Latest News Archive

Please select Category, Year, and then Month to display items
Previous Archive
06 February 2024 | Story Dr Munita Dunn-Coetzee | Photo SUPPLIED
Munita Dunn-Coetzee
Dr Munita Dunn-Coetzee is Director: Student Counselling and Development, Division of Student Affairs, University of the Free State.

Opinion Article by Dr Munita Dunn-Coetzee, Director: Student Counselling and Development, Division of Student Affairs, University of the Free State.

The discovery of two hidden rooms with disturbing images and materials at Wilgenhof Men’s Residence (Stellenbosch University) last month has rekindled conversations about hazing and hazing practices. Wilgenhof, with a manifesto emphasising it as a place of belonging where all are free to be themselves, is described as a ‘house of horrors’, as punishment was seemingly doled out to male students as determined by an informal disciplinary committee.

Hazing is an ancient, universal practice. In society, whether past or modern, the need to join a group is an aspect of humanity. Hazing in educational institutions tends to occur as part of the hidden curriculum and manifests in a cyclical nature, for example, at the beginning of an academic year. A number or practices are associated with joining groups – it may take the form of a rite of passage, a ceremony, hazing, or paying a fee. The goal of participating in hazing activities is to be admitted and accepted in the group. By participating, prospective members can also prove their commitment to the group. When people freely choose to undergo a difficult initiation, it often increases their commitment and group cohesion – they need to believe the price of membership was worth it. The whole point of hazing is to build solidarity between members of a group.

Successfully navigating intimate, reciprocal relationships

The cohort of students joining higher education in South Africa typically fall in the 18- to 25-year-old range, and thus within the developmental phase of emerging adulthood. Erik Erikson, a German American child psychoanalyst known for his theory on psychosocial development of human beings, emphasised that this stage of development is about successfully navigating intimate, reciprocal relationships with others. A developmental need at university is therefore to fit in, to belong to a group, and to be part of campus activities – it brings security and protection. Hazing, however traumatising or painful, fulfils a developmental need.

Research has shown that the length of time for young people to actually create a personal identity has increased to the mid-to-late 20s. Emerging adulthood in Western culture can therefore be a time of shifting identities. This brings about a continued risk of experimentation with unhealthy behaviour. They are no longer minors and are faced with two additional life challenges: increased adult responsibilities and decreased familial support. From the onset of puberty through age 25, the adolescent brain undergoes profound changes in structure and function. A core element in the journey to adulthood involves the attainment of autonomy – on an emotional and behavioural level – learning to make your own decisions and manage your own emotions. Another developmental need is thereby met through hazing practices. 

Psychological consequences of hazing

While a few hazing rituals may appear mildly risky, many rituals cross the line. It is believed that humans are psychologically wired to form social groups in response to a threat, and this is what makes hazing effective in creating group identity. Despite the fact that hazing is potentially fatal and emotionally damaging, it is also believed that new students should have the same hazing experience as their predecessors. The hazing culture is therefore reproduced and enforced.

The psychological consequences of hazing can be rife. The concept of hazing is built upon psychological manipulation, degradation, and humiliation. Negative consequences that might have lasting effects include sleep problems, difficulty forming relationships, difficulty trusting others, decreased self-esteem, depressive tendencies, anxiety, self-harming tendencies, as well as academic underperformance. Unfortunately, hazing can also consist of social isolation, forced exercise, excessive drinking, and activities with a sexual innuendo. This results in embarrassing, abusive, exploitative, and dangerous activities. 

A student who has experienced hazing might feel a loss of control and empowerment, feeling more like a victim than before the hazing. This may appear directly after the hazing or later. Students who might have experienced traumatic events prior to hazing are more at risk for negative psychological reactions to hazing. This also applies to students witnessing hazing. They may experience feelings of guilt and shame for not having intervened to assist the hazing victim. And ironically, those who initiate hazing are not horrible, malicious human beings. They may believe the actions are expected of them and that they are carrying on a tradition for their residence. Those who haze others may also experience some of the same psychological consequences. We need to also remember that these psychological consequences would be significantly exacerbated should a student pass away due to a hazing-related activity. 

Will you still send him?

The focus thus far has been on the student, but what about the student’s parents, caregivers, and support system? Within the South African education system, not all South Africans have access to higher education. As a student finishing Grade 12, your dream is to enter tertiary education and to become the one breaking the cycle of poverty. Despite claiming that a university is a welcoming community assisting students to optimise their potential, hazardous hazing activities – such as the current discourse on Wilgenhof’s ‘house of horrors’ – have far-reaching negative physical and psychological consequences for both parents and students. 

Joining any group or team should not mean sacrificing your psychological health and well-being. It should be optimising your sense of self and enriching you systemically. If your son has been accepted at Wilgenhof Men’s Residence for 2024, will you still send him?

News Archive

Artikel in Die Burger: Steeds is daar die kans vir heling deur Dr Franklin Sonn
2008-04-07

Steeds is daar die kans vir heling

Dr Franklin Sonn - Kanselier van die Universiteit van die Vrystaat en ’n oud-ambassadeur.


TOE gene-navorsers uiteindelik die menslike genoom georden het, is bevind dat menslike wesens inderdaad slegs in minder as 2 % onderling verskil en andersins ooreenstem.

Dít is die goeie nuus.

In die loop van die mens se ontwikkelingsgang en in die proses van ons sosiale organisering is godsdiens-, taal- en kultuurpatrone ontwikkel wat gelei het tot territorium-afbakening en volksvorming waaruit ’n hele geskiedenis van haat, nyd en bloedvergieting ontstaan het het wat ondanks die hoë peil van die beskawing wat die postmoderne mens bereik het, steeds voortwoed.

Dít is die slegte nuus.

Gebeure op die kampus van die Universiteit van die Vrystaat (UV) het ons op onnoemlik tragiese wyse herinner aan ons menslike mislukking dat ons – ondanks die oorheersende ooreenkomste tussen ons – ons liewer op grond van die bykans een persent onderlinge verskil vergrype pleeg wat selfs by diere ondenkbaar is. Dat dit boonop op die kampus van ’n universiteit gebeur, is des te ontstellender.

Dit strek ons universiteit egter tot eer dat die verwagte strafstappe onmiddellik gedoen is en dat geen poging aangewend is om selfverskonend verduidelikings te gee of die kombers oor die kop te trek nie.

IN ’n breër konteks wys prof. Hermann Giliomee tereg daarop dat die tydskrif The Economist ’n opname van Markinor gepubliseer het wat aantoon dat meerderhede in al die gemeenskappe te kenne gee dat rasseverhoudings sedert die koms van die demokrasie verbeter het.

Die afleiding daarvan is dat Suid-Afrika in al sy dimensies op die regte pad is en dat ons in die hoop op ’n beter toekoms vir ons almal voortleef. Die nasionale projek om godsdiens, taal en verskille te eerbiedig maar terselfdertyd ’n heterogene tapisserie van eenheid as nasie te bou is die meeste van ons se erns. Ondanks die terugslag is die universiteit verbind tot hierdie toekomsvisie van transformasie wat herhaaldelik leidinggewend deur die rektor, prof. Frederick Fourie, sowel as sy voorganger, prof. Stef Coetzee, uitgespel is.

Vir die UV gaan dit daarom om die pad van insluiting en eenheid diepgaande te bestuur sodat wit en swart die universiteit as tuiste vir almal sien en ervaar en om die idee van verdringing van een groep deur die ander te vermy of selfs te voorkom dat die toestand geskep word dat een groep in die proses op die vlug slaan. Ons is verbind tot die skepping van ’n nierassige universiteit en nie die toestand dat wittes buite woon en swartes binne of andersom nie.


Ons koester die begrip van medemenslikheid en agting vir ons almal se gelyke menswaardigheid op grond van ons oorheersende menslike ooreenkomste en gedeelde waardes. Ons staan rassisme teen, of dit nou van wit of van swart kom. Ons wil nie aan die eenkant versoening predik maar in waansinnige onderlinge verdeeldheid en agterdog voortleef nie. Almal moet die wonder beleef van die moontlikheid dat ons een kan wees.

Ons waardeer dit opreg dat daar van die kant van ons minister Naledi Pandor paslike veroordeling van die rassevoorval uitgespreek is, maar dat sy onmiddellik die fokus geplaas het op die geleenthede wat die geval vir al ons kampusse maar ook vir ons land bied.

Eweneens ervaar ons die reaksie van die rektore van nasionale universiteite as aandoenlik positief waar die vanselfsprekende veroordeling gepaardgegaan het met die oorheersende geneigdheid om as leiers van meer rassige kampusse intellektuele leiding te probeer gee in die bepaling van waar ons land staan in die hantering van rassisme, ons erfsonde.

Ons is maar alte bewus daarvan dat ons ongelukkige geskiedenis van kolonialisme en apartheid nog vars in die geheue is. In ons euforie oor die koms van die demokrasie, wat gegrond is op ons grondwetlike verklaring van ons eenheid, was ons nietemin miskien naïef om te dink dat ons in werklikheid nou een is. Dit was bloot die aanhef. Jody Kollapen van die Suid-Afrikaanse Menseregtekommissie het iets beet wanneer hy aanvoer dat ons wel versoening omhels het, maar naïef gedink het dat solank ons die konsep op ons lippe neem, dit alles sal regmaak. Ons stem saam dat daar inderdaad steeds baie werk te doen is.

Ons wil te maklik die omvang van die taak om ’n nierassige nasie te bou geringskat. Ons misken heel dikwels die inherente gebrek aan kapasiteit by mense om op hul Godgegewe ooreenkomste te fokus. Dit lyk asof mense veel meer geneig is om verskille, gewaand of eg, te beklemtoon. Dit is ’n deel van ons menslikheid. Daar is ’n ontstentenis van leiding van byvoorbeeld ons kerk. Die kerk verkondig met heilige preweling ons eenheid in Christus, maar verdedig onmiddellik daarna dawerend verdeeldheid in die kerk. Ons pas regstelling in die werkplek toe sonder om werklik aandag te gee aan en bronne beskikbaar te stel vir die hantering van geregverdigde swart woede en sonder om begryplike aanmatiging en meerderwaardigheid te versoen met ewe begryplike wit verydeling en vervreemding.

Ons ag diversiteit as ’n gegewe sonder om genoegsame werk daarvan te maak om die rykheid van ons heterogeniteit in te bou in die nierassige eenheidstaat wat ons voorsien. Ons begaan ook die fout om die erfsonde van rassisme as net ’n Suid-Afrikaanse fenomeen te eien en is geskok as ons opmerk hoe diep die kloof tussen groepe in Amerika steeds lê.

SENATOR BARACK OBAMA se toespraak in Philadelphia spreek tot die hart van die kwessie oor hoe moeilik dit is om medemenslik te wees en hoe ons sukkel om ons in ander skoene te plaas en so eenheid te bou.

Ons vergeet so maklik dat ons versugting na vrede nêrens sal kom as ons nie die aandrang verstaan dat niemand gevra word om af te skuif nie, maar dat mense bloot gevra word om op te skuif sodat almal sitplek kan kry sodat ons sodoende mekaar se menswaardigheid kan voel en verstaan. Ons almal het gelyke aanspraak op Suid-Afrikanerskap. Niemand het die reg om meerderwaardig te voel nie. Ons mag ook nie ruimte skenk aan die geboorte of oplewing van ’n nuwe veronderstelling dat gemeensaamheid gebou kan word deur rassevernedering aan die een kant en rassevergelding aan die ander kant nie. Ons in Suid-Afrika het ’n hoë prys betaal vir die beoefening asook die verdraagsaamheid. Ons moet enige vorm van rassehegemonie teenstaan.

Hoe erg die provokasie ook al by swart mense kan wees wanneer ons rassevergelding soek, ons mag dit nooit weer verdra nie. Aan die ander kant is dit ewe gevaarlik dat ons nasionale geesdrif vir vergifnis en versoening deur wit mense geag word as ’n geleentheid om terug te val in gemaksones van meerderwaardigheid en toe-eiening Ons is dit aan ons toekoms verskuldig om hierdie tendense onmiddellik raak te sien en te besweer. Dit verg dapper leierskap. Ons universiteit het rede om trots te wees op ons prestasies om groter oopheid en toeganklikheid te skep. Die afgelope 5 jaar het ons 61 studente uit lande soos die Soedan, Ethiopië, Kameroen, Botswana en Lesotho gedoktoreer. Boonop het 6 studente uit lande soos Korea en Indië by ons doktorsgrade verwerf en 11 uit lande soos Amerika en Duitsland. Dit is ons trots.

Ons aan die UV is dit aan ons land maar ook aan onsself verskuldig om nederig te bly en, waar nodig, ons hand diep in eie boesem te steek, maar terselfdertyd te beklemtoon dat ons nie gedefinieer wil word deur insidentele vergrype van ’n klein groep misleide studente nie – hoe erg hul optrede ook al is. Ons reken daarmee af, maar ons wil graag onsself erken as deelgenote aan die erfenis van die nasionale sonde van rassisme, maar ’n universiteit wat transformasie aktief nastreef. Ons is trots op ons oopheid en wat daaruit voortspruit. Op die oomblik is ons onsosiale tradisie van herkoms Afrikaans en Sotho en is ons daarop ingestel om, waar doenlik en waar dit vereis word, Engels as internasionale taal in te bou in ons pogings om mekaar te vind eerder om ons trotse kultuur tradisies te vergeet.

DIE raad, die senaat, die rektor, die personeel van die universiteit wil saam met studente en werkers opnuut geleenthede soek om in gesprek met mekaar te bly. Ons wil saam opgewonde bly oor die moontlikheid van heling, groei en transformasie wat die onlangse insident vir ons geskep het.

Artikel in Die Burger, Saterdag 22 Maart 2008

We use cookies to make interactions with our websites and services easy and meaningful. To better understand how they are used, read more about the UFS cookie policy. By continuing to use this site you are giving us your consent to do this.

Accept