Latest News Archive

Please select Category, Year, and then Month to display items
Previous Archive
31 March 2025 | Story Andre Damons | Photo Andre Damons
Alia Datoo-Eliakeney Njau
Alia Datoo from the Mountain Women of the World Network, and Eliakeney Njau, founder and senior mountain guide of Kilimanjaro Wanderwomen Tours, at the Southern African Mountain Conference.

Mountain women play a pivotal role in environmental protection and socio-economic development in mountainous regions and are integral to the sustainability of fragile mountain ecosystems. However, research shows that these women face multiple and diverse challenges, including gender-based discrimination and restricted access to entrepreneurial and educational opportunities.

This research, which provides critical insights into the lives of mountain women, their challenges, and opportunities for empowerment, was presented by Alia Datoo, Founder of Women who Hike-Africa (Kenya) Ltd and part of the Mountain Women of the World Network, at the Second Southern African Mountain Conference (SAMC2025) taking place at the Champagne Sports Resort in the Drakensberg. 

The SAMC events are conceptualised by the Afromontane Research Unit of the University of the Free State (UFS), the African Mountain Research Foundation, and Global Mountain Safeguard Research (GLOMOS) – a joint initiative between Eurac Research and the UNU Institute for Environment and Human Security. SAMC2025 is held under the patronage of UNESCO

Mountain Women of the World is a collaborative network founded in 2020 by non-profit organisation Empowering Women of Nepal, non-profit organisation Feminist Hiking Collective, groups Kilimanjaro Women and las Cholitas Escaladoras de Bolivia, and the enterprises Mujeres a la Cumbre, Women Who Hike-Africa and Topchu Art Group from Kyrgyzstan.

This initiative aims to promote a transnational network of mountain women, to build mountain women's collective feminist leadership, strengthen economic justice, narrate a collective mountaineering story and foreground the collective knowledge and experience of mountain women in protecting mountains.

Datoo said their research underscores the stories and voices of mountain women, highlighting the multiple and diverse challenges they face, particularly in rural areas and within the mountain tourism sector. Despite the differences in geography and culture, many of the challenges mountain women face are strikingly similar, she said. 

 

Greater recognition, resources, and representation for mountain women 

“We did extensive in-person interviews with 313 women across eight mountain nations, including Argentina, Chile, Italy, Kenia, Kyrgyzstan, Bolivia, Nepal, and Tanzania. This research is crucial because it sheds light on the often-overlooked role of mountain women –not just as custodians of their communities but as key contributors to biodiversity, conservation, local economies, and cultural heritage.

“Yet their voices are rarely included in policy-making and development initiatives. By highlighting their stories, struggles, and contributions, this research advocates for greater recognition, resources, and representation for mountain women globally,” said Datoo. 

Through this research, they presented a road map for the empowerment of mountain women, emphasising the need for inclusive policies, enhanced training and educational opportunities, and support for entrepreneurial ventures. By dismantling barriers to equality and amplifying the voices of these women, a more sustainable and inclusive future for mountainous regions can be fostered.

Though there is not a single definitive number of how many women live and work in mountainous areas, as these populations are spread across different continents, each with unique demographics, global estimates suggest that nearly 1 billion people live in mountain regions, with women comprising a significant percentage of this population. Many of these women engage in agriculture, conservation, tourism, and trade, often in conditions of economic hardship, climate vulnerability, and limited access to resources.

 

What the research found 

“Our research revealed that mountain women are not just survivors of hardship – they are architects of resilience, community leaders, and powerful changemakers. Yet, they continue to face systemic barriers that limit their full potential.” 

These women, Datoo continued, shoulder immense responsibilities – as caregivers, food providers, economic contributors, and protectors of cultural heritage – but often without recognition, resources, or decision-making power. Economic exclusion is a significant challenge as many mountain women engage in small-scale farming, trade, and artisanal crafts, yet they lack access to fair markets, financial support, or training opportunities to scale their work.

“Despite limited access to formal education or leadership roles, mountain women have built strong, self-sustaining networks – through women’s groups, cooperative savings, mentorship, and knowledge-sharing. Traditional gender roles and societal norms remain deeply entrenched. These women are not waiting for permission. Whether through grassroots organising, entrepreneurship, or informal leadership, mountain women are already driving change within their communities – often with little external support,” said Datoo.

 

  We must take action to ensure that women in mountain communities have the resources, opportunities, and recognition they deserve for building a more inclusive and resilient future.  


A world without mountain women

According to Datoo, the disappearance or displacement of mountain women would be nothing short of catastrophic – not just for their communities, but for the world. It would mean the loss of an entire ecosystem of knowledge, labour, culture, and resilience that sustains both people and nature.

Mountain women are the keepers of ancestral wisdom in sustainable farming, herbal medicine, textile-making, and survival skills. Without them, irreplaceable traditional knowledge would vanish. Without these women, entire communities would face financial ruin as they economic drivers – from handicrafts and farming to ecotourism and trade.  

Simply put – mountain women are not just participants in their communities; they are the backbone. Their presence is not just beneficial – it is essential to the survival, sustainability, and future of mountain societies.

 

Challenges 

According to Datoo, one key challenge was that many women, particularly from indigenous and rural communities, were accustomed to receiving immediate benefits in exchange for participation. Conducting these interviews required patience, cultural awareness, and a deep sense of respect. 

Some of the key challenges included:

• Language Barriers – Many women spoke indigenous dialects, requiring trusted local interpreters to ensure clarity and accuracy.
• Geographical Access – Some communities were in remote, high-altitude areas, making travel and logistics physically demanding.
• Cultural Sensitivities – In certain societies, women are not traditionally encouraged to share their perspectives openly, so we had to create safe, trust-based environments for dialogue.

• Emotional Depth – Listening to their struggles – whether related to climate hardships, gender inequality, or economic marginalisation – was deeply moving and, at times, heartbreaking. 

 

Action needed 

These studies have provided critical insights into the lives of mountain women; however, research alone is not enough. With this research, we hope to ensure that mountain women are not overlooked but actively included in economic, environmental, and leadership policies at local, national, and global levels.

“We must take action to ensure that women in mountain communities have the resources, opportunities, and recognition they deserve for building a more inclusive and resilient future. Policies need to be strengthened, and women’s contributions recognised through land rights, financial inclusion, and gender-sensitive programmes. 

“Women often serve as primary managers of resources, guardians of biodiversity, and custodians of traditional knowledge. However, entrenched discriminatory social norms continue to restrict their access to strategic resources, leadership roles, and equal opportunities, limiting their potential to act as economic agents and builders of resilience,” said Datoo.  

Global challenges such as economic downturns, climate change, and the lingering effects of COVID-19 have further deepened their vulnerability. Without action, more women will be pushed out of mountain economies, further marginalising their essential contributions.

News Archive

Artikel in Die Burger: Steeds is daar die kans vir heling deur Dr Franklin Sonn
2008-04-07

Steeds is daar die kans vir heling

Dr Franklin Sonn - Kanselier van die Universiteit van die Vrystaat en ’n oud-ambassadeur.


TOE gene-navorsers uiteindelik die menslike genoom georden het, is bevind dat menslike wesens inderdaad slegs in minder as 2 % onderling verskil en andersins ooreenstem.

Dít is die goeie nuus.

In die loop van die mens se ontwikkelingsgang en in die proses van ons sosiale organisering is godsdiens-, taal- en kultuurpatrone ontwikkel wat gelei het tot territorium-afbakening en volksvorming waaruit ’n hele geskiedenis van haat, nyd en bloedvergieting ontstaan het het wat ondanks die hoë peil van die beskawing wat die postmoderne mens bereik het, steeds voortwoed.

Dít is die slegte nuus.

Gebeure op die kampus van die Universiteit van die Vrystaat (UV) het ons op onnoemlik tragiese wyse herinner aan ons menslike mislukking dat ons – ondanks die oorheersende ooreenkomste tussen ons – ons liewer op grond van die bykans een persent onderlinge verskil vergrype pleeg wat selfs by diere ondenkbaar is. Dat dit boonop op die kampus van ’n universiteit gebeur, is des te ontstellender.

Dit strek ons universiteit egter tot eer dat die verwagte strafstappe onmiddellik gedoen is en dat geen poging aangewend is om selfverskonend verduidelikings te gee of die kombers oor die kop te trek nie.

IN ’n breër konteks wys prof. Hermann Giliomee tereg daarop dat die tydskrif The Economist ’n opname van Markinor gepubliseer het wat aantoon dat meerderhede in al die gemeenskappe te kenne gee dat rasseverhoudings sedert die koms van die demokrasie verbeter het.

Die afleiding daarvan is dat Suid-Afrika in al sy dimensies op die regte pad is en dat ons in die hoop op ’n beter toekoms vir ons almal voortleef. Die nasionale projek om godsdiens, taal en verskille te eerbiedig maar terselfdertyd ’n heterogene tapisserie van eenheid as nasie te bou is die meeste van ons se erns. Ondanks die terugslag is die universiteit verbind tot hierdie toekomsvisie van transformasie wat herhaaldelik leidinggewend deur die rektor, prof. Frederick Fourie, sowel as sy voorganger, prof. Stef Coetzee, uitgespel is.

Vir die UV gaan dit daarom om die pad van insluiting en eenheid diepgaande te bestuur sodat wit en swart die universiteit as tuiste vir almal sien en ervaar en om die idee van verdringing van een groep deur die ander te vermy of selfs te voorkom dat die toestand geskep word dat een groep in die proses op die vlug slaan. Ons is verbind tot die skepping van ’n nierassige universiteit en nie die toestand dat wittes buite woon en swartes binne of andersom nie.


Ons koester die begrip van medemenslikheid en agting vir ons almal se gelyke menswaardigheid op grond van ons oorheersende menslike ooreenkomste en gedeelde waardes. Ons staan rassisme teen, of dit nou van wit of van swart kom. Ons wil nie aan die eenkant versoening predik maar in waansinnige onderlinge verdeeldheid en agterdog voortleef nie. Almal moet die wonder beleef van die moontlikheid dat ons een kan wees.

Ons waardeer dit opreg dat daar van die kant van ons minister Naledi Pandor paslike veroordeling van die rassevoorval uitgespreek is, maar dat sy onmiddellik die fokus geplaas het op die geleenthede wat die geval vir al ons kampusse maar ook vir ons land bied.

Eweneens ervaar ons die reaksie van die rektore van nasionale universiteite as aandoenlik positief waar die vanselfsprekende veroordeling gepaardgegaan het met die oorheersende geneigdheid om as leiers van meer rassige kampusse intellektuele leiding te probeer gee in die bepaling van waar ons land staan in die hantering van rassisme, ons erfsonde.

Ons is maar alte bewus daarvan dat ons ongelukkige geskiedenis van kolonialisme en apartheid nog vars in die geheue is. In ons euforie oor die koms van die demokrasie, wat gegrond is op ons grondwetlike verklaring van ons eenheid, was ons nietemin miskien naïef om te dink dat ons in werklikheid nou een is. Dit was bloot die aanhef. Jody Kollapen van die Suid-Afrikaanse Menseregtekommissie het iets beet wanneer hy aanvoer dat ons wel versoening omhels het, maar naïef gedink het dat solank ons die konsep op ons lippe neem, dit alles sal regmaak. Ons stem saam dat daar inderdaad steeds baie werk te doen is.

Ons wil te maklik die omvang van die taak om ’n nierassige nasie te bou geringskat. Ons misken heel dikwels die inherente gebrek aan kapasiteit by mense om op hul Godgegewe ooreenkomste te fokus. Dit lyk asof mense veel meer geneig is om verskille, gewaand of eg, te beklemtoon. Dit is ’n deel van ons menslikheid. Daar is ’n ontstentenis van leiding van byvoorbeeld ons kerk. Die kerk verkondig met heilige preweling ons eenheid in Christus, maar verdedig onmiddellik daarna dawerend verdeeldheid in die kerk. Ons pas regstelling in die werkplek toe sonder om werklik aandag te gee aan en bronne beskikbaar te stel vir die hantering van geregverdigde swart woede en sonder om begryplike aanmatiging en meerderwaardigheid te versoen met ewe begryplike wit verydeling en vervreemding.

Ons ag diversiteit as ’n gegewe sonder om genoegsame werk daarvan te maak om die rykheid van ons heterogeniteit in te bou in die nierassige eenheidstaat wat ons voorsien. Ons begaan ook die fout om die erfsonde van rassisme as net ’n Suid-Afrikaanse fenomeen te eien en is geskok as ons opmerk hoe diep die kloof tussen groepe in Amerika steeds lê.

SENATOR BARACK OBAMA se toespraak in Philadelphia spreek tot die hart van die kwessie oor hoe moeilik dit is om medemenslik te wees en hoe ons sukkel om ons in ander skoene te plaas en so eenheid te bou.

Ons vergeet so maklik dat ons versugting na vrede nêrens sal kom as ons nie die aandrang verstaan dat niemand gevra word om af te skuif nie, maar dat mense bloot gevra word om op te skuif sodat almal sitplek kan kry sodat ons sodoende mekaar se menswaardigheid kan voel en verstaan. Ons almal het gelyke aanspraak op Suid-Afrikanerskap. Niemand het die reg om meerderwaardig te voel nie. Ons mag ook nie ruimte skenk aan die geboorte of oplewing van ’n nuwe veronderstelling dat gemeensaamheid gebou kan word deur rassevernedering aan die een kant en rassevergelding aan die ander kant nie. Ons in Suid-Afrika het ’n hoë prys betaal vir die beoefening asook die verdraagsaamheid. Ons moet enige vorm van rassehegemonie teenstaan.

Hoe erg die provokasie ook al by swart mense kan wees wanneer ons rassevergelding soek, ons mag dit nooit weer verdra nie. Aan die ander kant is dit ewe gevaarlik dat ons nasionale geesdrif vir vergifnis en versoening deur wit mense geag word as ’n geleentheid om terug te val in gemaksones van meerderwaardigheid en toe-eiening Ons is dit aan ons toekoms verskuldig om hierdie tendense onmiddellik raak te sien en te besweer. Dit verg dapper leierskap. Ons universiteit het rede om trots te wees op ons prestasies om groter oopheid en toeganklikheid te skep. Die afgelope 5 jaar het ons 61 studente uit lande soos die Soedan, Ethiopië, Kameroen, Botswana en Lesotho gedoktoreer. Boonop het 6 studente uit lande soos Korea en Indië by ons doktorsgrade verwerf en 11 uit lande soos Amerika en Duitsland. Dit is ons trots.

Ons aan die UV is dit aan ons land maar ook aan onsself verskuldig om nederig te bly en, waar nodig, ons hand diep in eie boesem te steek, maar terselfdertyd te beklemtoon dat ons nie gedefinieer wil word deur insidentele vergrype van ’n klein groep misleide studente nie – hoe erg hul optrede ook al is. Ons reken daarmee af, maar ons wil graag onsself erken as deelgenote aan die erfenis van die nasionale sonde van rassisme, maar ’n universiteit wat transformasie aktief nastreef. Ons is trots op ons oopheid en wat daaruit voortspruit. Op die oomblik is ons onsosiale tradisie van herkoms Afrikaans en Sotho en is ons daarop ingestel om, waar doenlik en waar dit vereis word, Engels as internasionale taal in te bou in ons pogings om mekaar te vind eerder om ons trotse kultuur tradisies te vergeet.

DIE raad, die senaat, die rektor, die personeel van die universiteit wil saam met studente en werkers opnuut geleenthede soek om in gesprek met mekaar te bly. Ons wil saam opgewonde bly oor die moontlikheid van heling, groei en transformasie wat die onlangse insident vir ons geskep het.

Artikel in Die Burger, Saterdag 22 Maart 2008

We use cookies to make interactions with our websites and services easy and meaningful. To better understand how they are used, read more about the UFS cookie policy. By continuing to use this site you are giving us your consent to do this.

Accept