Latest News Archive

Please select Category, Year, and then Month to display items
Previous Archive
11 December 2024 | Story Leonie Bolleurs | Photo Supplied
Dr Busisiwe Ntsele
Dr Busisiwe Ntsele earned her joint PhD from the UFS and Vrije Universiteit Amsterdam in the Netherlands. Looking ahead, her mission is to equip graduates with the skills to conduct research that addresses community needs with and by the community, highlighting the mutual benefits of true collaboration.

Dr Busisiwe Ntsele, a first-generation interdisciplinary scholar with a rich background in law, sociology, and human rights, returned to South Africa this year after completing a joint PhD degree between the University of the Free State (UFS) and Vrije Universiteit Amsterdam (VUA) in the Netherlands. Her mission is clear: to plant seeds of hope and drive transformative change in her community.

“My purpose is to share transformative narratives of change by spreading pockets of hope for young black girls who are often perceived to be at the bottom of the barrel in any given society,” says Dr Ntsele.

Her encounter with gender-based violence and involvement in advocacy and mobilisation of communities to stop gender-based violence sparked her passion for human rights and social justice.

Recognised for her contributions to building a just society, Dr Ntsele was awarded the prestigious Desmond Tutu Fellowship by the National Research Foundation, which supported her in pursuing this dual-degree opportunity. The title of her PhD thesis is A Critical Study of Community Engagement at a South African University.

Walking across the stage on Monday 9 December 2024 to receive her PhD during the UFS December Graduation Ceremonies on the Bloemfontein Campus marked the second time Dr Ntsele has celebrated this achievement in 2024. Earlier this year, in June, she defended her PhD in Amsterdam. In addition to her PhD, she holds a Bachelor of Arts in Law (UNESWA), a BA Honours in Industrial Sociology (UJ), and an MA in International Human Rights Law (Wits).

A double-barrel PhD

Speaking about her PhD, Dr Ntsele says the focus of her work was to critically study community engagement in South African universities using the UFS as a case study. “This case study equips us to understand community engagement (CE) and engaged scholarship (ES) within South Africa's higher education context,” she adds.

Her research explored how CE aligns with the UFS vision of supporting social justice, while addressing its broader role in post-apartheid South Africa. Through document analysis, interviews, and observations, she investigated the experiences of community members, students, staff, and policy makers involved in CE programmes.

Completing a joint PhD with four supervisors across two institutions not only exposed her to different skills, experiences, and varying personalities, but also offered a range of benefits. “In my case, it provided access to diverse expertise, research facilities, and methodologies, enriching the academic experience and strengthening innovative, interdisciplinary thinking.” The collaboration expanded her professional networks and connected her with global academic communities.

“As a first-generation student, I was never confident about my capabilities, but such exposure to varied academic systems and cultural perspectives improved my adaptability,” she explained.

“For the first time I saw myself as black, and I was not ashamed of my blackness. Instead, I was determined to put my community on the map by telling stories of hope. This hope inspired me to showcase the rich narratives of communities, highlighting how co-creating solutions alongside them can lead to epistemic justice, decolonisation, and the breaking down of knowledge hierarchy,” she reflects.

Decolonising education

Central to her study is the Meraka community, which beautifully tells the story of students, teachers, and community members who came together to build an indigenous cultural village using traditional methods combined with academic and scientific knowledge. “Meraka is not just a construction project; it’s about building relationships and valuing humility. The Meraka project is a typical example of how we can decolonise education by centring indigenous knowledge and supporting it with scientific research and lived experiences of the community,” she notes.

“By hearing the voices of the people in the community and treating them as equal contributors, my study contributed to an understanding of CE and its potential for co-creative and socially just outcomes in a rapidly evolving South African higher education context,” she states.

In the future, Dr Ntsele plans to pursue postdoctoral research, publish her findings, and advocate for the importance of integrating different forms of knowledge. Her goal is to educate graduates on the value of conducting research that addresses community needs with the community and by the community, emphasising the mutual benefits of such collaborative efforts.

Engaging with communities from start to finish of the project, Dr Ntsele found that universities must recognise the critical role academics play in addressing the invisible power dynamics that hinder engaged scholarship from reaching its full potential. “If universities are to break down institutional cultures, they need to confront normalised power structures and embrace partnerships that are mutually beneficial. They must also start treating communities as equal partners who have their own voice, rather than as blank slates or vulnerable groups in need of empowerment,” says Dr Ntsele. 

Also read and listen

Click to view documentMeraka Blog

Click to view documentNarratives of Change Podcast

Click to view documentCommon Good Digital story

News Archive

You touch a woman, you strike a rock
2004-11-02

Prof. Engela Pretorius van die Departement Sosiologie in die Fakulteit Geesteswetenskappe by die Universiteit van die Vrystaat het die kwessie omtrent feminisme aangespreek tydens haar intreerede met die onderwerp, You touch a woman, you strike a rock: Feminism(s) and emancipation in South Africa .

Prof. Pretorius het gesê: “Die geskiedenis van feminisme oor die algemeen kan in drie fases verdeel word, waarna verwys word as golwe. Eerste-golf-feminisme (19de eeu) het die fokus geplaas op die beskerming van vroueregte in die openbare terrein, spesifiek die reg om te stem, die reg tot onderrig en die reg om middelklas beroepe en professies te betreë.

Vroeë tweede-golf-feminisme word onthou vir hoe dit moederskap geteoretiseer het as synde ‘n onderdrukkende instelling. Slagspreuke van die 1970s was die persoonlike is polities en susterskap is magtig. Prof. Pretorius sê beide slagspreuke bevestig die idee dat vroue universeel onderdruk en uitgebuit word en slegs deur erkenning van dié situasie kan vroue die strukture wat hul onderdruk verander.

‘n Belangrike aspek van die derde golf van die feminisme-teorie is post-moderne feminisme wat diversiteit en verskille onderstreep. Die poging van hierdie feministe is afgestem op alle vorme van onderdrukking. Vroue van kleur het ook hul ontevredenheid uitgespreek gedurende die derde-golf-feminisme. Die feminisme van vroue van kleur word gekenmerk deur verskeie kwessies en talryke intellektuele standpuntinnames wat neerslaga vind in verskillende terme, soos Afrika feminisme of ‘womanism, sê prof. Pretorius.

Afrika-feminisme dui protes aan teen die wit/westerse geskiedenis en die wit/westerse dominansie binne feminisme. Afrika-vroue het besef dat hul onderdrukking verskillend is van dié van wit vroue en daarom is ‘n ander proses van bevryding nodig. Die Westerse feministiese praktyk om swart vroue by die bestaande feministiese ontologie te voeg, is nie voldoende nie omdat hul unieke ondervindings van slawerny, kolonialisme, onderdrukking deur mans en armoede nie uitgedruk word nie.

‘Womanism’ het tot stand gekom as gevolg van ‘n eksplisiete rassekritiek teen feminisme. Dit is ten gunste van die positiewe uitbeelding van swart mense. Dit word gekenmerk deur kulturele kontekstualisasie, die sentraliteit van die gesin en die belangrikheid daarvan om mans in te sluit.

Die geskiedenis van vroue in Suid-Afrika is verwant aan hul geskiedenis van onderdrukking as gevolg van patriargie. Vroue van verskillende rasse, kulture en klasse het patriargie op verskillende wyses in en variërende mate van erns ervaar. Onder voor-koloniale patriargie het vroue min sê gehad oor huwelikskeuses omdat mans dié besluite gedomineer het.

Die Nederlandse en Britse patriargale erfenis het neerslag gevind in die ideologie van die volksmoeder. Onderwyl dit veral manlike skrywers was wat die beeld van die vrou as versorger en tuisteskepper bevorder het, het vroue self ook hieraan ‘n aandeel gehad, sodat die volksmoeder volwaardig deel geword het van die Afrikaner nasionalistiese mitologie. Alhoewel middel- en werkersklas vroue met dié beeld geïdentifiseer het, het nie alle Afrikaanse vroue die ideologie aanvaar nie.

Onder die Victoriaanse erfenis was Britse vroue beperk to die private eerder as die openbare lewe. Die skeefgetrekte onderrigsisteem wat vroue in huishoudelike loopbane gekanaliseer het, die mag van mans oor hul vroue se eiendom en ‘n tekort aan toegang tot mag en geld het verseker dat vroue by die huis gebly het.

Wit Engelssprekende-vroue het die grootste geleentheid gehad om patriargie uit te daag vanweë hul toegang tot onderwys en die blootstelling aan liberale waardes, sê prof. Pretorius. Liberale vroue soos Helen Joseph en Helen Suzman het ‘n belangrike rol gespeel om in 1930 stemreg vir wit vroue in Suid-Afrika te verseker en het voortgegaan om ‘n rol te speel in die bevryding van swart vroue gedurende die vryheidstryd.

Die feminisme wat onder swart vroue ontwikkel het, was ‘n erkenning van die gemeenskaplike stryd met swart mans om die verwydering van die juk van eksterne onderdrukking en eksploitasie. Swart vroue in aktiewe en onafhanlike politiese rolle het tegelykertyd mans se aannames omtrent hul meerderwaardigheid asook die rassewette van die staat uitgedaag. Daarom kan ons sê dat die feminisme wat hier ontwikkel het, te voorskyn gekom het as gevolg van vroue se betrokkenheid by en toewyding tot nasionale bevryding, sê prof. Pretorius.

Institusionalisering is nie herlei tot magsvoordele nie, want gelykheid is nie in beleidsprogramme geïnkorporeer nie. Die hervestiging van sleutel aktiviste van die vrouebeweging in die regering het die stryd om genderbillikheid verander na ‘n projek wat deur die regering gelei word, sê prof. Pretorius. Ongelukkig word terreine van verandering buite die grense van die regering verwaarloos. Dit kan slegs aangespreek word deur ‘n aktiewe en feministiese stem in die burgerlike samelewing.

“Dit is my oortuiging dat formele instellings vir vroue binne die staat oor die lang termyn slegs effektief kan wees indien daar ‘n effektiewe feministiese vroue-beweging buite die staat in stand gehou word wat die grondslag waarop sosiale beleid gevorm word, kan uitdaag en bevraagteken. Daarom, A luta continua (die stryd duur voort),” sê prof. Pretorius.

Mediaverklaring
Uitgereik deur: Lacea Loader
Mediaverteenwoordiger
Tel: (051) 401-2584
Sel: 083 645 2454
E-pos: loaderl.stg@mail.uovs.ac.za
2 November 2004

We use cookies to make interactions with our websites and services easy and meaningful. To better understand how they are used, read more about the UFS cookie policy. By continuing to use this site you are giving us your consent to do this.

Accept