Latest News Archive

Please select Category, Year, and then Month to display items
Previous Archive
23 July 2024 Photo Barend Nagel
Nhlanhla Simelane
Nhlanhla Simelane is a second-year Language Practice student, majoring in South African Sign Language. He is also a former Chairperson of Signals – a student association that is aimed at promoting SASL and Deaf awareness.

Opinion article by Nhlanhla Simelane, Student Assistant: South African Sign Language and Deaf Studies, Faculty: The Humanities, University of the Free State.

It has been a year since the president signed off on the amendment bill to include South African Sign Language (SASL) as one of the country’s official languages. And one may wonder, what has changed since then? After all, many individuals and organisations, including the Deaf Federation of South Africa (DeafSA), the National Institute for the Deaf (NID), and Deaf rights activists from the Deaf community, believed that official recognition of sign language would lead to significant developments for SASL and the Deaf community.

Since then, SASL has mostly benefited from exposure from the SASL Indabas that PanSALB held on 9-10 March 2023 and another one on the 1-2 February this year. These Indabas were aimed at “discussing the standardisation of SASL and mapping a way forward”. They included several stakeholders, including our very own institution. They also had an impact on the development of SASL in various institutions, including UNISA and University of Cape Town (UCT), and it is hoped that this influence will extend to other institutions.

However, one must not overlook the fact that despite being a minority language, SASL already enjoyed significant language rights. For example, the South African Schools Act recognised it as an official language in 1996. The Use of Official Languages Act of 2012 provided another benefit that was not even enjoyed by the other 11 official languages; with this act, state entities had to establish a language policy outlining the use of official languages for public communication, specifically if a member of the public chose SASL as their preferred language. It also benefited from protection under the South African Sign Language Charter, launched by the SASL NLB (National Language Board) in 2020, roughly three years before it became official. Even Prof Theodorus du Plessis, Professor Emeritus in the Department of South African Sign Language and Deaf Studies, University of the Free State (UFS), in a previous opinion article, mentioned that there would be little to gain from officially recognising SASL, aside from the added symbolism associated with such a move. As a matter of fact, SASL had more to lose than gain due to its official recognition, as you will learn later in the article.

A human rights level

On a human rights level, which is more relevant to those living with hearing impairments in the country, the officialisation of SASL still had no significant effect on any of their human rights. This is simply because these persons already enjoyed their rights. However, what the officialisation cost the Deaf community* is the privilege as mentioned earlier that the Use of Official Languages Act of 2012 provided – users of SASL having the right to choose SASL as their language of interaction with the state – the very one that official languages do not enjoy. This is thus a disadvantage to the Deaf community, considering that they already suffer from a lack of interpreters in the county. An article by Nicky Bezuidenhout early this year highlighted that there is a “lack of access to crucial services like healthcare and justice due to a shortage of qualified South African Sign Language (SASL) interpreters”. Therefore, many Deaf people rely on untrained or unqualified individuals and mostly even family members to act as interpreters. This was mostly the case in my life, being a CODA (Child of a Deaf Adult) and having to interpret for my parents. And besides my proficiency in SASL, there was still the matter of a breach of confidentiality. This is a common problem for many people. Therefore, more SASL interpreters (SASLi) are needed. Additionally, it is up to everyone to take it upon themselves to learn SASL through the various provisions that are available today.

More development for SASL as a language

Thankfully, the UFS, among a few other institutions such as the Wits University, North-West University as well as the Durban University of Technology, makes such a provision through its SASL short course. Another way to learn is through mobile applications such as DEAFinition and the NID SASL Dictionary. The previous platforms also offer inexpensive online courses. This way, one can be equipped with SASL fundamentals to at least be able to hold a conversation without the need for an interpreter. Furthermore, we can only anticipate that since SASL is officially recognised, it will become more accessible in higher education institutions, as mentioned earlier, and will be included in the South African school curriculum, particularly for mainstream schools. As a result, more people will have the opportunity to learn SASL. Moreover, we can expect to see an increase in the number of qualified teachers with not only teaching skills but also proficiency in SASL.

Nonetheless, it has only been a year and matters regarding language plans and policies often require a great amount of resources, with time being the greatest of all. We can only hope that its officialisation has indeed led to the cultural acceptance of SASL and the relevant community, promoting substantive equality, and preventing unfair discrimination based on disability. But more importantly, we hope that this is not the end of the road for SASL in terms of its development as a language.

*Footnote: It is important to make a distinction between deaf people who are deaf but do not identify as part of the Deaf community and do not use SASL (who are referred to with a lowercase “d’’), and those who are deaf and are part of the Deaf community, making use of SASL as their first language (who are referred to using a capitalised ‘D’).

• Nhlanhla Simelane is a second-year Language Practice student, majoring in South African Sign Language. He is also a former Chairperson of Signals – a student association that is aimed at promoting SASL and Deaf awareness.

News Archive

Artikel in Die Burger: Steeds is daar die kans vir heling deur Dr Franklin Sonn
2008-04-07

Steeds is daar die kans vir heling

Dr Franklin Sonn - Kanselier van die Universiteit van die Vrystaat en ’n oud-ambassadeur.


TOE gene-navorsers uiteindelik die menslike genoom georden het, is bevind dat menslike wesens inderdaad slegs in minder as 2 % onderling verskil en andersins ooreenstem.

Dít is die goeie nuus.

In die loop van die mens se ontwikkelingsgang en in die proses van ons sosiale organisering is godsdiens-, taal- en kultuurpatrone ontwikkel wat gelei het tot territorium-afbakening en volksvorming waaruit ’n hele geskiedenis van haat, nyd en bloedvergieting ontstaan het het wat ondanks die hoë peil van die beskawing wat die postmoderne mens bereik het, steeds voortwoed.

Dít is die slegte nuus.

Gebeure op die kampus van die Universiteit van die Vrystaat (UV) het ons op onnoemlik tragiese wyse herinner aan ons menslike mislukking dat ons – ondanks die oorheersende ooreenkomste tussen ons – ons liewer op grond van die bykans een persent onderlinge verskil vergrype pleeg wat selfs by diere ondenkbaar is. Dat dit boonop op die kampus van ’n universiteit gebeur, is des te ontstellender.

Dit strek ons universiteit egter tot eer dat die verwagte strafstappe onmiddellik gedoen is en dat geen poging aangewend is om selfverskonend verduidelikings te gee of die kombers oor die kop te trek nie.

IN ’n breër konteks wys prof. Hermann Giliomee tereg daarop dat die tydskrif The Economist ’n opname van Markinor gepubliseer het wat aantoon dat meerderhede in al die gemeenskappe te kenne gee dat rasseverhoudings sedert die koms van die demokrasie verbeter het.

Die afleiding daarvan is dat Suid-Afrika in al sy dimensies op die regte pad is en dat ons in die hoop op ’n beter toekoms vir ons almal voortleef. Die nasionale projek om godsdiens, taal en verskille te eerbiedig maar terselfdertyd ’n heterogene tapisserie van eenheid as nasie te bou is die meeste van ons se erns. Ondanks die terugslag is die universiteit verbind tot hierdie toekomsvisie van transformasie wat herhaaldelik leidinggewend deur die rektor, prof. Frederick Fourie, sowel as sy voorganger, prof. Stef Coetzee, uitgespel is.

Vir die UV gaan dit daarom om die pad van insluiting en eenheid diepgaande te bestuur sodat wit en swart die universiteit as tuiste vir almal sien en ervaar en om die idee van verdringing van een groep deur die ander te vermy of selfs te voorkom dat die toestand geskep word dat een groep in die proses op die vlug slaan. Ons is verbind tot die skepping van ’n nierassige universiteit en nie die toestand dat wittes buite woon en swartes binne of andersom nie.


Ons koester die begrip van medemenslikheid en agting vir ons almal se gelyke menswaardigheid op grond van ons oorheersende menslike ooreenkomste en gedeelde waardes. Ons staan rassisme teen, of dit nou van wit of van swart kom. Ons wil nie aan die eenkant versoening predik maar in waansinnige onderlinge verdeeldheid en agterdog voortleef nie. Almal moet die wonder beleef van die moontlikheid dat ons een kan wees.

Ons waardeer dit opreg dat daar van die kant van ons minister Naledi Pandor paslike veroordeling van die rassevoorval uitgespreek is, maar dat sy onmiddellik die fokus geplaas het op die geleenthede wat die geval vir al ons kampusse maar ook vir ons land bied.

Eweneens ervaar ons die reaksie van die rektore van nasionale universiteite as aandoenlik positief waar die vanselfsprekende veroordeling gepaardgegaan het met die oorheersende geneigdheid om as leiers van meer rassige kampusse intellektuele leiding te probeer gee in die bepaling van waar ons land staan in die hantering van rassisme, ons erfsonde.

Ons is maar alte bewus daarvan dat ons ongelukkige geskiedenis van kolonialisme en apartheid nog vars in die geheue is. In ons euforie oor die koms van die demokrasie, wat gegrond is op ons grondwetlike verklaring van ons eenheid, was ons nietemin miskien naïef om te dink dat ons in werklikheid nou een is. Dit was bloot die aanhef. Jody Kollapen van die Suid-Afrikaanse Menseregtekommissie het iets beet wanneer hy aanvoer dat ons wel versoening omhels het, maar naïef gedink het dat solank ons die konsep op ons lippe neem, dit alles sal regmaak. Ons stem saam dat daar inderdaad steeds baie werk te doen is.

Ons wil te maklik die omvang van die taak om ’n nierassige nasie te bou geringskat. Ons misken heel dikwels die inherente gebrek aan kapasiteit by mense om op hul Godgegewe ooreenkomste te fokus. Dit lyk asof mense veel meer geneig is om verskille, gewaand of eg, te beklemtoon. Dit is ’n deel van ons menslikheid. Daar is ’n ontstentenis van leiding van byvoorbeeld ons kerk. Die kerk verkondig met heilige preweling ons eenheid in Christus, maar verdedig onmiddellik daarna dawerend verdeeldheid in die kerk. Ons pas regstelling in die werkplek toe sonder om werklik aandag te gee aan en bronne beskikbaar te stel vir die hantering van geregverdigde swart woede en sonder om begryplike aanmatiging en meerderwaardigheid te versoen met ewe begryplike wit verydeling en vervreemding.

Ons ag diversiteit as ’n gegewe sonder om genoegsame werk daarvan te maak om die rykheid van ons heterogeniteit in te bou in die nierassige eenheidstaat wat ons voorsien. Ons begaan ook die fout om die erfsonde van rassisme as net ’n Suid-Afrikaanse fenomeen te eien en is geskok as ons opmerk hoe diep die kloof tussen groepe in Amerika steeds lê.

SENATOR BARACK OBAMA se toespraak in Philadelphia spreek tot die hart van die kwessie oor hoe moeilik dit is om medemenslik te wees en hoe ons sukkel om ons in ander skoene te plaas en so eenheid te bou.

Ons vergeet so maklik dat ons versugting na vrede nêrens sal kom as ons nie die aandrang verstaan dat niemand gevra word om af te skuif nie, maar dat mense bloot gevra word om op te skuif sodat almal sitplek kan kry sodat ons sodoende mekaar se menswaardigheid kan voel en verstaan. Ons almal het gelyke aanspraak op Suid-Afrikanerskap. Niemand het die reg om meerderwaardig te voel nie. Ons mag ook nie ruimte skenk aan die geboorte of oplewing van ’n nuwe veronderstelling dat gemeensaamheid gebou kan word deur rassevernedering aan die een kant en rassevergelding aan die ander kant nie. Ons in Suid-Afrika het ’n hoë prys betaal vir die beoefening asook die verdraagsaamheid. Ons moet enige vorm van rassehegemonie teenstaan.

Hoe erg die provokasie ook al by swart mense kan wees wanneer ons rassevergelding soek, ons mag dit nooit weer verdra nie. Aan die ander kant is dit ewe gevaarlik dat ons nasionale geesdrif vir vergifnis en versoening deur wit mense geag word as ’n geleentheid om terug te val in gemaksones van meerderwaardigheid en toe-eiening Ons is dit aan ons toekoms verskuldig om hierdie tendense onmiddellik raak te sien en te besweer. Dit verg dapper leierskap. Ons universiteit het rede om trots te wees op ons prestasies om groter oopheid en toeganklikheid te skep. Die afgelope 5 jaar het ons 61 studente uit lande soos die Soedan, Ethiopië, Kameroen, Botswana en Lesotho gedoktoreer. Boonop het 6 studente uit lande soos Korea en Indië by ons doktorsgrade verwerf en 11 uit lande soos Amerika en Duitsland. Dit is ons trots.

Ons aan die UV is dit aan ons land maar ook aan onsself verskuldig om nederig te bly en, waar nodig, ons hand diep in eie boesem te steek, maar terselfdertyd te beklemtoon dat ons nie gedefinieer wil word deur insidentele vergrype van ’n klein groep misleide studente nie – hoe erg hul optrede ook al is. Ons reken daarmee af, maar ons wil graag onsself erken as deelgenote aan die erfenis van die nasionale sonde van rassisme, maar ’n universiteit wat transformasie aktief nastreef. Ons is trots op ons oopheid en wat daaruit voortspruit. Op die oomblik is ons onsosiale tradisie van herkoms Afrikaans en Sotho en is ons daarop ingestel om, waar doenlik en waar dit vereis word, Engels as internasionale taal in te bou in ons pogings om mekaar te vind eerder om ons trotse kultuur tradisies te vergeet.

DIE raad, die senaat, die rektor, die personeel van die universiteit wil saam met studente en werkers opnuut geleenthede soek om in gesprek met mekaar te bly. Ons wil saam opgewonde bly oor die moontlikheid van heling, groei en transformasie wat die onlangse insident vir ons geskep het.

Artikel in Die Burger, Saterdag 22 Maart 2008

We use cookies to make interactions with our websites and services easy and meaningful. To better understand how they are used, read more about the UFS cookie policy. By continuing to use this site you are giving us your consent to do this.

Accept