Latest News Archive

Please select Category, Year, and then Month to display items
Previous Archive
21 October 2021 | Story André Damons | Photo Supplied
Prof Alicia Sherriff, head of the Department of Oncology at the University of the Free State (UFS), says Breast Cancer Awareness Month is important as continued awareness-making of the general population on the risks and signs of breast cancer are essential to ensure early diagnoses and improve the possibility of long-term survival.

Breast cancer among South African women is increasing and is one of the most common cancers among women in South Africa and at Universitas Academic Complex in the Free State, is only second to cervical cancer. 

Prof Alicia Sherriff, head of the Department of Oncology at the University of the Free State (UFS), says 1.8% of breast cancer diagnoses in South Africa are made in men. At Universitas Annex, they treat on average 350-400 new breast cancer patients annually. They have not seen an increase in cancer cases in the past two years; Prof Sherriff says the COVID-19 pandemic definitely had an impact on patients accessing health care and patient referrals.

It is for this reason that Breast Cancer Awareness Month is so important since continued awareness-making of the general population on the risks and signs of breast cancer are essential to ensure early diagnoses and improve the possibility of long-term survival. Early detection is of the utmost importance, since breast cancer is treatable and curable. Awareness is critically important in all age groups and communities. 

Globally, female breast cancer has now surpassed lung cancer as the leading cause of cancer incidence in 2020, with an estimated 2.3 million new cases, representing 11.7% of all cancer cases. 

This is a according to an article in the American Cancer Society which also states that breast cancer accounts for one in four cancer cases in women and is the cause of deaths for one in six patients. It is the fifth leading cause of cancer mortality worldwide, with 685,000 deaths.

According to Prof Sherriff, breast cancer is the abnormal growth of breast tissue. The cause is unknown in most patients but there are some factors that increase your risk of developing breast cancer; for example familial genetic syndromes, smoking and excessive alcohol use and obesity. 

“It is important to note that a person can develop breast cancer even if there is no family history or any of the above-mentioned risk factors. The risk of developing breast cancer increases with age. That said, women as young as 18 years of age have been diagnosed with breast cancer. Self-examination is important so women can be familiar with their breasts and any change will be picked up early. When you self-examine always do it at the same time of the menstrual cycle to experience an equal impact of the hormonal cycle in the female body,” says Prof Sherriff. 

Breast cancer in young women

Less than 2% of patients diagnosed with breast cancer are younger than 34years of age, but it is important to realise that it can happen and if it does arise in the younger age group it tends to be more aggressive and related to genetic mutation.

“The young breast tends to be very dense and therefore more difficult to interpret on a mammogram. For females younger than 40-45 years or women with dense breast tissue, breast sonar is advised to evaluate the breast and sometimes an MRI (magnetic resonance imaging) might be requested, but this is not standard practice. 

“Reproductive and hormonal risk factors to consider are: Early age at menarche, later age at menopause, advanced age at first birth, fewer number of children, less breastfeeding, menopausal hormone therapy, oral contraceptives. These factors all increase the duration of the female breast being exposed to higher levels of estrogen. Certain lifestyle risk factors (alcohol intake, excess body weight, physical inactivity) also increase the levels of hormonal exposure,” says Prof Sherriff. 

Breast cancer rising 

According to an article in the American Cancer Society, incidence rates of breast cancer are rising fast in transitioning countries in South America, Africa, and Asia as well as in high-income Asian countries (Japan and the Republic of Korea), where rates are historically low. 

Dramatic changes in lifestyle, sociocultural, and built environments brought about by growing economies and an increase in the proportion of women in the industrial workforce have had an impact on the prevalence of breast cancer risk factors which include the postponement of childbearing and having fewer children, greater levels of excess body weight and physical inactivity, and have resulted in a convergence toward the risk factor profile of Western countries and narrowing international gaps in breast cancer morbidity.

“Some of the most rapid increases are occurring in sub-Saharan Africa. Between the mid-1990s and mid-2010s, incidence rates increased by more than 5% a year in Malawi (Blantyre), Nigeria (Ibadan), the Seychelles, and 3% to 4% a year in South Africa (Eastern Cape) and Zimbabwe (Harare). Mortality rates in sub-Saharan regions have increased simultaneously and rank now among the world’s highest, reflecting weak health infrastructure and subsequently poor survival outcomes. 

“The five-year age-standardised relative survival in 12 sub-Saharan African countries was 66% for cases diagnosed during 2008 through 2015, sharply contrasting with 85% to 90% for cases diagnosed in high-income countries during 2010 through 2014. The country-specific estimate was as low as 12% in Uganda (Kyadondo) and 20% to 60% in South Africa (Eastern Cape), Kenya (Eldoret), and Zimbabwe (Harare),47% comparable to 55% in the US state of Connecticut and 57% in Norway during the late 1940s,48 3 decades before the introduction of mammography screening and modern therapies,” the article reads.

Low survival rates in sub-Saharan Africa are largely attributable to late-stage presentation. According to a report summarising 83 studies across 17 sub-Saharan African countries, 77% of all stage cases were stage III/IV at diagnosis. Because organised, population-based mammography screening programs may not be cost effective or feasible in low-resource settings, efforts to promote early detection through improved breast cancer awareness and clinical breast examination by skilled health providers, followed by timely and appropriate treatment, are essential components to improving survival.

Physical symptoms and treatments 

Prof Sherriff says screening (checking for disease when there are no symptoms) for breast cancer in the normal population should start at age 40-45, where possible and yearly mammogram with sonar would be preferred. If there is a strong family history with the diagnoses of breast cancer earlier screening should start five to 10 years prior to first diagnoses. Self examination is an essential component of screening. 

The physical symptoms you can experience that might be indicative of breast cancer are:
- A lump in the breast which does not have to be painful 
- Changes of the skin of the breast referring to dimpling, the colour, or texture
- Changes in the appearance of the nipple (areola)
- A clear or bloody discharge from the nipple

The treatment for breast cancer consists of a combination of surgery, chemotherapy, radiation therapy and hormonal therapy. The treatment is individualised based on patient and cancer factors. Some patients will need all of the above whilst others may not. It is essential that the decision on the appropriate management is made in collaboration with the patient as part of the multidisciplinary team of specialists and allied health care workers.

News Archive

Artikel in Die Burger: Steeds is daar die kans vir heling deur Dr Franklin Sonn
2008-04-07

Steeds is daar die kans vir heling

Dr Franklin Sonn - Kanselier van die Universiteit van die Vrystaat en ’n oud-ambassadeur.


TOE gene-navorsers uiteindelik die menslike genoom georden het, is bevind dat menslike wesens inderdaad slegs in minder as 2 % onderling verskil en andersins ooreenstem.

Dít is die goeie nuus.

In die loop van die mens se ontwikkelingsgang en in die proses van ons sosiale organisering is godsdiens-, taal- en kultuurpatrone ontwikkel wat gelei het tot territorium-afbakening en volksvorming waaruit ’n hele geskiedenis van haat, nyd en bloedvergieting ontstaan het het wat ondanks die hoë peil van die beskawing wat die postmoderne mens bereik het, steeds voortwoed.

Dít is die slegte nuus.

Gebeure op die kampus van die Universiteit van die Vrystaat (UV) het ons op onnoemlik tragiese wyse herinner aan ons menslike mislukking dat ons – ondanks die oorheersende ooreenkomste tussen ons – ons liewer op grond van die bykans een persent onderlinge verskil vergrype pleeg wat selfs by diere ondenkbaar is. Dat dit boonop op die kampus van ’n universiteit gebeur, is des te ontstellender.

Dit strek ons universiteit egter tot eer dat die verwagte strafstappe onmiddellik gedoen is en dat geen poging aangewend is om selfverskonend verduidelikings te gee of die kombers oor die kop te trek nie.

IN ’n breër konteks wys prof. Hermann Giliomee tereg daarop dat die tydskrif The Economist ’n opname van Markinor gepubliseer het wat aantoon dat meerderhede in al die gemeenskappe te kenne gee dat rasseverhoudings sedert die koms van die demokrasie verbeter het.

Die afleiding daarvan is dat Suid-Afrika in al sy dimensies op die regte pad is en dat ons in die hoop op ’n beter toekoms vir ons almal voortleef. Die nasionale projek om godsdiens, taal en verskille te eerbiedig maar terselfdertyd ’n heterogene tapisserie van eenheid as nasie te bou is die meeste van ons se erns. Ondanks die terugslag is die universiteit verbind tot hierdie toekomsvisie van transformasie wat herhaaldelik leidinggewend deur die rektor, prof. Frederick Fourie, sowel as sy voorganger, prof. Stef Coetzee, uitgespel is.

Vir die UV gaan dit daarom om die pad van insluiting en eenheid diepgaande te bestuur sodat wit en swart die universiteit as tuiste vir almal sien en ervaar en om die idee van verdringing van een groep deur die ander te vermy of selfs te voorkom dat die toestand geskep word dat een groep in die proses op die vlug slaan. Ons is verbind tot die skepping van ’n nierassige universiteit en nie die toestand dat wittes buite woon en swartes binne of andersom nie.


Ons koester die begrip van medemenslikheid en agting vir ons almal se gelyke menswaardigheid op grond van ons oorheersende menslike ooreenkomste en gedeelde waardes. Ons staan rassisme teen, of dit nou van wit of van swart kom. Ons wil nie aan die eenkant versoening predik maar in waansinnige onderlinge verdeeldheid en agterdog voortleef nie. Almal moet die wonder beleef van die moontlikheid dat ons een kan wees.

Ons waardeer dit opreg dat daar van die kant van ons minister Naledi Pandor paslike veroordeling van die rassevoorval uitgespreek is, maar dat sy onmiddellik die fokus geplaas het op die geleenthede wat die geval vir al ons kampusse maar ook vir ons land bied.

Eweneens ervaar ons die reaksie van die rektore van nasionale universiteite as aandoenlik positief waar die vanselfsprekende veroordeling gepaardgegaan het met die oorheersende geneigdheid om as leiers van meer rassige kampusse intellektuele leiding te probeer gee in die bepaling van waar ons land staan in die hantering van rassisme, ons erfsonde.

Ons is maar alte bewus daarvan dat ons ongelukkige geskiedenis van kolonialisme en apartheid nog vars in die geheue is. In ons euforie oor die koms van die demokrasie, wat gegrond is op ons grondwetlike verklaring van ons eenheid, was ons nietemin miskien naïef om te dink dat ons in werklikheid nou een is. Dit was bloot die aanhef. Jody Kollapen van die Suid-Afrikaanse Menseregtekommissie het iets beet wanneer hy aanvoer dat ons wel versoening omhels het, maar naïef gedink het dat solank ons die konsep op ons lippe neem, dit alles sal regmaak. Ons stem saam dat daar inderdaad steeds baie werk te doen is.

Ons wil te maklik die omvang van die taak om ’n nierassige nasie te bou geringskat. Ons misken heel dikwels die inherente gebrek aan kapasiteit by mense om op hul Godgegewe ooreenkomste te fokus. Dit lyk asof mense veel meer geneig is om verskille, gewaand of eg, te beklemtoon. Dit is ’n deel van ons menslikheid. Daar is ’n ontstentenis van leiding van byvoorbeeld ons kerk. Die kerk verkondig met heilige preweling ons eenheid in Christus, maar verdedig onmiddellik daarna dawerend verdeeldheid in die kerk. Ons pas regstelling in die werkplek toe sonder om werklik aandag te gee aan en bronne beskikbaar te stel vir die hantering van geregverdigde swart woede en sonder om begryplike aanmatiging en meerderwaardigheid te versoen met ewe begryplike wit verydeling en vervreemding.

Ons ag diversiteit as ’n gegewe sonder om genoegsame werk daarvan te maak om die rykheid van ons heterogeniteit in te bou in die nierassige eenheidstaat wat ons voorsien. Ons begaan ook die fout om die erfsonde van rassisme as net ’n Suid-Afrikaanse fenomeen te eien en is geskok as ons opmerk hoe diep die kloof tussen groepe in Amerika steeds lê.

SENATOR BARACK OBAMA se toespraak in Philadelphia spreek tot die hart van die kwessie oor hoe moeilik dit is om medemenslik te wees en hoe ons sukkel om ons in ander skoene te plaas en so eenheid te bou.

Ons vergeet so maklik dat ons versugting na vrede nêrens sal kom as ons nie die aandrang verstaan dat niemand gevra word om af te skuif nie, maar dat mense bloot gevra word om op te skuif sodat almal sitplek kan kry sodat ons sodoende mekaar se menswaardigheid kan voel en verstaan. Ons almal het gelyke aanspraak op Suid-Afrikanerskap. Niemand het die reg om meerderwaardig te voel nie. Ons mag ook nie ruimte skenk aan die geboorte of oplewing van ’n nuwe veronderstelling dat gemeensaamheid gebou kan word deur rassevernedering aan die een kant en rassevergelding aan die ander kant nie. Ons in Suid-Afrika het ’n hoë prys betaal vir die beoefening asook die verdraagsaamheid. Ons moet enige vorm van rassehegemonie teenstaan.

Hoe erg die provokasie ook al by swart mense kan wees wanneer ons rassevergelding soek, ons mag dit nooit weer verdra nie. Aan die ander kant is dit ewe gevaarlik dat ons nasionale geesdrif vir vergifnis en versoening deur wit mense geag word as ’n geleentheid om terug te val in gemaksones van meerderwaardigheid en toe-eiening Ons is dit aan ons toekoms verskuldig om hierdie tendense onmiddellik raak te sien en te besweer. Dit verg dapper leierskap. Ons universiteit het rede om trots te wees op ons prestasies om groter oopheid en toeganklikheid te skep. Die afgelope 5 jaar het ons 61 studente uit lande soos die Soedan, Ethiopië, Kameroen, Botswana en Lesotho gedoktoreer. Boonop het 6 studente uit lande soos Korea en Indië by ons doktorsgrade verwerf en 11 uit lande soos Amerika en Duitsland. Dit is ons trots.

Ons aan die UV is dit aan ons land maar ook aan onsself verskuldig om nederig te bly en, waar nodig, ons hand diep in eie boesem te steek, maar terselfdertyd te beklemtoon dat ons nie gedefinieer wil word deur insidentele vergrype van ’n klein groep misleide studente nie – hoe erg hul optrede ook al is. Ons reken daarmee af, maar ons wil graag onsself erken as deelgenote aan die erfenis van die nasionale sonde van rassisme, maar ’n universiteit wat transformasie aktief nastreef. Ons is trots op ons oopheid en wat daaruit voortspruit. Op die oomblik is ons onsosiale tradisie van herkoms Afrikaans en Sotho en is ons daarop ingestel om, waar doenlik en waar dit vereis word, Engels as internasionale taal in te bou in ons pogings om mekaar te vind eerder om ons trotse kultuur tradisies te vergeet.

DIE raad, die senaat, die rektor, die personeel van die universiteit wil saam met studente en werkers opnuut geleenthede soek om in gesprek met mekaar te bly. Ons wil saam opgewonde bly oor die moontlikheid van heling, groei en transformasie wat die onlangse insident vir ons geskep het.

Artikel in Die Burger, Saterdag 22 Maart 2008

We use cookies to make interactions with our websites and services easy and meaningful. To better understand how they are used, read more about the UFS cookie policy. By continuing to use this site you are giving us your consent to do this.

Accept