Latest News Archive

Please select Category, Year, and then Month to display items
Previous Archive
02 September 2024 | Story André Damons | Photo Supplied
Dr Puseletso Mofokeng
Dr Julia Puseletso Mofokeng, from the UFS’s Department of Chemistry, is doing research into biodegradable polymers for application in disposable product packaging.

A researcher from the University of the Free State (UFS) is contributing to the fight against plastic pollution through her research into biodegradable polymers – large, chain-like molecules – as a more environmentally friendly alternative to petroleum-based plastics.

Plastic pollution is a global environmental problem, with 19 to 23 million tonnes of plastic waste leaked into aquatic ecosystems every year.

Dr Julia Puseletso Mofokeng, Senior Lecturer and Researcher in the UFS Department of Chemistry, hopes her research into how biodegradable polymers can be used in disposable product packaging can influence the industry and policymakers to enforce the use of biopolymers or biodegradable polymers in disposable products. This would help reduce plastic waste and boost environment-conservation efforts.

The United Nations Environment Programme (UNEP) describes plastic waste as a serious environmental problem – humans produce about 400 million tonnes of plastic waste every year. Approximately 36% of all plastics produced are used in packaging, including single-use plastic products for food and beverage containers, approximately 85% of which ends up in landfills or as unregulated waste.

Researching biodegradable polymers

Dr Mofokeng’s desire to solve the waste problem in her community of Bophelong village in Qwaqwa, Free State – where community members dumped and burned all sorts of waste, including plastics – inspired her towards her field of research.

Today, her research is aimed at managing plastic waste to combat environmental and atmospheric pollution (from incineration), conserve energy, and improve water quality, including ensuring safe drinking water.

High levels of plastic waste have led to increased research into and development of biodegradable polymers as an alternative to non-biodegradable materials for short-shelf-life goods (such as packaging for fresh fruit and vegetables).

Biopolymers or biodegradable polymers, explains Dr Mofokeng, are derived from renewable resources including, but not limited to, vegetable oils, starches and animal fats. They can therefore be easily disposed of after use without harming the environment.

“My research is based on the preparation and characterisation of completely biodegradable polymers, their blends, and composites or nanocomposites filled with unmodified or modified inorganic fillers, natural fibres, as well as synthesised carbonaceous materials,” she says.

Such materials are developed for various applications, including packaging, electromagnetic interference shielding (blocking unwanted signals), and the removal of heavy metals and other contaminants from water bodies. 

“To achieve these aims, I and my small research group are preparing completely biodegradable polymer blends.”

This involves adjusting their morphology (structure) and some of their properties (thermal, thermomechanical, mechanical, and flame retardancy) to match those of petroleum-based polymers in their replacement for disposable products; by reinforcing with natural fibres, and minerals.

Biodegradable polymers can degrade within a few days to a few years depending on their source, type, and biodegradation method used, while petroleum-based polymers can exist for hundreds to thousands of years without degrading. Moreover, because biodegradable polymers are produced from natural resources, their biodegradation mainly produces carbon dioxide, water, and other non-toxic byproducts, Dr Mofokeng adds.

“Biodegradable polymers can degrade by themselves under natural environmental conditions – in one to three years – or may require human intervention to degrade where composts are prepared or conditions are controlled in order to degrade the polymers. The latter two being the fastest, where it could take days to months. In my previous research project [we] kept polylactic acid filled with short sisal fibre in plain water at 80℃, and all the tested samples degraded within 10 days.”

She and a PhD student are conducting an ongoing experiment involving three different biodegradable polymer systems exposed to different conditions outside and under soil, measuring the rate of biodegradation by mimicking the environmental conditions found in dumping sites and landfills.

Signs of biodegradation on the samples showed clearly after 14 months, with cracks, surface erosion, and a decrease in the initial weighed mass, suggesting that the polymers could be completely degraded within two to three years.

Closer to goal

Dr Mofokeng, who has been a National Research Foundation (NRF) Y2-rated researcher since 2021, says since most food outlets and restaurants in South Africa have already started using paper- and bio-based polymer materials in cutlery, straws, and takeaway packaging, the country seems to be closer to its goal of using biodegradable polymers for disposable packaging.

The UFS, too, is aiming to phase out the use of plastic bottles in the next three to five years. This will be done by installing filtered water machines in all its buildings.

“We are now left with policymakers to enforce strict laws governing production; and retail industries to use biopolymers or biodegradable polymers in disposable packaging materials,” she says.

New research

Dr Mofokeng and her group’s research is in line with the United Nations’ Sustainable Development Goals (SDGs), including ensuring good health and wellbeing (SDG3), providing clean water and sanitation (SDG6), forging sustainable cities and communities (SDG11), establishing sustainable consumption and production patterns (SDG12), and protecting life below water (SDG14).

She has been researching polymers for almost two decades, and remains passionate about her research field and educating communities. Her new research project, in collaboration with colleagues from her department, targets the removal of heavy metals and other contaminants from groundwater. Testing and water treatment is set to take place in different regions in Qwaqwa, specifically among households that collect drinking and cooking water from boreholes.

Dr Mofokeng’s research group was established in 2016 with one honours and two master’s students. She has since supervised nine honours, seven master’s and one PhD student.

She also recently established international research collaborations with the Libyan Advanced Center for Chemical Analysis and the Faculty of Technology at the University of Banja Luka in Serbia.

News Archive

Artikel in Die Burger: Steeds is daar die kans vir heling deur Dr Franklin Sonn
2008-04-07

Steeds is daar die kans vir heling

Dr Franklin Sonn - Kanselier van die Universiteit van die Vrystaat en ’n oud-ambassadeur.


TOE gene-navorsers uiteindelik die menslike genoom georden het, is bevind dat menslike wesens inderdaad slegs in minder as 2 % onderling verskil en andersins ooreenstem.

Dít is die goeie nuus.

In die loop van die mens se ontwikkelingsgang en in die proses van ons sosiale organisering is godsdiens-, taal- en kultuurpatrone ontwikkel wat gelei het tot territorium-afbakening en volksvorming waaruit ’n hele geskiedenis van haat, nyd en bloedvergieting ontstaan het het wat ondanks die hoë peil van die beskawing wat die postmoderne mens bereik het, steeds voortwoed.

Dít is die slegte nuus.

Gebeure op die kampus van die Universiteit van die Vrystaat (UV) het ons op onnoemlik tragiese wyse herinner aan ons menslike mislukking dat ons – ondanks die oorheersende ooreenkomste tussen ons – ons liewer op grond van die bykans een persent onderlinge verskil vergrype pleeg wat selfs by diere ondenkbaar is. Dat dit boonop op die kampus van ’n universiteit gebeur, is des te ontstellender.

Dit strek ons universiteit egter tot eer dat die verwagte strafstappe onmiddellik gedoen is en dat geen poging aangewend is om selfverskonend verduidelikings te gee of die kombers oor die kop te trek nie.

IN ’n breër konteks wys prof. Hermann Giliomee tereg daarop dat die tydskrif The Economist ’n opname van Markinor gepubliseer het wat aantoon dat meerderhede in al die gemeenskappe te kenne gee dat rasseverhoudings sedert die koms van die demokrasie verbeter het.

Die afleiding daarvan is dat Suid-Afrika in al sy dimensies op die regte pad is en dat ons in die hoop op ’n beter toekoms vir ons almal voortleef. Die nasionale projek om godsdiens, taal en verskille te eerbiedig maar terselfdertyd ’n heterogene tapisserie van eenheid as nasie te bou is die meeste van ons se erns. Ondanks die terugslag is die universiteit verbind tot hierdie toekomsvisie van transformasie wat herhaaldelik leidinggewend deur die rektor, prof. Frederick Fourie, sowel as sy voorganger, prof. Stef Coetzee, uitgespel is.

Vir die UV gaan dit daarom om die pad van insluiting en eenheid diepgaande te bestuur sodat wit en swart die universiteit as tuiste vir almal sien en ervaar en om die idee van verdringing van een groep deur die ander te vermy of selfs te voorkom dat die toestand geskep word dat een groep in die proses op die vlug slaan. Ons is verbind tot die skepping van ’n nierassige universiteit en nie die toestand dat wittes buite woon en swartes binne of andersom nie.


Ons koester die begrip van medemenslikheid en agting vir ons almal se gelyke menswaardigheid op grond van ons oorheersende menslike ooreenkomste en gedeelde waardes. Ons staan rassisme teen, of dit nou van wit of van swart kom. Ons wil nie aan die eenkant versoening predik maar in waansinnige onderlinge verdeeldheid en agterdog voortleef nie. Almal moet die wonder beleef van die moontlikheid dat ons een kan wees.

Ons waardeer dit opreg dat daar van die kant van ons minister Naledi Pandor paslike veroordeling van die rassevoorval uitgespreek is, maar dat sy onmiddellik die fokus geplaas het op die geleenthede wat die geval vir al ons kampusse maar ook vir ons land bied.

Eweneens ervaar ons die reaksie van die rektore van nasionale universiteite as aandoenlik positief waar die vanselfsprekende veroordeling gepaardgegaan het met die oorheersende geneigdheid om as leiers van meer rassige kampusse intellektuele leiding te probeer gee in die bepaling van waar ons land staan in die hantering van rassisme, ons erfsonde.

Ons is maar alte bewus daarvan dat ons ongelukkige geskiedenis van kolonialisme en apartheid nog vars in die geheue is. In ons euforie oor die koms van die demokrasie, wat gegrond is op ons grondwetlike verklaring van ons eenheid, was ons nietemin miskien naïef om te dink dat ons in werklikheid nou een is. Dit was bloot die aanhef. Jody Kollapen van die Suid-Afrikaanse Menseregtekommissie het iets beet wanneer hy aanvoer dat ons wel versoening omhels het, maar naïef gedink het dat solank ons die konsep op ons lippe neem, dit alles sal regmaak. Ons stem saam dat daar inderdaad steeds baie werk te doen is.

Ons wil te maklik die omvang van die taak om ’n nierassige nasie te bou geringskat. Ons misken heel dikwels die inherente gebrek aan kapasiteit by mense om op hul Godgegewe ooreenkomste te fokus. Dit lyk asof mense veel meer geneig is om verskille, gewaand of eg, te beklemtoon. Dit is ’n deel van ons menslikheid. Daar is ’n ontstentenis van leiding van byvoorbeeld ons kerk. Die kerk verkondig met heilige preweling ons eenheid in Christus, maar verdedig onmiddellik daarna dawerend verdeeldheid in die kerk. Ons pas regstelling in die werkplek toe sonder om werklik aandag te gee aan en bronne beskikbaar te stel vir die hantering van geregverdigde swart woede en sonder om begryplike aanmatiging en meerderwaardigheid te versoen met ewe begryplike wit verydeling en vervreemding.

Ons ag diversiteit as ’n gegewe sonder om genoegsame werk daarvan te maak om die rykheid van ons heterogeniteit in te bou in die nierassige eenheidstaat wat ons voorsien. Ons begaan ook die fout om die erfsonde van rassisme as net ’n Suid-Afrikaanse fenomeen te eien en is geskok as ons opmerk hoe diep die kloof tussen groepe in Amerika steeds lê.

SENATOR BARACK OBAMA se toespraak in Philadelphia spreek tot die hart van die kwessie oor hoe moeilik dit is om medemenslik te wees en hoe ons sukkel om ons in ander skoene te plaas en so eenheid te bou.

Ons vergeet so maklik dat ons versugting na vrede nêrens sal kom as ons nie die aandrang verstaan dat niemand gevra word om af te skuif nie, maar dat mense bloot gevra word om op te skuif sodat almal sitplek kan kry sodat ons sodoende mekaar se menswaardigheid kan voel en verstaan. Ons almal het gelyke aanspraak op Suid-Afrikanerskap. Niemand het die reg om meerderwaardig te voel nie. Ons mag ook nie ruimte skenk aan die geboorte of oplewing van ’n nuwe veronderstelling dat gemeensaamheid gebou kan word deur rassevernedering aan die een kant en rassevergelding aan die ander kant nie. Ons in Suid-Afrika het ’n hoë prys betaal vir die beoefening asook die verdraagsaamheid. Ons moet enige vorm van rassehegemonie teenstaan.

Hoe erg die provokasie ook al by swart mense kan wees wanneer ons rassevergelding soek, ons mag dit nooit weer verdra nie. Aan die ander kant is dit ewe gevaarlik dat ons nasionale geesdrif vir vergifnis en versoening deur wit mense geag word as ’n geleentheid om terug te val in gemaksones van meerderwaardigheid en toe-eiening Ons is dit aan ons toekoms verskuldig om hierdie tendense onmiddellik raak te sien en te besweer. Dit verg dapper leierskap. Ons universiteit het rede om trots te wees op ons prestasies om groter oopheid en toeganklikheid te skep. Die afgelope 5 jaar het ons 61 studente uit lande soos die Soedan, Ethiopië, Kameroen, Botswana en Lesotho gedoktoreer. Boonop het 6 studente uit lande soos Korea en Indië by ons doktorsgrade verwerf en 11 uit lande soos Amerika en Duitsland. Dit is ons trots.

Ons aan die UV is dit aan ons land maar ook aan onsself verskuldig om nederig te bly en, waar nodig, ons hand diep in eie boesem te steek, maar terselfdertyd te beklemtoon dat ons nie gedefinieer wil word deur insidentele vergrype van ’n klein groep misleide studente nie – hoe erg hul optrede ook al is. Ons reken daarmee af, maar ons wil graag onsself erken as deelgenote aan die erfenis van die nasionale sonde van rassisme, maar ’n universiteit wat transformasie aktief nastreef. Ons is trots op ons oopheid en wat daaruit voortspruit. Op die oomblik is ons onsosiale tradisie van herkoms Afrikaans en Sotho en is ons daarop ingestel om, waar doenlik en waar dit vereis word, Engels as internasionale taal in te bou in ons pogings om mekaar te vind eerder om ons trotse kultuur tradisies te vergeet.

DIE raad, die senaat, die rektor, die personeel van die universiteit wil saam met studente en werkers opnuut geleenthede soek om in gesprek met mekaar te bly. Ons wil saam opgewonde bly oor die moontlikheid van heling, groei en transformasie wat die onlangse insident vir ons geskep het.

Artikel in Die Burger, Saterdag 22 Maart 2008

We use cookies to make interactions with our websites and services easy and meaningful. To better understand how they are used, read more about the UFS cookie policy. By continuing to use this site you are giving us your consent to do this.

Accept