Latest News Archive

Please select Category, Year, and then Month to display items
Previous Archive
23 February 2024 | Story Leonie Bolleurs | Photo SUPPLIED
Tebogo Motsei
Tebogo Motsei, a PhD student in Physics at the UFS, has been awarded the prestigious CV Raman International Fellowship for African Researchers.

Imagine a supercapacitor/battery made right here in South Africa that could change the way we store energy for the better. A product that can store energy in real time, thus solving energy problems as they happen, which makes a huge difference especially during power outages. A product that is not just good for the environment – transitioning away from lithium-ion batteries – but that can also create jobs and boost the local economy.

What we are talking about is a type of technology known as a sodium-ion supercapacitor/battery, which is the focus of Tebogo Motsei’s research. This technology serves as a power source for lighting, power plants, cars, and phones. Motsei, a PhD student in the Department of Physics on the Qwaqwa Campus of the University of the Free State (UFS), explains that – unlike lithium batteries, which have undergone extensive research and are expensive to produce – they are conducting experimental work and characterisations to determine if sodium-ion supercapacitor/batteries can perform as well or even better, using more affordable and eco-friendly materials.

“Our results, inspired by the urgent need for improved energy storage solutions in South Africa amid its energy challenges, have been very promising. We have successfully developed a sodium-ion supercapacitor/battery that stores as much energy as a lithium-ion battery. Moreover, it was crafted from recycled materials, making it a more cost-effective and environmentally friendly option,” states Motsei, adding that their battery is unique, as no one else in the world has created anything quite like it, despite numerous attempts.

She is also pleased with this supercapacitor/battery’s ability to repair itself. Motsei explains, “Imagine if your toy could fix itself whenever it got broken – that's kind of what our sodium-ion supercapacitor/battery does!”

Motsei is part of a group of scientists in the Department of Physics at the UFS who are working on this research and who have published a scientific article on their work, titled Composite super-capacitor/Na-ion battery with self-healing Fe–Cr alloy electrodes. 

“We're proud of what we have accomplished,” she remarks.

Fellowship: a dream come true

Being part of this impactful research contributed to Motsei receiving the prestigious CV Raman International Fellowship for African Researchers (2023). The fellowship is for African researchers engaged in research at an African institution, providing opportunities for research collaboration in India. Motsei will be the only candidate from South Africa.

This award is merit-based. Motsei attributes her selection to factors such as her strong academic record, research accomplishments, and innovative approach to solving complex problems. She also believes her experience in research, collaboration, and publication reflects her potential to make meaningful contributions to the field during the fellowship period. 

Another key factor contributing to her selection for this fellowship is her skill in fabricating actual devices/prototypes. “The hands-on nature of this research, allowing me to create devices from scratch, has always been my passion. Making my first device – the ‘Magnetron Sputtering Unit’ – during my master’s studies, was a turning point. It made me realise that I had made the best decision ever by choosing this research field. I'm truly passionate about my work,” says Motsei. 

For her PhD studies, she is supervised by Prof Richard Ocaya, Associate Professor in the Department of Physics, and co-supervised by Dr Kamohelo Tshabalala, Senior Lecturer in the Department of Physics. Prof Ocaya, proud of Motsei’s achievements, believes that this fellowship not only serves as a great motivation for students – especially on the Qwaqwa Campus – but also highlights the global relevance of the UFS, particularly the Department of Physics.

Motsei says receiving this fellowship is a dream come true and a profound, life-changing moment for her. “I feel deeply honoured to be concluding this programme at the CSIR-Electrochemical Research Institute, the host institution in India, under the guidance of Prof Arul Manuel Stephan, whose invaluable assistance has been instrumental in my preparations.” Motsei also expressed her gratitude towards everyone who has supported her during this process, including Sudhir Kumar from the Indian Embassy in Pretoria.

“I am excited about how I can use this opportunity to make a difference. Whether it’s tackling significant global energy issues or finding new ways to solve everyday problems, I know this fellowship will give me the tools and support needed to make a real impact. Overall, I see this fellowship as a stepping stone to exciting new opportunities and adventures in the world of research,” she comments.

Making a meaningful impact

Motsei will be leaving for India on 23 February for a period of six months. She is excited about this new chapter in her research journey. “This fellowship will enhance my abilities as a scientist and leader in physics, providing me with essential skills, connections, and experience to make a meaningful impact in science and energy. I'm genuinely happy about this opportunity, which I thank God for.”

  • Sir Chandrasekhara Venkata Raman, after whom the fellowship is named, was a renowned Indian physicist who made great contributions to physics, winning many prizes and awards, including the 1930 Nobel Prize in Physics. He was known for his work in the field of light scattering and was the first Asian and non-European to receive a Nobel prize in any branch of science. 

News Archive

Artikel in Die Burger: Steeds is daar die kans vir heling deur Dr Franklin Sonn
2008-04-07

Steeds is daar die kans vir heling

Dr Franklin Sonn - Kanselier van die Universiteit van die Vrystaat en ’n oud-ambassadeur.


TOE gene-navorsers uiteindelik die menslike genoom georden het, is bevind dat menslike wesens inderdaad slegs in minder as 2 % onderling verskil en andersins ooreenstem.

Dít is die goeie nuus.

In die loop van die mens se ontwikkelingsgang en in die proses van ons sosiale organisering is godsdiens-, taal- en kultuurpatrone ontwikkel wat gelei het tot territorium-afbakening en volksvorming waaruit ’n hele geskiedenis van haat, nyd en bloedvergieting ontstaan het het wat ondanks die hoë peil van die beskawing wat die postmoderne mens bereik het, steeds voortwoed.

Dít is die slegte nuus.

Gebeure op die kampus van die Universiteit van die Vrystaat (UV) het ons op onnoemlik tragiese wyse herinner aan ons menslike mislukking dat ons – ondanks die oorheersende ooreenkomste tussen ons – ons liewer op grond van die bykans een persent onderlinge verskil vergrype pleeg wat selfs by diere ondenkbaar is. Dat dit boonop op die kampus van ’n universiteit gebeur, is des te ontstellender.

Dit strek ons universiteit egter tot eer dat die verwagte strafstappe onmiddellik gedoen is en dat geen poging aangewend is om selfverskonend verduidelikings te gee of die kombers oor die kop te trek nie.

IN ’n breër konteks wys prof. Hermann Giliomee tereg daarop dat die tydskrif The Economist ’n opname van Markinor gepubliseer het wat aantoon dat meerderhede in al die gemeenskappe te kenne gee dat rasseverhoudings sedert die koms van die demokrasie verbeter het.

Die afleiding daarvan is dat Suid-Afrika in al sy dimensies op die regte pad is en dat ons in die hoop op ’n beter toekoms vir ons almal voortleef. Die nasionale projek om godsdiens, taal en verskille te eerbiedig maar terselfdertyd ’n heterogene tapisserie van eenheid as nasie te bou is die meeste van ons se erns. Ondanks die terugslag is die universiteit verbind tot hierdie toekomsvisie van transformasie wat herhaaldelik leidinggewend deur die rektor, prof. Frederick Fourie, sowel as sy voorganger, prof. Stef Coetzee, uitgespel is.

Vir die UV gaan dit daarom om die pad van insluiting en eenheid diepgaande te bestuur sodat wit en swart die universiteit as tuiste vir almal sien en ervaar en om die idee van verdringing van een groep deur die ander te vermy of selfs te voorkom dat die toestand geskep word dat een groep in die proses op die vlug slaan. Ons is verbind tot die skepping van ’n nierassige universiteit en nie die toestand dat wittes buite woon en swartes binne of andersom nie.


Ons koester die begrip van medemenslikheid en agting vir ons almal se gelyke menswaardigheid op grond van ons oorheersende menslike ooreenkomste en gedeelde waardes. Ons staan rassisme teen, of dit nou van wit of van swart kom. Ons wil nie aan die eenkant versoening predik maar in waansinnige onderlinge verdeeldheid en agterdog voortleef nie. Almal moet die wonder beleef van die moontlikheid dat ons een kan wees.

Ons waardeer dit opreg dat daar van die kant van ons minister Naledi Pandor paslike veroordeling van die rassevoorval uitgespreek is, maar dat sy onmiddellik die fokus geplaas het op die geleenthede wat die geval vir al ons kampusse maar ook vir ons land bied.

Eweneens ervaar ons die reaksie van die rektore van nasionale universiteite as aandoenlik positief waar die vanselfsprekende veroordeling gepaardgegaan het met die oorheersende geneigdheid om as leiers van meer rassige kampusse intellektuele leiding te probeer gee in die bepaling van waar ons land staan in die hantering van rassisme, ons erfsonde.

Ons is maar alte bewus daarvan dat ons ongelukkige geskiedenis van kolonialisme en apartheid nog vars in die geheue is. In ons euforie oor die koms van die demokrasie, wat gegrond is op ons grondwetlike verklaring van ons eenheid, was ons nietemin miskien naïef om te dink dat ons in werklikheid nou een is. Dit was bloot die aanhef. Jody Kollapen van die Suid-Afrikaanse Menseregtekommissie het iets beet wanneer hy aanvoer dat ons wel versoening omhels het, maar naïef gedink het dat solank ons die konsep op ons lippe neem, dit alles sal regmaak. Ons stem saam dat daar inderdaad steeds baie werk te doen is.

Ons wil te maklik die omvang van die taak om ’n nierassige nasie te bou geringskat. Ons misken heel dikwels die inherente gebrek aan kapasiteit by mense om op hul Godgegewe ooreenkomste te fokus. Dit lyk asof mense veel meer geneig is om verskille, gewaand of eg, te beklemtoon. Dit is ’n deel van ons menslikheid. Daar is ’n ontstentenis van leiding van byvoorbeeld ons kerk. Die kerk verkondig met heilige preweling ons eenheid in Christus, maar verdedig onmiddellik daarna dawerend verdeeldheid in die kerk. Ons pas regstelling in die werkplek toe sonder om werklik aandag te gee aan en bronne beskikbaar te stel vir die hantering van geregverdigde swart woede en sonder om begryplike aanmatiging en meerderwaardigheid te versoen met ewe begryplike wit verydeling en vervreemding.

Ons ag diversiteit as ’n gegewe sonder om genoegsame werk daarvan te maak om die rykheid van ons heterogeniteit in te bou in die nierassige eenheidstaat wat ons voorsien. Ons begaan ook die fout om die erfsonde van rassisme as net ’n Suid-Afrikaanse fenomeen te eien en is geskok as ons opmerk hoe diep die kloof tussen groepe in Amerika steeds lê.

SENATOR BARACK OBAMA se toespraak in Philadelphia spreek tot die hart van die kwessie oor hoe moeilik dit is om medemenslik te wees en hoe ons sukkel om ons in ander skoene te plaas en so eenheid te bou.

Ons vergeet so maklik dat ons versugting na vrede nêrens sal kom as ons nie die aandrang verstaan dat niemand gevra word om af te skuif nie, maar dat mense bloot gevra word om op te skuif sodat almal sitplek kan kry sodat ons sodoende mekaar se menswaardigheid kan voel en verstaan. Ons almal het gelyke aanspraak op Suid-Afrikanerskap. Niemand het die reg om meerderwaardig te voel nie. Ons mag ook nie ruimte skenk aan die geboorte of oplewing van ’n nuwe veronderstelling dat gemeensaamheid gebou kan word deur rassevernedering aan die een kant en rassevergelding aan die ander kant nie. Ons in Suid-Afrika het ’n hoë prys betaal vir die beoefening asook die verdraagsaamheid. Ons moet enige vorm van rassehegemonie teenstaan.

Hoe erg die provokasie ook al by swart mense kan wees wanneer ons rassevergelding soek, ons mag dit nooit weer verdra nie. Aan die ander kant is dit ewe gevaarlik dat ons nasionale geesdrif vir vergifnis en versoening deur wit mense geag word as ’n geleentheid om terug te val in gemaksones van meerderwaardigheid en toe-eiening Ons is dit aan ons toekoms verskuldig om hierdie tendense onmiddellik raak te sien en te besweer. Dit verg dapper leierskap. Ons universiteit het rede om trots te wees op ons prestasies om groter oopheid en toeganklikheid te skep. Die afgelope 5 jaar het ons 61 studente uit lande soos die Soedan, Ethiopië, Kameroen, Botswana en Lesotho gedoktoreer. Boonop het 6 studente uit lande soos Korea en Indië by ons doktorsgrade verwerf en 11 uit lande soos Amerika en Duitsland. Dit is ons trots.

Ons aan die UV is dit aan ons land maar ook aan onsself verskuldig om nederig te bly en, waar nodig, ons hand diep in eie boesem te steek, maar terselfdertyd te beklemtoon dat ons nie gedefinieer wil word deur insidentele vergrype van ’n klein groep misleide studente nie – hoe erg hul optrede ook al is. Ons reken daarmee af, maar ons wil graag onsself erken as deelgenote aan die erfenis van die nasionale sonde van rassisme, maar ’n universiteit wat transformasie aktief nastreef. Ons is trots op ons oopheid en wat daaruit voortspruit. Op die oomblik is ons onsosiale tradisie van herkoms Afrikaans en Sotho en is ons daarop ingestel om, waar doenlik en waar dit vereis word, Engels as internasionale taal in te bou in ons pogings om mekaar te vind eerder om ons trotse kultuur tradisies te vergeet.

DIE raad, die senaat, die rektor, die personeel van die universiteit wil saam met studente en werkers opnuut geleenthede soek om in gesprek met mekaar te bly. Ons wil saam opgewonde bly oor die moontlikheid van heling, groei en transformasie wat die onlangse insident vir ons geskep het.

Artikel in Die Burger, Saterdag 22 Maart 2008

We use cookies to make interactions with our websites and services easy and meaningful. To better understand how they are used, read more about the UFS cookie policy. By continuing to use this site you are giving us your consent to do this.

Accept