Latest News Archive

Please select Category, Year, and then Month to display items
Years
2019 2020 2021 2024
Previous Archive
02 December 2019 | Story Leonie Bolleurs | Photo Leonie Bolleurs
Solomon read more
Poverty in the Thabo Mofutsanyana District (the poorest district in the Free State province) has implications for both the mountain environment and the people in the area. Pictured here is Prof Geofrey Mukwada, Associate Professor in the Department of Geography on the UFS Qwaqwa Campus, also affiliated to the Afromontane Research Unit (ARU).

Poverty, defined by Statistics South Africa as earning less than R300 a month, is a reality that many mountain communities struggle with.

Prof Geofrey Mukwada, Associate Professor in the Department of Geography on the UFS Qwaqwa Campus, also affiliated to the Afromontane Research Unit (ARU), published a number of articles on the mountain population in the Thabo Mofutsanyana District (the poorest district in the Free State province). In a research paper with postgraduate student Solomon Zondo, he specifically focuses on the value-chain analysis of the Witsieshoek conservation area and its environment. 

They looked at the inter-relationship between nature and the rural population and how the environment has changed as a result. For this largely poor community, the income generated from natural resources is an important source of livelihood. 

To earn a living, the community is pursuing several ways to generate an income. This has implications for both the mountain environment and the people in the area. 

Impacting the environment

Whether it is mining for sandstone, herding cattle or selling medicinal plants, all these activities have an ecological and socio-economic impact. 

A large percentage of the population in the Witsieshoek Community Conservation Area derives their income from livestock grazing. Cattle herding often leads to overgrazing – which results in soil erosion in the long term, preventing water from draining into the ground and depriving plants from much-needed moisture. Connected to the excessive removal of indigenous plants, is the spread of invasive species. As invasive trees and vegetation gulp up water, the severe impact of drought in the area is increasing.

Harvesting and selling medicinal plants to generate income for a sustainable livelihood also affect the surrounding environment. The mostly elderly ladies harvest and sell, among others, Arum lily and Pineapple lily for their medicinal properties and ornamental use. Harvesting these plants adds to the spread of invasive species, as they push away indigenous plants.

Small sandstone mining operations are another means to earn a living. Neither the customer, locally or outside the Witsieshoek area, nor the supplier, usually from Witsieshoek, is held accountable for the degradation of the environment. Careless mining not only results in a decline in ecosystem health, with scree from sandstone cutting littering the rangelands and the finer particles causing silt in rivers and dams (damaging any equipment used to extract water from rivers and dams); it also spoils pastures which locals depend on for their livelihood. 

Even with the 15% increase in tourism (2016), a living through the holiday industry is not always keeping the wolf from the door. According to Prof Mukwada, many literature sources have shown that tourism may fail to reduce poverty. During a study, respondents interviewed in the Clarens area indicated that they only receive wages during the busy months of the year (approximately 4–6 months). Many of the workers in Clarens and the Golden Gate Highlands National Park do not have easy access to chain stores, but only to small grocery stores where goods are much more expensive. Travelling to a town where they will pay less for groceries is costly, making it difficult to have the same standard of living as workers elsewhere.

“With the current situation, water insecurity is likely to worsen,” says Prof Mukwada.

Coming up with solutions

Is it possible to look for alternative livelihood sources? It is not easy to come up with simple solutions to the challenges. As Prof Mukwada explained, what might be a solution to one problem could have negative implications on another front. “One needs an integrated approach,” he says. 

In terms of tourism, one could consider training the locals in tourism-related skills, adequately equipping them with skills to increase their value. “Develop tourism that is inclusive and will benefit low-income earners who cannot invest in hotels and restaurants,” Prof Mukwada adds. 

And with a large number of people earning their income from herding, one can suggest that nearby, flatter land is made available to resettle communities, thus providing an alternative area for grazing. In flatter areas there is also less erosion. It is, however, key to determine whether the communities would be prepared to move to a new area.

Having a voice

He also believes that good relationships between industry, government, and the community are important to make a positive difference in the area. A platform is needed where the people’s limited voice will be heard in policy making. 

“The most effective way to find a solution is to listen to the people in the community. Give people the information and find out from them which of these options are possible within their local context. And do not prescribe. One needs to understand the community and its values,” he adds.

When there is understanding between the different role players and when the community has a voice, the park resources, if managed properly, have a chance to provide long-term sustainable benefits to the people of the area. 

News Archive

Artikel in Die Burger: Steeds is daar die kans vir heling deur Dr Franklin Sonn
2008-04-07

Steeds is daar die kans vir heling

Dr Franklin Sonn - Kanselier van die Universiteit van die Vrystaat en ’n oud-ambassadeur.


TOE gene-navorsers uiteindelik die menslike genoom georden het, is bevind dat menslike wesens inderdaad slegs in minder as 2 % onderling verskil en andersins ooreenstem.

Dít is die goeie nuus.

In die loop van die mens se ontwikkelingsgang en in die proses van ons sosiale organisering is godsdiens-, taal- en kultuurpatrone ontwikkel wat gelei het tot territorium-afbakening en volksvorming waaruit ’n hele geskiedenis van haat, nyd en bloedvergieting ontstaan het het wat ondanks die hoë peil van die beskawing wat die postmoderne mens bereik het, steeds voortwoed.

Dít is die slegte nuus.

Gebeure op die kampus van die Universiteit van die Vrystaat (UV) het ons op onnoemlik tragiese wyse herinner aan ons menslike mislukking dat ons – ondanks die oorheersende ooreenkomste tussen ons – ons liewer op grond van die bykans een persent onderlinge verskil vergrype pleeg wat selfs by diere ondenkbaar is. Dat dit boonop op die kampus van ’n universiteit gebeur, is des te ontstellender.

Dit strek ons universiteit egter tot eer dat die verwagte strafstappe onmiddellik gedoen is en dat geen poging aangewend is om selfverskonend verduidelikings te gee of die kombers oor die kop te trek nie.

IN ’n breër konteks wys prof. Hermann Giliomee tereg daarop dat die tydskrif The Economist ’n opname van Markinor gepubliseer het wat aantoon dat meerderhede in al die gemeenskappe te kenne gee dat rasseverhoudings sedert die koms van die demokrasie verbeter het.

Die afleiding daarvan is dat Suid-Afrika in al sy dimensies op die regte pad is en dat ons in die hoop op ’n beter toekoms vir ons almal voortleef. Die nasionale projek om godsdiens, taal en verskille te eerbiedig maar terselfdertyd ’n heterogene tapisserie van eenheid as nasie te bou is die meeste van ons se erns. Ondanks die terugslag is die universiteit verbind tot hierdie toekomsvisie van transformasie wat herhaaldelik leidinggewend deur die rektor, prof. Frederick Fourie, sowel as sy voorganger, prof. Stef Coetzee, uitgespel is.

Vir die UV gaan dit daarom om die pad van insluiting en eenheid diepgaande te bestuur sodat wit en swart die universiteit as tuiste vir almal sien en ervaar en om die idee van verdringing van een groep deur die ander te vermy of selfs te voorkom dat die toestand geskep word dat een groep in die proses op die vlug slaan. Ons is verbind tot die skepping van ’n nierassige universiteit en nie die toestand dat wittes buite woon en swartes binne of andersom nie.


Ons koester die begrip van medemenslikheid en agting vir ons almal se gelyke menswaardigheid op grond van ons oorheersende menslike ooreenkomste en gedeelde waardes. Ons staan rassisme teen, of dit nou van wit of van swart kom. Ons wil nie aan die eenkant versoening predik maar in waansinnige onderlinge verdeeldheid en agterdog voortleef nie. Almal moet die wonder beleef van die moontlikheid dat ons een kan wees.

Ons waardeer dit opreg dat daar van die kant van ons minister Naledi Pandor paslike veroordeling van die rassevoorval uitgespreek is, maar dat sy onmiddellik die fokus geplaas het op die geleenthede wat die geval vir al ons kampusse maar ook vir ons land bied.

Eweneens ervaar ons die reaksie van die rektore van nasionale universiteite as aandoenlik positief waar die vanselfsprekende veroordeling gepaardgegaan het met die oorheersende geneigdheid om as leiers van meer rassige kampusse intellektuele leiding te probeer gee in die bepaling van waar ons land staan in die hantering van rassisme, ons erfsonde.

Ons is maar alte bewus daarvan dat ons ongelukkige geskiedenis van kolonialisme en apartheid nog vars in die geheue is. In ons euforie oor die koms van die demokrasie, wat gegrond is op ons grondwetlike verklaring van ons eenheid, was ons nietemin miskien naïef om te dink dat ons in werklikheid nou een is. Dit was bloot die aanhef. Jody Kollapen van die Suid-Afrikaanse Menseregtekommissie het iets beet wanneer hy aanvoer dat ons wel versoening omhels het, maar naïef gedink het dat solank ons die konsep op ons lippe neem, dit alles sal regmaak. Ons stem saam dat daar inderdaad steeds baie werk te doen is.

Ons wil te maklik die omvang van die taak om ’n nierassige nasie te bou geringskat. Ons misken heel dikwels die inherente gebrek aan kapasiteit by mense om op hul Godgegewe ooreenkomste te fokus. Dit lyk asof mense veel meer geneig is om verskille, gewaand of eg, te beklemtoon. Dit is ’n deel van ons menslikheid. Daar is ’n ontstentenis van leiding van byvoorbeeld ons kerk. Die kerk verkondig met heilige preweling ons eenheid in Christus, maar verdedig onmiddellik daarna dawerend verdeeldheid in die kerk. Ons pas regstelling in die werkplek toe sonder om werklik aandag te gee aan en bronne beskikbaar te stel vir die hantering van geregverdigde swart woede en sonder om begryplike aanmatiging en meerderwaardigheid te versoen met ewe begryplike wit verydeling en vervreemding.

Ons ag diversiteit as ’n gegewe sonder om genoegsame werk daarvan te maak om die rykheid van ons heterogeniteit in te bou in die nierassige eenheidstaat wat ons voorsien. Ons begaan ook die fout om die erfsonde van rassisme as net ’n Suid-Afrikaanse fenomeen te eien en is geskok as ons opmerk hoe diep die kloof tussen groepe in Amerika steeds lê.

SENATOR BARACK OBAMA se toespraak in Philadelphia spreek tot die hart van die kwessie oor hoe moeilik dit is om medemenslik te wees en hoe ons sukkel om ons in ander skoene te plaas en so eenheid te bou.

Ons vergeet so maklik dat ons versugting na vrede nêrens sal kom as ons nie die aandrang verstaan dat niemand gevra word om af te skuif nie, maar dat mense bloot gevra word om op te skuif sodat almal sitplek kan kry sodat ons sodoende mekaar se menswaardigheid kan voel en verstaan. Ons almal het gelyke aanspraak op Suid-Afrikanerskap. Niemand het die reg om meerderwaardig te voel nie. Ons mag ook nie ruimte skenk aan die geboorte of oplewing van ’n nuwe veronderstelling dat gemeensaamheid gebou kan word deur rassevernedering aan die een kant en rassevergelding aan die ander kant nie. Ons in Suid-Afrika het ’n hoë prys betaal vir die beoefening asook die verdraagsaamheid. Ons moet enige vorm van rassehegemonie teenstaan.

Hoe erg die provokasie ook al by swart mense kan wees wanneer ons rassevergelding soek, ons mag dit nooit weer verdra nie. Aan die ander kant is dit ewe gevaarlik dat ons nasionale geesdrif vir vergifnis en versoening deur wit mense geag word as ’n geleentheid om terug te val in gemaksones van meerderwaardigheid en toe-eiening Ons is dit aan ons toekoms verskuldig om hierdie tendense onmiddellik raak te sien en te besweer. Dit verg dapper leierskap. Ons universiteit het rede om trots te wees op ons prestasies om groter oopheid en toeganklikheid te skep. Die afgelope 5 jaar het ons 61 studente uit lande soos die Soedan, Ethiopië, Kameroen, Botswana en Lesotho gedoktoreer. Boonop het 6 studente uit lande soos Korea en Indië by ons doktorsgrade verwerf en 11 uit lande soos Amerika en Duitsland. Dit is ons trots.

Ons aan die UV is dit aan ons land maar ook aan onsself verskuldig om nederig te bly en, waar nodig, ons hand diep in eie boesem te steek, maar terselfdertyd te beklemtoon dat ons nie gedefinieer wil word deur insidentele vergrype van ’n klein groep misleide studente nie – hoe erg hul optrede ook al is. Ons reken daarmee af, maar ons wil graag onsself erken as deelgenote aan die erfenis van die nasionale sonde van rassisme, maar ’n universiteit wat transformasie aktief nastreef. Ons is trots op ons oopheid en wat daaruit voortspruit. Op die oomblik is ons onsosiale tradisie van herkoms Afrikaans en Sotho en is ons daarop ingestel om, waar doenlik en waar dit vereis word, Engels as internasionale taal in te bou in ons pogings om mekaar te vind eerder om ons trotse kultuur tradisies te vergeet.

DIE raad, die senaat, die rektor, die personeel van die universiteit wil saam met studente en werkers opnuut geleenthede soek om in gesprek met mekaar te bly. Ons wil saam opgewonde bly oor die moontlikheid van heling, groei en transformasie wat die onlangse insident vir ons geskep het.

Artikel in Die Burger, Saterdag 22 Maart 2008

We use cookies to make interactions with our websites and services easy and meaningful. To better understand how they are used, read more about the UFS cookie policy. By continuing to use this site you are giving us your consent to do this.

Accept