Latest News Archive

Please select Category, Year, and then Month to display items
Previous Archive
19 November 2024 Photo Supplied
Siyanda Magayana
Siyanda Magayana, Senior Officer: Gender Equality and Anti-Discrimination Office, Unit for Institutional Change and Social Justice, University of the Free State.

Opinion article by Siyanda Magayana, Senior Officer: Gender Equality and Anti-Discrimination Office, Unit for Institutional Change and Social Justice, University of the Free State.


The growing unsafety of women in South Africa

 

As a woman living in South Africa, my daily routine is dictated by more than just work, social gatherings, or errands. It is also significantly dictated by fear; fear of, “will I make it home?”. As a result, I am not the dictator of my life; instead, the world around me shaped and dominated by men dictates how I must live. For instance, before I leave the house, I must make sure that my location is turned on, check in with at least two or more people, giving them details about where I am going, who I am meeting, and what I am wearing. This information serves as a distress signal in case something happens, as though my clothing, location, and/or companions should be catalogued in advance.

Again, as I move through public spaces, I must make sure to deliberately pass places with visible cameras, hoping they might deter anyone who sees me as prey, or at the very least, offer evidence if I were to disappear. In South Africa, and beyond, this is not a unique experience; it is the daily routine and reality for many women. We live on high alert, managing our fear as much as our lives. These steps are not taken out of paranoia but out of necessity, because in a world created for men, women must constantly adapt, shrinking themselves to fit within the boundaries of a system that refuses to protect them.

This is a terrifying reality that has become normal for so many. And the normalisation of such terror speaks to a much deeper global crisis. The world is becoming increasingly unsafe for women, and nowhere is this more apparent than in South Africa, where gender-based violence and femicide (GBVF) have reached epidemic proportions, third-quarter crime statistics 2023/2024 report that, 851 women and 45 men were victims of rape while 137 women and 17 men were sexually assaulted . This is indicative of a global crisis on women’s safety and reality of violence. Subsequently, it reminds us that in world designed for men, women’s safety is not a guaranteed privilege; women are not safe in their homes, not safe walking the streets or in social media spaces.

The biggest question we ought to ask ourselves is why. Why, in an era of supposed progress and world-class continuation are women still subjected to such high levels of violence? Why should women continue to live in fear of their lives? Why, despite all the technological advancements and justice systems, does the world remain a battleground for women’s safety? The simple, yet complex, answer lies in a complex web of factors such as patriarchal norms, inadequate and ineffective legal and justice systems, and social complacency all of which allow violence to thrive. Therefore, we urgently need comprehensive solutions and efforts from all corners of society to address the scourge of violence in our society.

A shift in societal attitudes and norms

The fight against GBVF in South Africa is not just a social issue and law and enforcement issue. It is a phenomenon that requires addressing and shifting entrenched toxic norms and attitudes that perpetuate misogyny and entitlement over women. This fight, has over the years, shown us that we must look beyond the law; as a society, we ought to equally address the prevalent toxic cultural norms that perpetuate male entitlement and misogyny. We live in a society that still socialises and teaches men and boys to believe that they have dominion over women and objectify women’s bodies. This culture is similarly prevalent in all spheres of society, as result, we must invest in fostering a culture of consent education to shift toxic societal attitudes and norms. Institutions such as the media, and all other educational institutions, must likewise invest in a quest to reshape narratives that frequently blame victims and survivors of GBV.

Gaps in the legal and policing system

“Nearly 200 cops found to be perpetrators of GBV,” according to a report on the Domestic Violence Act and Police Station Census conducted between October 2023 and March 2024 . Additionally, the research discovered that “no police station was found to be fully compliant in terms of implementation of the Domestic Violence Act (DVA) across all nine provinces”. Additionally, 59 instances of non-compliance were documented, with Gauteng reporting one, the Western Cape 20 cases, North West 15 cases, and the Free State 23 cases  .GBV is a horrifying reality in the nation, where those who are meant to enforce the law — both individuals and institutions — fail to do so. It is depressing that the very institutions that are supposed to protect against domestic violence (DV) are plagued by significant levels of non-compliance when it comes to reporting cases of DV and offenders inside the system, in a nation that is already dealing with worrisome rates and incidents of GBV. This further illustrates the necessity for the government to do more than make empty promises. The people who are supposed to safeguard us frequently ignore a concerning pattern and culture of violence and non-compliance. For many people, the police and the organisations they are supposed to support, and safeguard have turned into re-traumatising sites. Therefore, laws by themselves are insufficient if they are not upheld or supported by effective and compassionate law enforcement.

16 Days of Activism 2024

The 16 Days of Activism for No Violence against Women and Children Campaign (16 Days Campaign) is a United Nations campaign which takes place annually from 25 November (International Day of No Violence against Women) to 10 December (International Human Rights Day).


Other articles by Magayana

 

Harsh reality of revenge pornography: Time to take a stand against it

Opinion: Uganda’s anti-homosexual legislation erases and silences LGBTQ+ bodies and voices in African communities

How A Focus on Sexual Consent Can Create Safer University Spaces

Opinion: Gender-neutral language and titles can help create a more equitable playing field

News Archive

Artikel in Die Burger: Steeds is daar die kans vir heling deur Dr Franklin Sonn
2008-04-07

Steeds is daar die kans vir heling

Dr Franklin Sonn - Kanselier van die Universiteit van die Vrystaat en ’n oud-ambassadeur.


TOE gene-navorsers uiteindelik die menslike genoom georden het, is bevind dat menslike wesens inderdaad slegs in minder as 2 % onderling verskil en andersins ooreenstem.

Dít is die goeie nuus.

In die loop van die mens se ontwikkelingsgang en in die proses van ons sosiale organisering is godsdiens-, taal- en kultuurpatrone ontwikkel wat gelei het tot territorium-afbakening en volksvorming waaruit ’n hele geskiedenis van haat, nyd en bloedvergieting ontstaan het het wat ondanks die hoë peil van die beskawing wat die postmoderne mens bereik het, steeds voortwoed.

Dít is die slegte nuus.

Gebeure op die kampus van die Universiteit van die Vrystaat (UV) het ons op onnoemlik tragiese wyse herinner aan ons menslike mislukking dat ons – ondanks die oorheersende ooreenkomste tussen ons – ons liewer op grond van die bykans een persent onderlinge verskil vergrype pleeg wat selfs by diere ondenkbaar is. Dat dit boonop op die kampus van ’n universiteit gebeur, is des te ontstellender.

Dit strek ons universiteit egter tot eer dat die verwagte strafstappe onmiddellik gedoen is en dat geen poging aangewend is om selfverskonend verduidelikings te gee of die kombers oor die kop te trek nie.

IN ’n breër konteks wys prof. Hermann Giliomee tereg daarop dat die tydskrif The Economist ’n opname van Markinor gepubliseer het wat aantoon dat meerderhede in al die gemeenskappe te kenne gee dat rasseverhoudings sedert die koms van die demokrasie verbeter het.

Die afleiding daarvan is dat Suid-Afrika in al sy dimensies op die regte pad is en dat ons in die hoop op ’n beter toekoms vir ons almal voortleef. Die nasionale projek om godsdiens, taal en verskille te eerbiedig maar terselfdertyd ’n heterogene tapisserie van eenheid as nasie te bou is die meeste van ons se erns. Ondanks die terugslag is die universiteit verbind tot hierdie toekomsvisie van transformasie wat herhaaldelik leidinggewend deur die rektor, prof. Frederick Fourie, sowel as sy voorganger, prof. Stef Coetzee, uitgespel is.

Vir die UV gaan dit daarom om die pad van insluiting en eenheid diepgaande te bestuur sodat wit en swart die universiteit as tuiste vir almal sien en ervaar en om die idee van verdringing van een groep deur die ander te vermy of selfs te voorkom dat die toestand geskep word dat een groep in die proses op die vlug slaan. Ons is verbind tot die skepping van ’n nierassige universiteit en nie die toestand dat wittes buite woon en swartes binne of andersom nie.


Ons koester die begrip van medemenslikheid en agting vir ons almal se gelyke menswaardigheid op grond van ons oorheersende menslike ooreenkomste en gedeelde waardes. Ons staan rassisme teen, of dit nou van wit of van swart kom. Ons wil nie aan die eenkant versoening predik maar in waansinnige onderlinge verdeeldheid en agterdog voortleef nie. Almal moet die wonder beleef van die moontlikheid dat ons een kan wees.

Ons waardeer dit opreg dat daar van die kant van ons minister Naledi Pandor paslike veroordeling van die rassevoorval uitgespreek is, maar dat sy onmiddellik die fokus geplaas het op die geleenthede wat die geval vir al ons kampusse maar ook vir ons land bied.

Eweneens ervaar ons die reaksie van die rektore van nasionale universiteite as aandoenlik positief waar die vanselfsprekende veroordeling gepaardgegaan het met die oorheersende geneigdheid om as leiers van meer rassige kampusse intellektuele leiding te probeer gee in die bepaling van waar ons land staan in die hantering van rassisme, ons erfsonde.

Ons is maar alte bewus daarvan dat ons ongelukkige geskiedenis van kolonialisme en apartheid nog vars in die geheue is. In ons euforie oor die koms van die demokrasie, wat gegrond is op ons grondwetlike verklaring van ons eenheid, was ons nietemin miskien naïef om te dink dat ons in werklikheid nou een is. Dit was bloot die aanhef. Jody Kollapen van die Suid-Afrikaanse Menseregtekommissie het iets beet wanneer hy aanvoer dat ons wel versoening omhels het, maar naïef gedink het dat solank ons die konsep op ons lippe neem, dit alles sal regmaak. Ons stem saam dat daar inderdaad steeds baie werk te doen is.

Ons wil te maklik die omvang van die taak om ’n nierassige nasie te bou geringskat. Ons misken heel dikwels die inherente gebrek aan kapasiteit by mense om op hul Godgegewe ooreenkomste te fokus. Dit lyk asof mense veel meer geneig is om verskille, gewaand of eg, te beklemtoon. Dit is ’n deel van ons menslikheid. Daar is ’n ontstentenis van leiding van byvoorbeeld ons kerk. Die kerk verkondig met heilige preweling ons eenheid in Christus, maar verdedig onmiddellik daarna dawerend verdeeldheid in die kerk. Ons pas regstelling in die werkplek toe sonder om werklik aandag te gee aan en bronne beskikbaar te stel vir die hantering van geregverdigde swart woede en sonder om begryplike aanmatiging en meerderwaardigheid te versoen met ewe begryplike wit verydeling en vervreemding.

Ons ag diversiteit as ’n gegewe sonder om genoegsame werk daarvan te maak om die rykheid van ons heterogeniteit in te bou in die nierassige eenheidstaat wat ons voorsien. Ons begaan ook die fout om die erfsonde van rassisme as net ’n Suid-Afrikaanse fenomeen te eien en is geskok as ons opmerk hoe diep die kloof tussen groepe in Amerika steeds lê.

SENATOR BARACK OBAMA se toespraak in Philadelphia spreek tot die hart van die kwessie oor hoe moeilik dit is om medemenslik te wees en hoe ons sukkel om ons in ander skoene te plaas en so eenheid te bou.

Ons vergeet so maklik dat ons versugting na vrede nêrens sal kom as ons nie die aandrang verstaan dat niemand gevra word om af te skuif nie, maar dat mense bloot gevra word om op te skuif sodat almal sitplek kan kry sodat ons sodoende mekaar se menswaardigheid kan voel en verstaan. Ons almal het gelyke aanspraak op Suid-Afrikanerskap. Niemand het die reg om meerderwaardig te voel nie. Ons mag ook nie ruimte skenk aan die geboorte of oplewing van ’n nuwe veronderstelling dat gemeensaamheid gebou kan word deur rassevernedering aan die een kant en rassevergelding aan die ander kant nie. Ons in Suid-Afrika het ’n hoë prys betaal vir die beoefening asook die verdraagsaamheid. Ons moet enige vorm van rassehegemonie teenstaan.

Hoe erg die provokasie ook al by swart mense kan wees wanneer ons rassevergelding soek, ons mag dit nooit weer verdra nie. Aan die ander kant is dit ewe gevaarlik dat ons nasionale geesdrif vir vergifnis en versoening deur wit mense geag word as ’n geleentheid om terug te val in gemaksones van meerderwaardigheid en toe-eiening Ons is dit aan ons toekoms verskuldig om hierdie tendense onmiddellik raak te sien en te besweer. Dit verg dapper leierskap. Ons universiteit het rede om trots te wees op ons prestasies om groter oopheid en toeganklikheid te skep. Die afgelope 5 jaar het ons 61 studente uit lande soos die Soedan, Ethiopië, Kameroen, Botswana en Lesotho gedoktoreer. Boonop het 6 studente uit lande soos Korea en Indië by ons doktorsgrade verwerf en 11 uit lande soos Amerika en Duitsland. Dit is ons trots.

Ons aan die UV is dit aan ons land maar ook aan onsself verskuldig om nederig te bly en, waar nodig, ons hand diep in eie boesem te steek, maar terselfdertyd te beklemtoon dat ons nie gedefinieer wil word deur insidentele vergrype van ’n klein groep misleide studente nie – hoe erg hul optrede ook al is. Ons reken daarmee af, maar ons wil graag onsself erken as deelgenote aan die erfenis van die nasionale sonde van rassisme, maar ’n universiteit wat transformasie aktief nastreef. Ons is trots op ons oopheid en wat daaruit voortspruit. Op die oomblik is ons onsosiale tradisie van herkoms Afrikaans en Sotho en is ons daarop ingestel om, waar doenlik en waar dit vereis word, Engels as internasionale taal in te bou in ons pogings om mekaar te vind eerder om ons trotse kultuur tradisies te vergeet.

DIE raad, die senaat, die rektor, die personeel van die universiteit wil saam met studente en werkers opnuut geleenthede soek om in gesprek met mekaar te bly. Ons wil saam opgewonde bly oor die moontlikheid van heling, groei en transformasie wat die onlangse insident vir ons geskep het.

Artikel in Die Burger, Saterdag 22 Maart 2008

We use cookies to make interactions with our websites and services easy and meaningful. To better understand how they are used, read more about the UFS cookie policy. By continuing to use this site you are giving us your consent to do this.

Accept