecosystems and communities to withstand and adapt to future ecological stresses,” she said.

She also envisions a future where the principles of extreme and astro-ecological engineering are routinely taught in academic institutions and incorporated into public policy. “By raising awareness and building expertise on a global scale, I aim to cultivate a new generation of engineers – those who are not only equipped to take on severe environmental crises on Earth but are also prepared for the ecological challenges we may face in space. This ambitious vision drives a shift towards more resilient and adaptive management of Earth's ecosystems, ensuring they thrive amidst the challenges of the 21st century.”

News Archive

Artikel in Die Burger: Steeds is daar die kans vir heling deur Dr Franklin Sonn
2008-04-07

Steeds is daar die kans vir heling

Dr Franklin Sonn - Kanselier van die Universiteit van die Vrystaat en ’n oud-ambassadeur.


TOE gene-navorsers uiteindelik die menslike genoom georden het, is bevind dat menslike wesens inderdaad slegs in minder as 2 % onderling verskil en andersins ooreenstem.

Dít is die goeie nuus.

In die loop van die mens se ontwikkelingsgang en in die proses van ons sosiale organisering is godsdiens-, taal- en kultuurpatrone ontwikkel wat gelei het tot territorium-afbakening en volksvorming waaruit ’n hele geskiedenis van haat, nyd en bloedvergieting ontstaan het het wat ondanks die hoë peil van die beskawing wat die postmoderne mens bereik het, steeds voortwoed.

Dít is die slegte nuus.

Gebeure op die kampus van die Universiteit van die Vrystaat (UV) het ons op onnoemlik tragiese wyse herinner aan ons menslike mislukking dat ons – ondanks die oorheersende ooreenkomste tussen ons – ons liewer op grond van die bykans een persent onderlinge verskil vergrype pleeg wat selfs by diere ondenkbaar is. Dat dit boonop op die kampus van ’n universiteit gebeur, is des te ontstellender.

Dit strek ons universiteit egter tot eer dat die verwagte strafstappe onmiddellik gedoen is en dat geen poging aangewend is om selfverskonend verduidelikings te gee of die kombers oor die kop te trek nie.

IN ’n breër konteks wys prof. Hermann Giliomee tereg daarop dat die tydskrif The Economist ’n opname van Markinor gepubliseer het wat aantoon dat meerderhede in al die gemeenskappe te kenne gee dat rasseverhoudings sedert die koms van die demokrasie verbeter het.

Die afleiding daarvan is dat Suid-Afrika in al sy dimensies op die regte pad is en dat ons in die hoop op ’n beter toekoms vir ons almal voortleef. Die nasionale projek om godsdiens, taal en verskille te eerbiedig maar terselfdertyd ’n heterogene tapisserie van eenheid as nasie te bou is die meeste van ons se erns. Ondanks die terugslag is die universiteit verbind tot hierdie toekomsvisie van transformasie wat herhaaldelik leidinggewend deur die rektor, prof. Frederick Fourie, sowel as sy voorganger, prof. Stef Coetzee, uitgespel is.

Vir die UV gaan dit daarom om die pad van insluiting en eenheid diepgaande te bestuur sodat wit en swart die universiteit as tuiste vir almal sien en ervaar en om die idee van verdringing van een groep deur die ander te vermy of selfs te voorkom dat die toestand geskep word dat een groep in die proses op die vlug slaan. Ons is verbind tot die skepping van ’n nierassige universiteit en nie die toestand dat wittes buite woon en swartes binne of andersom nie.


Ons koester die begrip van medemenslikheid en agting vir ons almal se gelyke menswaardigheid op grond van ons oorheersende menslike ooreenkomste en gedeelde waardes. Ons staan rassisme teen, of dit nou van wit of van swart kom. Ons wil nie aan die eenkant versoening predik maar in waansinnige onderlinge verdeeldheid en agterdog voortleef nie. Almal moet die wonder beleef van die moontlikheid dat ons een kan wees.

Ons waardeer dit opreg dat daar van die kant van ons minister Naledi Pandor paslike veroordeling van die rassevoorval uitgespreek is, maar dat sy onmiddellik die fokus geplaas het op die geleenthede wat die geval vir al ons kampusse maar ook vir ons land bied.

Eweneens ervaar ons die reaksie van die rektore van nasionale universiteite as aandoenlik positief waar die vanselfsprekende veroordeling gepaardgegaan het met die oorheersende geneigdheid om as leiers van meer rassige kampusse intellektuele leiding te probeer gee in die bepaling van waar ons land staan in die hantering van rassisme, ons erfsonde.

Ons is maar alte bewus daarvan dat ons ongelukkige geskiedenis van kolonialisme en apartheid nog vars in die geheue is. In ons euforie oor die koms van die demokrasie, wat gegrond is op ons grondwetlike verklaring van ons eenheid, was ons nietemin miskien naïef om te dink dat ons in werklikheid nou een is. Dit was bloot die aanhef. Jody Kollapen van die Suid-Afrikaanse Menseregtekommissie het iets beet wanneer hy aanvoer dat ons wel versoening omhels het, maar naïef gedink het dat solank ons die konsep op ons lippe neem, dit alles sal regmaak. Ons stem saam dat daar inderdaad steeds baie werk te doen is.

Ons wil te maklik die omvang van die taak om ’n nierassige nasie te bou geringskat. Ons misken heel dikwels die inherente gebrek aan kapasiteit by mense om op hul Godgegewe ooreenkomste te fokus. Dit lyk asof mense veel meer geneig is om verskille, gewaand of eg, te beklemtoon. Dit is ’n deel van ons menslikheid. Daar is ’n ontstentenis van leiding van byvoorbeeld ons kerk. Die kerk verkondig met heilige preweling ons eenheid in Christus, maar verdedig onmiddellik daarna dawerend verdeeldheid in die kerk. Ons pas regstelling in die werkplek toe sonder om werklik aandag te gee aan en bronne beskikbaar te stel vir die hantering van geregverdigde swart woede en sonder om begryplike aanmatiging en meerderwaardigheid te versoen met ewe begryplike wit verydeling en vervreemding.

Ons ag diversiteit as ’n gegewe sonder om genoegsame werk daarvan te maak om die rykheid van ons heterogeniteit in te bou in die nierassige eenheidstaat wat ons voorsien. Ons begaan ook die fout om die erfsonde van rassisme as net ’n Suid-Afrikaanse fenomeen te eien en is geskok as ons opmerk hoe diep die kloof tussen groepe in Amerika steeds lê.

SENATOR BARACK OBAMA se toespraak in Philadelphia spreek tot die hart van die kwessie oor hoe moeilik dit is om medemenslik te wees en hoe ons sukkel om ons in ander skoene te plaas en so eenheid te bou.

Ons vergeet so maklik dat ons versugting na vrede nêrens sal kom as ons nie die aandrang verstaan dat niemand gevra word om af te skuif nie, maar dat mense bloot gevra word om op te skuif sodat almal sitplek kan kry sodat ons sodoende mekaar se menswaardigheid kan voel en verstaan. Ons almal het gelyke aanspraak op Suid-Afrikanerskap. Niemand het die reg om meerderwaardig te voel nie. Ons mag ook nie ruimte skenk aan die geboorte of oplewing van ’n nuwe veronderstelling dat gemeensaamheid gebou kan word deur rassevernedering aan die een kant en rassevergelding aan die ander kant nie. Ons in Suid-Afrika het ’n hoë prys betaal vir die beoefening asook die verdraagsaamheid. Ons moet enige vorm van rassehegemonie teenstaan.

Hoe erg die provokasie ook al by swart mense kan wees wanneer ons rassevergelding soek, ons mag dit nooit weer verdra nie. Aan die ander kant is dit ewe gevaarlik dat ons nasionale geesdrif vir vergifnis en versoening deur wit mense geag word as ’n geleentheid om terug te val in gemaksones van meerderwaardigheid en toe-eiening Ons is dit aan ons toekoms verskuldig om hierdie tendense onmiddellik raak te sien en te besweer. Dit verg dapper leierskap. Ons universiteit het rede om trots te wees op ons prestasies om groter oopheid en toeganklikheid te skep. Die afgelope 5 jaar het ons 61 studente uit lande soos die Soedan, Ethiopië, Kameroen, Botswana en Lesotho gedoktoreer. Boonop het 6 studente uit lande soos Korea en Indië by ons doktorsgrade verwerf en 11 uit lande soos Amerika en Duitsland. Dit is ons trots.

Ons aan die UV is dit aan ons land maar ook aan onsself verskuldig om nederig te bly en, waar nodig, ons hand diep in eie boesem te steek, maar terselfdertyd te beklemtoon dat ons nie gedefinieer wil word deur insidentele vergrype van ’n klein groep misleide studente nie – hoe erg hul optrede ook al is. Ons reken daarmee af, maar ons wil graag onsself erken as deelgenote aan die erfenis van die nasionale sonde van rassisme, maar ’n universiteit wat transformasie aktief nastreef. Ons is trots op ons oopheid en wat daaruit voortspruit. Op die oomblik is ons onsosiale tradisie van herkoms Afrikaans en Sotho en is ons daarop ingestel om, waar doenlik en waar dit vereis word, Engels as internasionale taal in te bou in ons pogings om mekaar te vind eerder om ons trotse kultuur tradisies te vergeet.

DIE raad, die senaat, die rektor, die personeel van die universiteit wil saam met studente en werkers opnuut geleenthede soek om in gesprek met mekaar te bly. Ons wil saam opgewonde bly oor die moontlikheid van heling, groei en transformasie wat die onlangse insident vir ons geskep het.

Artikel in Die Burger, Saterdag 22 Maart 2008

We use cookies to make interactions with our websites and services easy and meaningful. To better understand how they are used, read more about the UFS cookie policy. By continuing to use this site you are giving us your consent to do this.

Accept