Latest News Archive

Please select Category, Year, and then Month to display items
Previous Archive
28 June 2024 | Story André Damons | Photo André Damons
Prof Victor Houliston
Prof Victor Houliston, Research Professor in the Department of English, is an A-rated researcher at the University of the Free State (UFS).

The University of the Free State (UFS) has added another National Research Foundation (NRF) A1-rated researcher to its ranks with the appointment of Prof Victor Houliston, Research Professor in the Department of English. This brings the number of the university’s A1-rated researchers to three.

The university also boasts the first A2 rating in the field of arts in the person of Prof Willem Boshoff, a senior professor in the Department of Fine Arts within the Faculty of The Humanities and one of South Africa's foremost contemporary artists. The other scholars with an A1 rating are Prof Maxim Finkelstein, the distinguished Professor at the Department of Mathematical Statistics and Actuarial Science, and Prof Melanie Walker, Distinguished Research Professor and National Research Foundation (NRF) Chair in Higher Education and Human Development.

The A rating is for researchers regarded as world leaders in their fields. Prof Houliston received his rating in 2022 – three years after retiring from the University of the Witwatersrand (Wits).

Consistent research output

Prof Houliston, who is an authority on early modern British and Irish Catholic studies (religion and politics) and has also published on John Donne (especially his prose works and sermons) and Renaissance rhetoric, says there is no formula for receiving an A1 rating.

“The definition of an A-rated scholar is someone who has achieved a certain reputation in their field internationally. That comes from a consistent research output, building up a portfolio of work in a particular field and moving the debate along, so that you become the go-to person on that subject.

“There is that sense of focus and some shifting of the picture or debate or understanding in your field. In science, the evaluation of a person's standing is more straightforward; in the humanities, research has a more subjective element so one's work is more vulnerable to criticism. In my case, as my research has evolved from English literature into historical studies, it has entailed archival and linguistic groundwork which makes it a little more objective,” says Prof Houliston.

The importance of Robert Persons

It is hard to say whether he chose his specialism, or his specialism chose him: an unexpected request for help from Guy Butler in 1988 led to his investigating the life and career of Robert Persons, an English Jesuit from the time of Queen Elizabeth I. Over the intervening 30 years, this Catholic activist has become widely recognised as one of the most important figures in early modern European history.

Prof Houliston started with a re-interpretation of Persons' published works, culminating in a 2007 monograph, Catholic Resistance in Elizabethan England. He is now editing Persons' extensive multilingual correspondence, as the leader of an international team of experts. The second volume was published earlier this year, with a third in preparation. He is also working with a team of South African classicists to translate Persons' Latin publications.

"As with most research, we work from the known to the unknown, pushing back further into the primary material – the archive."

Prof Houliston says that as a researcher, one must jealously guard one's time, which is difficult because the demands of teaching and administration have become more burdensome. Most academics show great commitment and idealism when it comes to teaching, so they are reluctant to leave students to their own devices. Ironically, this often leads those who are on the A-rating trajectory to take refuge in specialised institutes or centres of excellence and stop teaching, which can be a loss to students.

Given space to do research 

“Lecturers at a university such as the UFS, with its goal of increasing its research productivity, need space to do research. Bureaucracy may have to retract a bit. Lecturers themselves have to learn where to draw the line,” he says.

"This may appear selfish, but it enhances the learning environment. If you were to ask students if they preferred to be in a university where high-quality research is taking place, they would likely say, 'Yes. That gives my degree greater credibility. I would want to feel that those who are teaching me are contributing to the increase of knowledge’.”

His advice to emerging researchers is to follow the advice of Stephen Covey, author of The 7 Habits of Highly Effective People: conduct a weekly review of how they are managing to integrate research into their daily life as academics. Most lecturers are in a position where they only do research during vacations, but they can challenge themselves to carve out more regular times for research.

No slowing down

“That idea of constant review is important so that you are always moving forward. Many people just give up, because research is more challenging than, say, answering your emails, and you need energy and time. So, if you can reduce that start-up cost by doing a little every day, and preferably at the beginning of every day, it will make all the difference.

“The UFS, and especially heads of departments, can help to create a culture where scholars and researchers feel part of an interactive community. We need to move beyond the system to a sense of vocation. We have a vocation as university lecturers, professors and scholars, and everything else is secondary to the pursuit of knowledge. The system is merely a tool,” says Prof Houliston.

With multiple large-scale research projects on the go, as well as workshops and writing retreats, he is now busier than ever, with no plans for slowing down. He says: “I recently hosted a workshop for colleagues planning to apply for rating, to optimise their applications. One of my briefs is to enhance the research communities within the English department and the Faculty of Humanities in general, and especially amongst younger researchers.”

You could say he is speeding up. He recently completed a master’s degree in creative writing. "It's never too late to discover how many bad writing habits I have developed over the years!" 

News Archive

Artikel in Die Burger: Steeds is daar die kans vir heling deur Dr Franklin Sonn
2008-04-07

Steeds is daar die kans vir heling

Dr Franklin Sonn - Kanselier van die Universiteit van die Vrystaat en ’n oud-ambassadeur.


TOE gene-navorsers uiteindelik die menslike genoom georden het, is bevind dat menslike wesens inderdaad slegs in minder as 2 % onderling verskil en andersins ooreenstem.

Dít is die goeie nuus.

In die loop van die mens se ontwikkelingsgang en in die proses van ons sosiale organisering is godsdiens-, taal- en kultuurpatrone ontwikkel wat gelei het tot territorium-afbakening en volksvorming waaruit ’n hele geskiedenis van haat, nyd en bloedvergieting ontstaan het het wat ondanks die hoë peil van die beskawing wat die postmoderne mens bereik het, steeds voortwoed.

Dít is die slegte nuus.

Gebeure op die kampus van die Universiteit van die Vrystaat (UV) het ons op onnoemlik tragiese wyse herinner aan ons menslike mislukking dat ons – ondanks die oorheersende ooreenkomste tussen ons – ons liewer op grond van die bykans een persent onderlinge verskil vergrype pleeg wat selfs by diere ondenkbaar is. Dat dit boonop op die kampus van ’n universiteit gebeur, is des te ontstellender.

Dit strek ons universiteit egter tot eer dat die verwagte strafstappe onmiddellik gedoen is en dat geen poging aangewend is om selfverskonend verduidelikings te gee of die kombers oor die kop te trek nie.

IN ’n breër konteks wys prof. Hermann Giliomee tereg daarop dat die tydskrif The Economist ’n opname van Markinor gepubliseer het wat aantoon dat meerderhede in al die gemeenskappe te kenne gee dat rasseverhoudings sedert die koms van die demokrasie verbeter het.

Die afleiding daarvan is dat Suid-Afrika in al sy dimensies op die regte pad is en dat ons in die hoop op ’n beter toekoms vir ons almal voortleef. Die nasionale projek om godsdiens, taal en verskille te eerbiedig maar terselfdertyd ’n heterogene tapisserie van eenheid as nasie te bou is die meeste van ons se erns. Ondanks die terugslag is die universiteit verbind tot hierdie toekomsvisie van transformasie wat herhaaldelik leidinggewend deur die rektor, prof. Frederick Fourie, sowel as sy voorganger, prof. Stef Coetzee, uitgespel is.

Vir die UV gaan dit daarom om die pad van insluiting en eenheid diepgaande te bestuur sodat wit en swart die universiteit as tuiste vir almal sien en ervaar en om die idee van verdringing van een groep deur die ander te vermy of selfs te voorkom dat die toestand geskep word dat een groep in die proses op die vlug slaan. Ons is verbind tot die skepping van ’n nierassige universiteit en nie die toestand dat wittes buite woon en swartes binne of andersom nie.


Ons koester die begrip van medemenslikheid en agting vir ons almal se gelyke menswaardigheid op grond van ons oorheersende menslike ooreenkomste en gedeelde waardes. Ons staan rassisme teen, of dit nou van wit of van swart kom. Ons wil nie aan die eenkant versoening predik maar in waansinnige onderlinge verdeeldheid en agterdog voortleef nie. Almal moet die wonder beleef van die moontlikheid dat ons een kan wees.

Ons waardeer dit opreg dat daar van die kant van ons minister Naledi Pandor paslike veroordeling van die rassevoorval uitgespreek is, maar dat sy onmiddellik die fokus geplaas het op die geleenthede wat die geval vir al ons kampusse maar ook vir ons land bied.

Eweneens ervaar ons die reaksie van die rektore van nasionale universiteite as aandoenlik positief waar die vanselfsprekende veroordeling gepaardgegaan het met die oorheersende geneigdheid om as leiers van meer rassige kampusse intellektuele leiding te probeer gee in die bepaling van waar ons land staan in die hantering van rassisme, ons erfsonde.

Ons is maar alte bewus daarvan dat ons ongelukkige geskiedenis van kolonialisme en apartheid nog vars in die geheue is. In ons euforie oor die koms van die demokrasie, wat gegrond is op ons grondwetlike verklaring van ons eenheid, was ons nietemin miskien naïef om te dink dat ons in werklikheid nou een is. Dit was bloot die aanhef. Jody Kollapen van die Suid-Afrikaanse Menseregtekommissie het iets beet wanneer hy aanvoer dat ons wel versoening omhels het, maar naïef gedink het dat solank ons die konsep op ons lippe neem, dit alles sal regmaak. Ons stem saam dat daar inderdaad steeds baie werk te doen is.

Ons wil te maklik die omvang van die taak om ’n nierassige nasie te bou geringskat. Ons misken heel dikwels die inherente gebrek aan kapasiteit by mense om op hul Godgegewe ooreenkomste te fokus. Dit lyk asof mense veel meer geneig is om verskille, gewaand of eg, te beklemtoon. Dit is ’n deel van ons menslikheid. Daar is ’n ontstentenis van leiding van byvoorbeeld ons kerk. Die kerk verkondig met heilige preweling ons eenheid in Christus, maar verdedig onmiddellik daarna dawerend verdeeldheid in die kerk. Ons pas regstelling in die werkplek toe sonder om werklik aandag te gee aan en bronne beskikbaar te stel vir die hantering van geregverdigde swart woede en sonder om begryplike aanmatiging en meerderwaardigheid te versoen met ewe begryplike wit verydeling en vervreemding.

Ons ag diversiteit as ’n gegewe sonder om genoegsame werk daarvan te maak om die rykheid van ons heterogeniteit in te bou in die nierassige eenheidstaat wat ons voorsien. Ons begaan ook die fout om die erfsonde van rassisme as net ’n Suid-Afrikaanse fenomeen te eien en is geskok as ons opmerk hoe diep die kloof tussen groepe in Amerika steeds lê.

SENATOR BARACK OBAMA se toespraak in Philadelphia spreek tot die hart van die kwessie oor hoe moeilik dit is om medemenslik te wees en hoe ons sukkel om ons in ander skoene te plaas en so eenheid te bou.

Ons vergeet so maklik dat ons versugting na vrede nêrens sal kom as ons nie die aandrang verstaan dat niemand gevra word om af te skuif nie, maar dat mense bloot gevra word om op te skuif sodat almal sitplek kan kry sodat ons sodoende mekaar se menswaardigheid kan voel en verstaan. Ons almal het gelyke aanspraak op Suid-Afrikanerskap. Niemand het die reg om meerderwaardig te voel nie. Ons mag ook nie ruimte skenk aan die geboorte of oplewing van ’n nuwe veronderstelling dat gemeensaamheid gebou kan word deur rassevernedering aan die een kant en rassevergelding aan die ander kant nie. Ons in Suid-Afrika het ’n hoë prys betaal vir die beoefening asook die verdraagsaamheid. Ons moet enige vorm van rassehegemonie teenstaan.

Hoe erg die provokasie ook al by swart mense kan wees wanneer ons rassevergelding soek, ons mag dit nooit weer verdra nie. Aan die ander kant is dit ewe gevaarlik dat ons nasionale geesdrif vir vergifnis en versoening deur wit mense geag word as ’n geleentheid om terug te val in gemaksones van meerderwaardigheid en toe-eiening Ons is dit aan ons toekoms verskuldig om hierdie tendense onmiddellik raak te sien en te besweer. Dit verg dapper leierskap. Ons universiteit het rede om trots te wees op ons prestasies om groter oopheid en toeganklikheid te skep. Die afgelope 5 jaar het ons 61 studente uit lande soos die Soedan, Ethiopië, Kameroen, Botswana en Lesotho gedoktoreer. Boonop het 6 studente uit lande soos Korea en Indië by ons doktorsgrade verwerf en 11 uit lande soos Amerika en Duitsland. Dit is ons trots.

Ons aan die UV is dit aan ons land maar ook aan onsself verskuldig om nederig te bly en, waar nodig, ons hand diep in eie boesem te steek, maar terselfdertyd te beklemtoon dat ons nie gedefinieer wil word deur insidentele vergrype van ’n klein groep misleide studente nie – hoe erg hul optrede ook al is. Ons reken daarmee af, maar ons wil graag onsself erken as deelgenote aan die erfenis van die nasionale sonde van rassisme, maar ’n universiteit wat transformasie aktief nastreef. Ons is trots op ons oopheid en wat daaruit voortspruit. Op die oomblik is ons onsosiale tradisie van herkoms Afrikaans en Sotho en is ons daarop ingestel om, waar doenlik en waar dit vereis word, Engels as internasionale taal in te bou in ons pogings om mekaar te vind eerder om ons trotse kultuur tradisies te vergeet.

DIE raad, die senaat, die rektor, die personeel van die universiteit wil saam met studente en werkers opnuut geleenthede soek om in gesprek met mekaar te bly. Ons wil saam opgewonde bly oor die moontlikheid van heling, groei en transformasie wat die onlangse insident vir ons geskep het.

Artikel in Die Burger, Saterdag 22 Maart 2008

We use cookies to make interactions with our websites and services easy and meaningful. To better understand how they are used, read more about the UFS cookie policy. By continuing to use this site you are giving us your consent to do this.

Accept