Latest News Archive

Please select Category, Year, and then Month to display items
Previous Archive
28 June 2023 Photo Supplied
UFS Experts
Ms Akani Baloyi is from the Disaster Management Training and Education Centre for Africa (DiMTEC) at the University of the Free State. | Dr Olivia Kunguma is from the Disaster Management Training and Education Centre for Africa (DiMTEC) at the University of the Free State. | Dr Arishka Kalicharan, Department of Basic Medical Sciences, UFS

 


Opinion article by Ms Akani Baloyi; Dr Olivia Kunguma, Disaster Management Training and Education Centre for Africa (DiMTEC) at the University of the Free State; and Dr Arishka Kalicharan, Department of Basic Medical Sciences, Faculty of Health Sciences, University of the Free State.

Since the 1800s, many countries globally have had a long history of cholera outbreaks, with several countries experiencing periodic outbreaks and the disease remaining a public health concern. In Africa, countries like Senegal, Malawi, Zimbabwe, the Democratic Republic of Congo, Tanzania and many more have suffered greatly from this water-borne plague.

South Africa is among these countries – one of its major outbreaks, in 2008, killed more than 65 people, with more than 12 000 cases reported. The outbreak spread from Musina in Limpopo to the other provinces. The spread of cholera from Musina was attributed to a 2008/2009 outbreak in Zimbabwe, which affected more than 98 000 people; this was a case of disease contagion.

The 2008/2009 Zimbabwe outbreak was rated the country and the world’s largest ever recorded. Due to its political and economic crises, thousands of Zimbabweans migrated to South Africa. The movement of people from Zimbabwe helped spread the disease, as it is highly contagious. Because South Africa also had its own political and economic issues, cholera started spreading like wildfire. Similarly to Zimbabwe, South Africa is struggling with service delivery by local authorities due to poor governance and corruption.

In an effort to improve Zimbabwe’s health  system after that outbreak, the United Nations donated almost $5 million. Despite such a big cash injection, the country’s health system is still not of a standard that can help mitigate and prevent cholera. The country still finds itself losing people due to cholera outbreaks.

The challenge in Africa is that decision-makers suffer from ‘reactive syndrome’, i.e. they wait for an outbreak before intiating activities like surveillance, health promotion, encouraging of laboratory testing, assessing and maintaining boreholes/ municipal water plants, and providing temporary emergency water, sanitation and hygiene. Only when an outbreak is already under way do they remember the existence of emergency and response plans, and then start updating them.

A recent cholera outbreak in Hammanskraal, north of Tshwane in Gauteng, South Africa, had claimed 23 lives by 28 May after residents were diagnosed with diarrhoeal disease due to cholera. In the neighbouring Free State, two deaths had been reported by 9 June.

It has become common knowledge that the main source of cholera infection is poor sanitation, lack of clean water, and contaminated food. But it is important to also know that most people exposed to the cholera bacterium do not get sick. They are unaware they have been infected, unless they start displaying symptoms such as diarrhoea, vomiting, and muscle cramps. Excessive diarrhoea can lead to dehydration, making it difficult for the body to perform basic functions. If left untreated, diarrhoea can be fatal.

The root causes are exacerbated by poor investment in public health and an unsettled political environment, in particular governance of municipalities and neglect of water treatment plants. The prevalence of this preventable infectious disease demands immediate attention from policymakers, health organisations, and society in general. Addressing the root causes, boosting preventative measures, and ensuring access to clean water and adequate healthcare services to eradicate cholera in South Africa is crucial.

How can we mitigate and prevent the spread of cholera?

While we lobby for policymakers or people who hold political power to be called to account and advocate for large-scale investment in establishing and maintaining water and sanitation facilities and the strengthening of public health community engagement, we need to consider some methods the public can explore.

Most infected people will have few to mild symptoms, which can be successfully treated with an oral rehydration solution. This solution replenishes the body’s fluid levels and can treat mild dehydration caused by diarrhoea, vomiting, or other medical conditions. Oral rehydration solutions can be made at home with the following ingredients:

  • 1 litre of preboiled water (an effective way to disinfect the water)
  • 6 level teaspoons of sugar (improves the absorption of electrolytes and water)
  • ½ teaspoon of salt (promotes water absorption, since there is significant fluid loss due to diarrhoea)
  • 1 tablespoon (or a palatable amount) of white vinegar (contains antimicrobial properties for preventing and treating infections)

This solution should be consumed after every loose stool, or as often as possible. If a child has been infected with the disease, in addition to the oral solution, give the child 20 mg (over 6 months of age) or 10 mg (under 6 months of age) zinc per day (tablet or syrup).

We should also always adhere to cost-effective habits such as routinely washing our hands and consuming preboiled water.

There are also three World Health Organisation (WHO) pre-approved oral cholera vaccines, namely Dukoral, Shanchol, and Euvichol-Plus. They all require two doses for full protection. These vaccines are available at the nearest clinic or hospital, and are relatively cost-effective.

Cholera and several other public health crises should not exist in the modern economy we are living in. Africa has the resources needed, including several medical interventions. Africa must address its issue regarding political leadership, which is its biggest challenge. There is an urgent need for proactiveness among our political leaders and government authorities which should see them take the lead in continuous multi-sectoral collaboration. They should invest in preparedness programmes that include training health workers and surveillance. And lastly, there is an urgent need for an accountability system for all the funds donated and invested towards improving a country’s healthcare system.

News Archive

Artikel in Die Burger: Steeds is daar die kans vir heling deur Dr Franklin Sonn
2008-04-07

Steeds is daar die kans vir heling

Dr Franklin Sonn - Kanselier van die Universiteit van die Vrystaat en ’n oud-ambassadeur.


TOE gene-navorsers uiteindelik die menslike genoom georden het, is bevind dat menslike wesens inderdaad slegs in minder as 2 % onderling verskil en andersins ooreenstem.

Dít is die goeie nuus.

In die loop van die mens se ontwikkelingsgang en in die proses van ons sosiale organisering is godsdiens-, taal- en kultuurpatrone ontwikkel wat gelei het tot territorium-afbakening en volksvorming waaruit ’n hele geskiedenis van haat, nyd en bloedvergieting ontstaan het het wat ondanks die hoë peil van die beskawing wat die postmoderne mens bereik het, steeds voortwoed.

Dít is die slegte nuus.

Gebeure op die kampus van die Universiteit van die Vrystaat (UV) het ons op onnoemlik tragiese wyse herinner aan ons menslike mislukking dat ons – ondanks die oorheersende ooreenkomste tussen ons – ons liewer op grond van die bykans een persent onderlinge verskil vergrype pleeg wat selfs by diere ondenkbaar is. Dat dit boonop op die kampus van ’n universiteit gebeur, is des te ontstellender.

Dit strek ons universiteit egter tot eer dat die verwagte strafstappe onmiddellik gedoen is en dat geen poging aangewend is om selfverskonend verduidelikings te gee of die kombers oor die kop te trek nie.

IN ’n breër konteks wys prof. Hermann Giliomee tereg daarop dat die tydskrif The Economist ’n opname van Markinor gepubliseer het wat aantoon dat meerderhede in al die gemeenskappe te kenne gee dat rasseverhoudings sedert die koms van die demokrasie verbeter het.

Die afleiding daarvan is dat Suid-Afrika in al sy dimensies op die regte pad is en dat ons in die hoop op ’n beter toekoms vir ons almal voortleef. Die nasionale projek om godsdiens, taal en verskille te eerbiedig maar terselfdertyd ’n heterogene tapisserie van eenheid as nasie te bou is die meeste van ons se erns. Ondanks die terugslag is die universiteit verbind tot hierdie toekomsvisie van transformasie wat herhaaldelik leidinggewend deur die rektor, prof. Frederick Fourie, sowel as sy voorganger, prof. Stef Coetzee, uitgespel is.

Vir die UV gaan dit daarom om die pad van insluiting en eenheid diepgaande te bestuur sodat wit en swart die universiteit as tuiste vir almal sien en ervaar en om die idee van verdringing van een groep deur die ander te vermy of selfs te voorkom dat die toestand geskep word dat een groep in die proses op die vlug slaan. Ons is verbind tot die skepping van ’n nierassige universiteit en nie die toestand dat wittes buite woon en swartes binne of andersom nie.


Ons koester die begrip van medemenslikheid en agting vir ons almal se gelyke menswaardigheid op grond van ons oorheersende menslike ooreenkomste en gedeelde waardes. Ons staan rassisme teen, of dit nou van wit of van swart kom. Ons wil nie aan die eenkant versoening predik maar in waansinnige onderlinge verdeeldheid en agterdog voortleef nie. Almal moet die wonder beleef van die moontlikheid dat ons een kan wees.

Ons waardeer dit opreg dat daar van die kant van ons minister Naledi Pandor paslike veroordeling van die rassevoorval uitgespreek is, maar dat sy onmiddellik die fokus geplaas het op die geleenthede wat die geval vir al ons kampusse maar ook vir ons land bied.

Eweneens ervaar ons die reaksie van die rektore van nasionale universiteite as aandoenlik positief waar die vanselfsprekende veroordeling gepaardgegaan het met die oorheersende geneigdheid om as leiers van meer rassige kampusse intellektuele leiding te probeer gee in die bepaling van waar ons land staan in die hantering van rassisme, ons erfsonde.

Ons is maar alte bewus daarvan dat ons ongelukkige geskiedenis van kolonialisme en apartheid nog vars in die geheue is. In ons euforie oor die koms van die demokrasie, wat gegrond is op ons grondwetlike verklaring van ons eenheid, was ons nietemin miskien naïef om te dink dat ons in werklikheid nou een is. Dit was bloot die aanhef. Jody Kollapen van die Suid-Afrikaanse Menseregtekommissie het iets beet wanneer hy aanvoer dat ons wel versoening omhels het, maar naïef gedink het dat solank ons die konsep op ons lippe neem, dit alles sal regmaak. Ons stem saam dat daar inderdaad steeds baie werk te doen is.

Ons wil te maklik die omvang van die taak om ’n nierassige nasie te bou geringskat. Ons misken heel dikwels die inherente gebrek aan kapasiteit by mense om op hul Godgegewe ooreenkomste te fokus. Dit lyk asof mense veel meer geneig is om verskille, gewaand of eg, te beklemtoon. Dit is ’n deel van ons menslikheid. Daar is ’n ontstentenis van leiding van byvoorbeeld ons kerk. Die kerk verkondig met heilige preweling ons eenheid in Christus, maar verdedig onmiddellik daarna dawerend verdeeldheid in die kerk. Ons pas regstelling in die werkplek toe sonder om werklik aandag te gee aan en bronne beskikbaar te stel vir die hantering van geregverdigde swart woede en sonder om begryplike aanmatiging en meerderwaardigheid te versoen met ewe begryplike wit verydeling en vervreemding.

Ons ag diversiteit as ’n gegewe sonder om genoegsame werk daarvan te maak om die rykheid van ons heterogeniteit in te bou in die nierassige eenheidstaat wat ons voorsien. Ons begaan ook die fout om die erfsonde van rassisme as net ’n Suid-Afrikaanse fenomeen te eien en is geskok as ons opmerk hoe diep die kloof tussen groepe in Amerika steeds lê.

SENATOR BARACK OBAMA se toespraak in Philadelphia spreek tot die hart van die kwessie oor hoe moeilik dit is om medemenslik te wees en hoe ons sukkel om ons in ander skoene te plaas en so eenheid te bou.

Ons vergeet so maklik dat ons versugting na vrede nêrens sal kom as ons nie die aandrang verstaan dat niemand gevra word om af te skuif nie, maar dat mense bloot gevra word om op te skuif sodat almal sitplek kan kry sodat ons sodoende mekaar se menswaardigheid kan voel en verstaan. Ons almal het gelyke aanspraak op Suid-Afrikanerskap. Niemand het die reg om meerderwaardig te voel nie. Ons mag ook nie ruimte skenk aan die geboorte of oplewing van ’n nuwe veronderstelling dat gemeensaamheid gebou kan word deur rassevernedering aan die een kant en rassevergelding aan die ander kant nie. Ons in Suid-Afrika het ’n hoë prys betaal vir die beoefening asook die verdraagsaamheid. Ons moet enige vorm van rassehegemonie teenstaan.

Hoe erg die provokasie ook al by swart mense kan wees wanneer ons rassevergelding soek, ons mag dit nooit weer verdra nie. Aan die ander kant is dit ewe gevaarlik dat ons nasionale geesdrif vir vergifnis en versoening deur wit mense geag word as ’n geleentheid om terug te val in gemaksones van meerderwaardigheid en toe-eiening Ons is dit aan ons toekoms verskuldig om hierdie tendense onmiddellik raak te sien en te besweer. Dit verg dapper leierskap. Ons universiteit het rede om trots te wees op ons prestasies om groter oopheid en toeganklikheid te skep. Die afgelope 5 jaar het ons 61 studente uit lande soos die Soedan, Ethiopië, Kameroen, Botswana en Lesotho gedoktoreer. Boonop het 6 studente uit lande soos Korea en Indië by ons doktorsgrade verwerf en 11 uit lande soos Amerika en Duitsland. Dit is ons trots.

Ons aan die UV is dit aan ons land maar ook aan onsself verskuldig om nederig te bly en, waar nodig, ons hand diep in eie boesem te steek, maar terselfdertyd te beklemtoon dat ons nie gedefinieer wil word deur insidentele vergrype van ’n klein groep misleide studente nie – hoe erg hul optrede ook al is. Ons reken daarmee af, maar ons wil graag onsself erken as deelgenote aan die erfenis van die nasionale sonde van rassisme, maar ’n universiteit wat transformasie aktief nastreef. Ons is trots op ons oopheid en wat daaruit voortspruit. Op die oomblik is ons onsosiale tradisie van herkoms Afrikaans en Sotho en is ons daarop ingestel om, waar doenlik en waar dit vereis word, Engels as internasionale taal in te bou in ons pogings om mekaar te vind eerder om ons trotse kultuur tradisies te vergeet.

DIE raad, die senaat, die rektor, die personeel van die universiteit wil saam met studente en werkers opnuut geleenthede soek om in gesprek met mekaar te bly. Ons wil saam opgewonde bly oor die moontlikheid van heling, groei en transformasie wat die onlangse insident vir ons geskep het.

Artikel in Die Burger, Saterdag 22 Maart 2008

We use cookies to make interactions with our websites and services easy and meaningful. To better understand how they are used, read more about the UFS cookie policy. By continuing to use this site you are giving us your consent to do this.

Accept